Έφυγε απο την ζωή ο μεγάλος Βιολάτορας Γιώργης Βασιλάκης σε ηλικία 91 ετών.
Στις 6 πρωί της Τετάρτης 26 Σεπτεμβρίου άφησε την τελευταία του πνοή ο μεγάλος βιολάτορας της Κρητικής μουσικής, ο τελευταίος ίσως καλλιτέχνης των μεγάλων μουσικών της Κρήτης.
Η κηδεία του θα γίνει στον ιερό ναό Εσοδίων της θεοτόκου στο Καινούργιο χωριό του δήμου Χερσονήσου την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στις 3 το μεσημέρι.
Ο Γίωργης Βασιλάκης γεννήθηκε στο χωριό Σκαλάνι του Νομού Ηρακλείου το 1927 απο αγροτική οικογένεια.
Απο πολύ μικρός έδειξε τα πρώτα σημάδια στο περιβάλλον του ότι του άρεσε η μουσική.
Στην αρχή κλεφτά κλεφτά έμαθε και έπαιζε για 3 μήνες μαντολίνο που επίσης στα κλεφτά το έπαιρνε απο ένα θείο του..
Αργότερα το παράτησε και ήθελε να μάθει βιολί, λέγοντας ότι του άρεσε πιο πολύ ο ήχος του, ήταν πιο γλυκός κατά την κρίση του απο αυτόν της λύρας.
Πήρε το βιολί ενός θείου του το οποίο όμως ήταν χωρίς χαλασμένο, του έβαλε χορδές,πίρους, γλώσσα, δοξάρι και το έφτιαξε.
Με αθανατόφυλλα έφτιαξε το δοξαρι, στην ταράτσα το κοπάνισα, και έβγαλα αυτές τις ίνες.
Βέβαια και απο την ουρά του αλόγου μπορούσες να πάρεις τρίχες και να φτιάξεις δοξάρι.
Ακούσματα ήχων απο βιολί είχε άλλωστε πολλά απο του βιολάτορες που εκείνα τα χρόνια είχε η επαρχία πεδιάδας.
Χαρακτηριστικό ότι ένας ξάδερφος του πατέρα του και ο νονός του αδερφού του έπαιζαν στο χωριό ερασιτεχνικά και τους άκουγε.
Πρόκειται για τους Κωσταντίνο Λουλακάκη και Τίτο Κόκκινο.
Πολλοί οι βιολάτορες της περιοχής, ο Ηρακλής ο Σταυρουλάκης απο την Επισκοπή, ο Γιάννης Καλογεράκης απο τις Αγιές Παρασκιές, ο Λευτέρης απο το Χουδέτσι.
Δάσκαλος του μπορούμε να πούμε όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος ότι ήταν ο Αριστείδης Σπανακάκης, δάσκαλος χωρίς όμως να προσφέρει μάθηση.
Οτι μπορούσες να κλέψεις με το μάτι σε πατήματα και με το αυτί σε ήχους...
Η θέληση του να μάθει βιολί τον έκανε να ψάξει και να βρεί τρόπους που θα του έδιναν την μάθηση που γύρευε.
΄
Πήγαινα στο καφενείο του χωριού λέει και πίνοντας αναγκαστικά καφέ παρακαλούσα τον καφετζή να βάλει ένα δίσκο να ακούσουμε τον Σκορδαλό ή τον Μουντάκη και όση ώρα έπαιζε να συγκρατήσουμε ότι μπορούμε.
Όταν γυρνούσα στο σπίτι προσπαθούσα να βγάλω το κομμάτι με ότι θυμόμουν, πάει δεν πάει έτσι ήταν αλλιώς ξαναπήγαινα στο καφενείο και πάλι απο την αρχή.
Στα πανηγύρια και σε καλλιτέχνες που ερχόταν στο χωριό μαθαίναμε βιολί. Ζητούσαμε πληροφορίες να καλύψουμε τις απορίες μας και μας τις έδιναν χωρίς κανένα κόπλεξ.
Μαζί με τον Αδερφό του Κωστή Βασιλάκη
Θυμάμαι λέει ο Γιώργης Βασιλάκης απο τον Νονό του Αδερφού μου που πρωτοέμαθα να κουρδίζω το βιολί.
Μετά που γύγαν οι Γερμανοί απο το χωριό θύμαται ότι απο καλώδιο που είχε ατσάλινο σύρμα φτιάχναμε στο βιολί τις χορδές, το μί και το λά, ενώ για το ρε και το σόλ χρησιμοποιούσαμε χορδές απο κιθάρα.
Ο Γιώργης Βασιλάκης πρωτόπαιξε σε γλέντι μόνος του σε ηλικία 17 χρονών, στο ρεπερτόριο του είχε, χανιώτη, καλαματιανά, πεντοζάλι, τανγκό και βάλς.
Στην παρουσίαση του βιβλίου της Γιάννας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη στο Ηράκλειο το 2013
Παρευρεθεί να της πεί ένα γειά... καθώτι πρίν απο πολλά πολλά χρόνια την είχε μεταφέρει με το ταξί του σε κάποια διαδρομή
Στο χωριό του το Σκαλάνι με καθηγητές μουσικής
και βιολάτορες απο την Βιέννη
Αν μου έδινε άλλη μια ζωή ο Θεός πάλι βιολάτορας θα ήθελα να γίνω, το βιολί μου έδωσε ατομική εξύψωση, με έκανε γνωστό, με το βιολί γνώρισα ανθρώπους και έκαμα φίλους.
Συνέντευξη στον κ. Αμαργιανάκη το 1998
http://thalitas.ims.forth.gr/
Φωτογραφίες - Αντώνης Γενναράκης
