Παίζεις με το τυχαίο
μέσα από βλέμματα, κοίταγμα επίμονο
η εικόνα τρέμει στο τζάμι
το πρωινό φιλί χλευαστικό
αμφιβάλλεις περιγράφοντας όνειρα
έφυγε το καλοκαίρι, πόσο δύσκολα.
Φοβάσαι πως η μελαγχολία
είναι η σίγουρη εγγύηση τής θλίψης,
μα δεν με θλίβει το φθινόπωρο, όχι,
αντιθέτως η πτώση των φύλλων
αναιρεί τη ματαιότητα
και την έπαρση της επιθυμίας.
Επιτήδειος εκδικητής ο καιρός
με ψάθινο καπέλο
κι όμως περισσότερο θύμα από θύτης
σε ρόλο κάλπικο
ανοίγει το σημειωματάριο
ο Σεπτέμβρης.
Όλα, όλα μια ανόητη νοσταλγία,
εσύ το λες, πράγματα χαμένα,
ξεχασμένα, αδιάφορα,
εσύ το λες, αθάνατος
Έρωτας,
μα δεν υπάρχει,
μα, πόσο πολύ διαφωνούμε τελικά,
αναλογίσου την αθωότητα,
τα όρια που πλησιάζεις
νομίζοντας , με τη συναίσθηση τού κοντινού
κι όμως, εκεί που έρχεσαι
ώρα δίκαιη μου φαίνεται πια
έχω ντύσει τα ναυάγια με κοράλλια.
Διόνυσος»
Λάδι σε μουσαμά
Σπύρος Τρούσας
Μελαγχολώ με τις λέξεις, ναι,
τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα
και με τον εαυτό μου τελικά,
ο υπαρκτός εαυτός μου έχει παραμεριστεί
άγρια, αδιάφορα,
δρόμος που περπατήθηκε χωρίς σεβασμό.
Ένα σταχτί σύννεφο φορτωμένο καταιγίδα
στο θρόισμα της αιωνιότητας.
Μπρούτζινες λαβές στην ψυχή
μολυβένιες σκιές σκόρπισε η νύχτα
η μνήμη κυνηγά αποδείξεις
και σκέψεις που χάθηκαν
μέσα στην ειρωνεία τής ησυχίας
μυρίζει τόσο όμορφα απόψε το πεύκο.
Να μην ξεχάσω
να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό
ανέλπιστα το γιασεμί
έχει φτάσει στο περβάζι.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κρήτη Σεπτέμβριος του 2015
