Η τέχνη, όπως και κάθε κοινωνικό φαινόμενο στην αμοιβαία τους εξάρτηση και μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής πρακτικής διερευνά το πλαίσιο και το πεδίο συσχετισμών δύναμης, τόσο εσωτερικά ως αίτημα δημιουργικότητας, όσο και εξωτερικά ως μέσο διαχείρισης των σχέσεων δύναμης, μέσα στα οποία παράγεται και επιτελείται το καλλιτεχνικό έργο καθώς επίσης από ποιον, γιατί και για ποιον.
Οπωσδήποτε η τέχνη μάς επιτρέπει να συσχετίσουμε την αισθητική ποιότητα με τη δημιουργική δραστηριότητα του ανθρώπινου πνεύματος
Η αισθητική είναι για πολλούς καθαρά υποκειμενικό ζήτημα ή, όπως λέγεται συχνά, θέμα “γούστου”. Σε σχέση με το πεδίο της ηθικής σκέψης και πράξης - όπου επισημάναμε τα προβλήματα που προκύπτουν, όταν υιοθετεί κανείς σχετικιστικές αντιλήψεις - είναι πολύ ευκολότερο εδώ να δεχτούμε ότι οι κρίσεις για το τι είναι ωραίο ή αισθητικά αξιόλογο διαφέρουν ριζικά από εποχή σε εποχή, από κοινωνία σε κοινωνία και τελικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ο Πέτρος Δημητροπουλάκης με καταγωγή απο το Χαμέζι και την Ρούσα Εκκλησιά είναι ο επικεφαλής της ( ενωτικής αγωνιστικής κίνησης ) μείζονος αντιπολίτευσης του δήμου Σητείας.
Ανήκει στον εκπαιδευτικό κλάδο τον οποίο υπηρέτησε για πολλά χρόνια.
Ο Άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατέρας, ο πολιτευτής, ο ζωγράφος, ο μουσικός.
ο ευαίσθητος.
Η ενασχόληση με τα κοινά είναι ένα μικρόβιο προσφοράς, που όταν το έχεις θέλεις να το θεραπεύσεις με παυσίπονα που δίδονται εκτός φαρμακείου
( όπως με πράξεις, συνεισφορά, ηθική ικανοποίηση αλλά και απογοήτευση )
Παυσίπονα που πολλές φορές δεν σου θεραπεύουν το κορμί αλλά αντιθέτως σου φορτίζουν και την ψυχή.
Άλλωστε όπως λέει ο σοφός λαός ( όποιος δεν θέλει χτύπους δεν πάει στο χαρκιδιό )
Ο Πέτρος Δημητροπουλάκης έχει βρεθεί σε αγώνες, εκφράζοντας την ανησυχία του απο μικρός τόσο στο Πανεπιστήμιο όσο και σε κάθε έκφανση της ζωής του.
Τώρα θα αναρωτηθείτε πως παντρεύεται η πολιτική με την τέχνη.
Η τέχνη της πολιτικής τουλάχιστον σε τοπικό αυτοδιοικητικό επίπεδο είναι χαμηλότερης έντασης .
Η τέχνη, ένα από τα πιο πολύπλευρα και πολυσήμαντα φαινόμενα της κοινωνίας μας, έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών διερευνήσεων και ερμηνευτικών υποθέσεων.
Η ανθρωπολογική προσέγγιση, συνιστά μια σύγχρονη μέθοδο θεώρησης και προσφέρει νέες οπτικές.
Ο Πέτρος Δημητροπουλάκης εδώ και χρόνια έχει ανακατέψει την τράπουλα της ζωής του με πινελιές απο χρώματα, ήχους, αλλά λόγων και προτάσεων δημοτικών και ΄οχι μόνο πεπραγμένων.
Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά με τον κύριο Δημητροπουλάκη και του ζητήσαμε να μιλήσουμε για την άλλη πλευρά του ευατού του που έχει μέσα του, που γεννάει και ζεί εδώ και χρόνια με την πολιτική του πλευρά.
Με καλή διάθεση δέχτηκε την συνομιλία μας, μοιράζοντας μας πτυχές του ευατού του όσο τουλάχιστον μπορούσαμε τηλεφωνικά να αλιεύσουμε.
Για την πλευρά της ζωγραφικής του αναζήτησης, μας είπε.
Μικρός ζωγράφιζα τον παππού μου που βρισκόταν πάνω στον Γάιδαρο, σε απλό χαρτί οι εικόνες με ωθούσαν σε αποτυπώσεις.
Το 1990 διορισμένος στην Ρόδο ξεκίνησα να αποτυπώνω το νησί των Ιπποτών, δεδομένο ότι υπήρξα μόνος τα πρώτα χρόνια και ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος που είχα μου επέτρεπε να ανακαλύπτω το νησί, το οποίο με ενέπνευσε πολλές φορές.
Στην Ρόδο συνεχίζει, ελευθέρωνα και το άλλο μου πάθος με την μουσική αφού έπαιζα σε μαγαζί.
Ζωγραφίζω τοπία, παραλίες, συχνά πυκνά τον Βιτσέντζο Κορνάρο αλλά και προσωπογραφίες, μου αρέσει να αποτυπώνω τον τόπο μου όπως εγώ τον βλέπω μέσα απο τα δικά μου μάτια ή όπως θα ήθελα να είναι, για αυτό το λόγο αφαιρώ ( καλώδια, και πιθανές ασχήμιες ) που υπάρχουν στην καθημερινότητα.
Ζωγραφίζω σε καμβά συνήθως σε διαστάσεις 1,20 με 1 μέτρο.
Έχω ειδικά διαμορφωμένο χώρο ( ατελιέ ) όπου λειτουργεί ώς χώρος χαλάρωσης, και φαντασίας. Η επαφή με την κοινωνία με κρατάει σε εγρήγορση όταν ζωγραφίζω, αφού με βοηθάει να φέρω ότι αντικρίζω σε ένα πίνακα.
Έχω διαβάσει βιβλία για την ιστορία της τέχνης, για τις τεχνοτροπίες και ενημερώνομαι με τα ματιά και τα αυτιά ανοικτά για το πώς θα διορθώσω ατέλειες μου δεδομένο ότι είμαι ερασιτέχνης ζωγράφος.
Ο κύριος Δημητροπουλάκης στην ερώτηση μας έαν έχει πραγματοποιήσει στο παρελθόν έκθεση ζωγραφικής, μας απάντησε ότι απλά συμμετείχε πρίν απο χρόνια και μάλιστα με καλές κριτικές.
Χαρακτηριστικά μας λέει ότι μια κυρία τον προέτρεψε να δημιουργήσει κάποια στιγμή την δική του έκθεση ζωγραφικής.
Και το πλήρωμα του χρόνου τον συνάντησε και τον ενέπνευσε να το κάνει πράξη, αφού απο τις 14 έως τις 28 Ιουλίου 2018 θα φιλοξενηθούν έργα του στο Πολύκεντρο Σητείας, καθώς επίσης και στο Πισκοκέφαλο στο χώρο - μουσείο - σπίτι του Βιτσέντζου Κορνάρου με αφορμή την φετινή χρονιά που έχει οριστεί έτος Βιτσέντζου Κορνάρου.
8ος πίνακας με project «Ζωγραφική έργων εμπνευσμένων από τον Ερωτόκριτο του Β. Κορνάρου» για τη συμμετοχή του στη σχετική ομαδική έκθεση 14-28 Ιουλη όπου θα μπορέσετε να τα δείτε από κοντά.
Η μονή της Παναγίας της Ακρωτηριανής, η κατοπινή μονή Τοπλού, στη σημερινή μορφή της συνδέθηκε με τις οικογένειες των Κορνάρων και των Μέτζων της Σητείας και γι αυτό η νότια πτέρυγα φέρει το όνομα των Κορνάρων ενώ η βόρεια το όνομα των Μέτζων.
Για το έτος Βιτσέντζου Κορνάρου :
Ο 4ος πίνακας για τον Ερωτόκριτο αναφέρεται στο επικό-ηρωικό στοιχείο του.
Ρωτήσαμε τον κύριο Δημητροπουλάκη τι αποτέλεσμα φέρνει όταν ρίχνουμε στο ίδιο πιάτο την Τέχνη με την πολιτική.
Μας απάντησε πολύ γρήγορα ότι βρίσκονται ήδη στο ίδιο πιάτο αλλά ξεχωρίζοντας τις ανακαλύπτεις ότι η τέχνη, όχι της πολιτικής που είθισται να λέμε έχει πιο ασφάλεια. σε αντίθεση με την πολιτική που έχει πιο πολλά όνειρα αλλά τις περισσότερες φορές απατηλά.
Για την πλευρά της μουσικής του αναζήτησης, μας είπε.
Απο μικρός είχα την μουσική μέσα μου, οι νότες με ταξίδευαν θεωρώντας τις ώς αφορμή για να σμίγει τις παρέες και τους Ανθρώπους.
Την δεκαετία του 1970 ο κύριος Δημητροπουλάκης συνεχίζοντας μας αναφέρει ότι στην περιοχή της Ιτάνου υπήρχε μια ταβέρνα με το όνομα ( πατάτα ) όπου έπαιζε ερασιτεχνικά.
Ο πατέρας του είχε μια ταβέρνα με το όνομα ( ΄Ρούσος ) όπου έβλεπε τους ψαράδες να δημιουργούν παρέες με κέφι με κιθάρα, τραγούδι και τσικουδιές, εικόνα που την έκλεψε και την αφομοίωσε στο μυαλό και στην ψυχή του.
Το 1982 αγόρασε όταν ήταν στο Πανεπιστήμιο το πρώτο του μπουζούκι, και μάλιστα βρέθηκε να παίζει επαγγελματικά δίπλα στα ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ , σε μπουάτ, σε γάμους και πανηγύρια, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα αλλά και στην Σητεία παρέα με τον Ιγνάτιο Κλειδωνιάρη και τον Γιώργο Μαζωνάκη.
Ο κύριος Δημητροπουλάκης κλείνοντας την κουβέντα μας, ανέφερε ότι σημαντικό ρόλο στην μουσική του εκμάθηση και εξέλιξη, έπαιξε η σύζυγος του κυρία Τζούλια Κρός η οποία είναι διευθύντρια του Δημοτικού Ωδείου Σητείας.
Υ.Γ
Δεν ξέρω τελικά άν η πολιτική και οι πολιτικοί θα σώσουν τον κόσμο, όμως γνωρίζω καλά ότι η τέχνη της ζωγραφικής σίγουρα θα τον αποτυπώσει πιό όμορφο και διαφορετικό, ενώ η τέχνη της μουσικής θα τον ταξιδέψει και θα τον απαλύνει.
Όποιος και άν είναι τελικά ο δρόμος που βαδίζουμε και για οποιοδήποτε λόγο αναζητάμε το καλύτερο, η πράξη απο μόνη της δίνει ελπίδα, απλά εμείς με την συγκεκριμένη φιλοξενία του κυρίου Δημητροπουλάκη θέλουμε να πιστεύουμε ότι δώσαμε Χρωματιστή και μουσική Ελπίδα.
ΑΝΤΩΝΗΣ.Ι. ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
Ο ποιητής του Ερωτόκριτου γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1553 στην Τραπεζόντα της Σητείας, γιος του Ιάκωβου Κορνάρου καί της Ζαμπέτας Ντεμέτζο. Για το φανταστικό Πορταίτο του βασίστηκα στο υπάρχον σκίτσο από τη βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου και στην προτομή από τη Σητεία.
Ζωγραφική αναπαράσταση 2ου χαρακτικού βιβλίου του Ερωτόκριτου (Εκδοση Σμύρνης 18 αιώνας) από το Μουσείο Ιστορίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Πραισού.
