Χαρακτηριστικό παράδειγμα βιομηχανικού «οδοντωτού κτιρίου» οι αποθήκες του Αγροτικού Συνεταιρισμού Αρχανών.
Το «οδοντωτό κτίριο» βρίσκει
πολύ μεγάλη εφαρμογή την εποχή αυτή στους μονώροφους ή και διώροφους χώρους παραγωγής
και φυσικά όπου το επέτρεπε η διαδικασία παραγωγής. Χαρακτηριστικά του τύπου είναι: η
δυναμικά απλωμένη οδοντωτή οροφή που στεγάζει το χώρο παραγωγής, η ορθογωνική κάτοψη
και η σαφήνεια του κτιριακού όγκου.
Στις περισσότερες εφαρμογές αυτού του τύπου, όταν υπάρχουν
διοικητικές λειτουργίες, ο χώρος τους είναι ανεξάρτητο κτίριο ή «προσκολλημένος» στο
κτίριο του χώρου παραγωγής και δηλώνει έντονα την παρουσία του με την ξεχωριστή αρχιτεκτονική
του γλώσσα. Αυτή, συνήθως, προβάλλει τις κλασικιστικές τάσεις της εποχής με ιδιαίτερα
λιτό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή η απλή μορφή του «οδοντωτού κτιρίου» έρχεται σε
αντίθεση με την επεξεργασμένη μορφή του κτιρίου των γραφείων διοίκησης.
Τις όψεις διακόπτουν
συνήθως κάθετες υδρορροές ή κολόνες που διαφοροποιούνται από τα στοιχεία πλήρωσης ως προς το χρώμα, τα υλικά και την υφή. Αυτά τα κάθετα γραμμικά στοιχεία αρθρώνονται με
επαναληπτικό και ρυθμικό τρόπο όπως και τα πλευρικά ανοίγματα που κατανέμονται ομοιό -
μορφα σε αυστηρή σειρά. Ο φορέας των «οδοντωτών κτιρίων» κατασκευάζεται από σκυρόδεμα.
Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις, συνήθως συγκροτημάτων, που συνδυάζουν
χαρακτηριστικά περισσοτέρων του ενός τύπων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα «οδοντωτού κτιρίου» αποτελούν οι αποθήκες του Αγροτικού
Συνεταιρισμού Αρχανών, κατασκευασμένοι τη δεκαετία του ’60 στην είσοδο του οικισμού Άνω
Αρχανών Ηρακλείου.
Τέλος, για την περίοδο αυτή θα πρέπει να αναφέρω την ψήφιση στις 15 Οκτωβρίου του 1922
ενός Βασιλικού Διατάγματος που άνοιξε το δρόμο στους επαγγελματίες πολιτικούς μηχανικούς
και αρχιτέκτονες να αναμιχθούν στο σχεδιασμό των βιομηχανικών κτιρίων. Το διάταγμα αναφερόταν
στις απαραίτητες άδειες, που επέβαλαν την απασχόληση μηχανικού, και έπρεπε να έχει
από το Υπουργείο Βιομηχανίας, κάθε νεοϊδρυόμενη επιχείρηση προκειμένου να εγκατασταθεί
σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Οι τεχνικές απαιτήσεις των απαραίτητων για τις άδειες σχεδίων επέβαλαν
την απασχόληση μηχανικού με γνώσεις διαμορφωμένες μέσα από ένα σύστημα πανεπιστημιακής
εκπαίδευσης.
Οι Έλληνες βιομήχανοι, την εποχή αυτή, εμπιστεύονταν τον σχεδιασμό
των εργοστασίων τους στους «αρχιτεκτονούντες» πολιτικούς μηχανικούς, που εκτός από τις
τεχνικές τους γνώσεις για τους φορείς είχαν τη δυνατότητα να σχεδιάσουν όψεις κάποιων αξιώσεων.
Ο ρόλος του αρχιτέκτονα άρχισε να αναγνωρίζεται την επόμενη περίοδο.
