Αφιερωμένο στον Μάνο Ελευθερίου που έφυγε απο την ζωή την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018
Το Μαλαματένια Λόγια είναι τραγούδι σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1974, στον δίσκο του Μαρκόπουλου Θητεία, και ερμηνεύτηκε από τους Λάκη Χαλκιά, Χαράλαμπο Γαργανουράκη και Τάνια Τσανακλίδου
Οι στίχοι του κομματιού γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της Χούντας και υπέστησαν λογοκρισία. Το κομμάτι αναφέρεται στο εργατικό κίνημα και πρόκειται για μία αφήγηση από την περίοδο της Κατοχής έως και την επταετία της Χούντας.Ενώ μερικοί στίχοι παραποιήθηκαν, όπως για παράδειγμα αντί του «κι όχι να ζεις μ' αυτή τη συμμορία» έχουμε «κομπανία» και αντί του «και ξημερώνοντας Παρασκευή» έχουμε «μέρα κακή». Παρασκευή έγινε το πραξικόπημα, ενώ Παρασκευή δολοφονήθηκε και ο Γρηγόρης Λαμπράκης
Υποστηρίζεται επίσης ότι κάποιοι στίχοι του ποιήματος αναφέρονται στον Γιώργο Σεφέρη και στο ποίημα Ελένη. Στα μουσικά, το κομμάτι λέγεται ότι ο Μαρκόπουλος είχε σκεφτεί τη μελωδία όταν ήταν ακόμα 13 ετών, όταν προσπαθούσε να γράψει μουσική σε κάλαντα. Το κομμάτι είναι γραμμένο σε ελάσσονα, ενώ η χαρακτηριστική εισαγωγή του παίζεται με πιάνο στην πρώτη κυκλοφορία. Η χαρακτηριστική του μελωδία ακούγεται δυστυχώς κατά καιρούς και σε γήπεδα, σαφώς με παραλλαγμένους στίχους
Μουσική:Γιάννης Μαρκόπουλος Στίχοι:Μάνος Ελευθερίου
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές τ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι σου μάθαινε το αύριο και το χτες μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη με του καιρού δεμένος τις κλωστές Τ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία που στράγγιξες χαμένα μια γενιά καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία και να σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά κι όχι να ζεις μ αυτή την κομπανία και να μην ξέρεις τ άστρο του φονιά Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ του καιρού την άγρια πληρωμή στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά κι απ το παλιό μαρτύριο να χει μείνει ένα σκυλί τη νύχτα που διψά γυναίκες στη γωνιά μ ασετιλίνη παραμιλούν στην ακροθαλασσιά Και στ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή πώς το φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
