Δέρνε τον δάσκαλε, μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο. Το κρέας δικό σου , τα κόκαλα δικά μου»
Αναφορά στον Γκρέκο, Ν. Καζαντζάκης
Υπάρχουν κάποιες μνήμες και κάποιες εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό κάθε ανθρώπου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μικρό ή μεγάλο, ορεινό ή νησιωτικό, αρρένων ή θηλέων, 2/θέσιο ή 6/θέσιο, κοντά ή πολύ μακριά απ' το χωριό, μένει πάντα έντονα χαραγμένο στη σκέψη όλων.
Τα παιδιά προσπαθούσαν να μάθουν γράμματα με μεγάλες δυσκολίες γιατί τα σχολεία δεν ήταν
σύγχρονα, αλλά αντίθετα ήταν ένα δωμάτιο χωρίς φως, χωρίς θέρμανση. Τα παιδιά ήταν πολλά,
δεν είχαν ούτε βιβλία , ούτε τετράδια. Είχαν μια πένα και ένα κοντύλι. Ένας δάσκαλος
δίδασκε όλες τις τάξεις και όσα παιδιά ήταν πλούσια μέσα στον πόλεμο, μπορεί να είχαν ένα
βιβλίο. Κατάφερε η γιαγιά μου παρ' όλα αυτά να τελειώσει το δημοτικό και το γυμνάσιο, δεν
πήγε στο σχολαρχείο γιατί δεν είχε αρκετά χρήματα.
Υπήρχαν ελάχιστα βιβλία που αγοράζονταν από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία είχαν 1-3 τετράδια
και ένα μολύβι. Τα ρούχα των κοριτσιών ήταν φορέματα ή φούστες (μακριά όμως) και των
αγοριών παντελόνια.»
Τα χρόνια που ήμουν μαθητής ήταν πολύ δύσκολα. Τα πρωί έπρεπε να είμαι
πάντα στην ώρα μου στο σχολείο, το οποίο ήταν στο διπλανό χωριό και έπρεπε να περπατώ μία
ώρα για να πάω και μία ώρα για να γυρίσω. Και καλά,... όταν είχε καλή μέρα με ήλιο, όταν
έβρεχε ή είχε χιόνι; Εκεί να σε δω. Να είναι τρύπιο το παπούτσι, όσοι είχαν, και να
μπαίνουν τα χιόνια και οι λάσπες και να σου μουσκεύουν τα πόδια. Ο δάσκαλος απαιτούσε όταν
έκανε κρύο, το κάθε παιδί να φέρνει και ένα κούτσουρο για τη σόμπα του σχολείου.
Η ζωή γενικότερα ήταν πιο σκληρή απ' ότι σήμερα, έτσι ήταν και οι δάσκαλοι. Είχαν μια
βέργα ή έναν χάρακα και αν τολμούσαμε να μιλήσουμε ή να μην ξέρουμε κάτι μας τις έβρεχε
για τα καλά. Εγώ όμως ήμουν καλός μαθητής και δεν είχα φάει πολύ ξύλο. Αλλά δεν με
ένοιαζε, δεν λες πάλι καλά που εκείνη την εποχή στην Παραμυθιά είχαμε σχολειό!
Τα παλιά χρόνια στο σχολειό ήταν πολύ όμορφα και ξένοιαστα. Το πρωί ξυπνούσαμε στις 7:30,
όπως πάνω κάτω και σήμερα, παίρναμε τη σάκα μας που δεν ήταν χρωματιστή, αλλά ήταν καφέ
και δερμάτινη με δύο αγκράφες. Κάναμε προσευχή και μπαίναμε στην τάξη. Καθόμασταν 3-3 στα
θρανία τα οποία ήταν πράσινα και ξύλινα, επειδή είμαστε 40 περίπου παιδιά. Το γραφείο του
δασκάλου ήταν τοποθετημένο επάνω σ’ ένα ξύλινο βάθρο και δίπλα υπήρχε ένα πράσινος ξύλινος
πίνακας.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τότε το σχολείο λειτουργούσε 6
ημέρες, δηλαδή και το Σάββατο. Τα πρώτα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα κα το σχολείο δεν είχε
καμία σχέση με το σημερινό. Βασική διαφορά ήταν ότι υπήρχαν τα σημεία στίξης ( οξεία,
δασεία, περισπωμένη) ενώ αργότερα καθιερώθηκε το μονοτονικό σύστημα. Βασικά μαθήματα ήταν
η αριθμητική και η γραμματική. Το σχολείο ήταν εξατάξιο και υπήρχε ένας δάσκαλος για όλα
τα μαθήματα. Ο δάσκαλος ήταν αυστηρός, πολλές φορές κρατούσε και μία βέργα στο χέρι για
εκφοβισμό προς τα παιδιά, σπάνια όμως χτυπούσε.»
Τα σχολεία γύρω στον 20ό αιώνα περίπου δεν ήταν ίδια με τα σημερινά
Τα Γυμνάσιο για παράδειγμα λεγόταν εξατάξιο. Δηλαδή υπήρχαν οι τάξεις Τρίτη, Τετάρτη και
Πέμπτη. Στη συνέχεια αντίστοιχα με τις τάξεις του Λυκείου ήταν η Έκτη, η Εβδόμη και η
Ογδόη.
Τα κορίτσια δεν πήγαιναν στο ίδιο σχολείο με τααγόρια. Το σχολείο των κοριτσιών λεγόταν
θηλέων και των αγοριών αρρένων. Τα κορίτσια επίσης φόραγαν ποδιές μπλε χρώματος .
Τα σχολεία εκείνη την εποχή λειτουργούσαν 6 ημέρες την εβδομάδα , δηλαδή ήταν εξαήμερα.
Κάθε δάσκαλος είχε στην κατοχή του μια βέργα περίπου 20 εκατ. Φτιαγμένη από οξιά. Τα
θρανία ήταν πράσινα και ξύλινα όπως και ο πίνακας που έγραφαν.
ΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
http://24gym-athin.att.sch.gr/
