Έφυγε απο την ζωή την ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ ο Γιώργος Χαλκουτσάκης ο οποίος ζούσε μόνιμα στο Καστρί του δήμου Βιάννου.
Tο αναπηρικό καρότσι δεν πτόησε τον Γιώργο Χαλκουτσάκη να ειδικευτεί στην τεχνική του δημοφιλούς γυαλιού της Βενετίας
Γεννήθηκε έπειτα από κύηση μόλις 6,5 μηνών εξαιτίας κάποιων προβλημάτων της μητέρας του στην εγκυμοσύνη, γι' αυτό έμεινε καθηλωμένος για πάντα σε αναπηρικό καρότσι. Ωστόσο η θέλησή του για ζωή και η δίψα του για μάθηση οδήγησαν τον Γιώργο Χαλκουτσάκη στην Ελβετία, όπου ειδικεύτηκε στην τεχνική του δημοφιλούς γυαλιού μουράνο.
Πολύχρωμες χάντρες, καλαίσθητα κοσμήματα και μπρελόκ είναι μόνο λίγα από τα αντικείμενα που δημιουργούσε αποκλειστικά και μόνο από το υψηλής αισθητικής γυαλί.
Οπως είχε δηλώσει μάλιστα στην «Espresso», που τον επισκέφτηκε στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι Καστρί του δήμου Βιάννου στη νότια πλευρά του νομού Ηρακλείου, όπου ζούσε μόνιμα, ο κόσμος που τον επισκέπτεται εντυπωσιάζεται τόσο από τη δουλειά του όσο και από τις ξεχωριστές δημιουργίες του.
«Οι ξένοι αλλά και οι Ελληνες που έρχονταν στον χώρο του ήθελαν να τους δείξει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείτο μουράνο.
Χαίρομαι σαν παιδί εκείνη την ώρα, γιατί αυτός ήταν πάντα ο στόχος μου, να μπορώ να μοιράζομαι έστω κι έτσι την αγάπη για την υαλουργία» αναφέρει ο Γιώργος Χαλκουτσάκης, την ώρα που δημιουργεί πολύχρωμες χάντρες γνωστές ως millefiori.
Χρώματα και σχέδια
«Αυτή την κατηγορία τη λατρεύω, γιατί μπορείς να παίξεις με τα χρώματα και τα σχέδια. Ουσιαστικά, μιλάμε για τις χάντρες που μοιάζουν σαν να έχουν ένα λουλούδι στο εσωτερικό τους. Αν δουλευτούν σωστά, μπορούν να αποκτήσουν και το χρώμα που θέλεις εσύ να τους δώσεις, αρκεί να μη γίνουν λάθη κατά την ώρα του λιωσίματος και της δημιουργίας. Διαφορετικά, η απόλυτη καταστροφή!» λέει γελώντας.
Η αγάπη του για τα μουράνο ήταν τόσο μεγάλη, που, εκτός από τα μυστικά της δουλειάς και την ιστορία του γυαλού, έχει μάθει και τα πάντα για το ίδιο το νησί Μουράνο, που βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας.
«Η φήμη του νησιού Μουράνο ως κέντρου υαλουργίας έχει τις ρίζες της στο 1291, όταν όλοι οι υαλουργοί της Βενετίας διατάχθηκαν να μετεγκαταστήσουν εκεί τα εργαστήριά τους, για λόγους ασφαλείας από πυρκαγιά. Τον επόμενο αιώνα άρχισαν εξαγωγές και το Μουράνο έγινε διάσημο, αρχικώς για τις γυάλινες χάντρες και τους καθρέφτες του. Ακόμα και το γυαλί Aventurine επινοήθηκε στο Μουράνο, το οποίο για ένα διάστημα ήταν ο κυριότερος παραγωγός γυαλιού σε όλη την Ευρώπη» λέει ο υαλουργός.
Ο Γιώργος Χαλκουτσάκης διδάχτηκε την τεχνική σε ένα ταξίδι του στην Ελβετία. «Αυτό το ταξίδι είναι μια ολόκληρη ιστορία για μένα, γιατί εκεί γνώρισα τη δασκάλα μου, η οποία δέχτηκε να με μυήσει στην τεχνική, που θα έλεγα πως μοιάζει αρκετά με εκείνη των πρώτων υαλουργών. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ, γιατί χωρίς εκείνη δεν θα ζούσα όλη αυτή τη σημαντική εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα οι τεχνίτες του μουράνο χρησιμοποιούν όλες αυτές τις παλιές τεχνικές μαζί με νέες για την παραγωγή πλήθους αντικειμένων, από γυάλινα έργα σύγχρονης τέχνης και γυάλινα κοσμήματα μέχρι κρυστάλλινους πολυελαίους. Δεν είναι τυχαίο που οι υαλουργοί αυτοί κατείχαν για αιώνες το μονοπώλιο στην παραγωγή γυαλιού και κρυστάλλων υψηλής ποιότητας, αναπτύσσοντας ή βελτιώνοντας πολλές τεχνικές: παραγωγή κρυστάλλου, σμάλτου, γυαλιού με νήματα χρυσού (aventurine), πολύχρωμων γυαλιών (millefiori), γαλακτόχρωμου γυαλιού (lattimo) και απομιμήσεις πολύτιμων λίθων από γυαλί».
Εμαθε αγγλικά από τις ταινίες
Εκτός από την υαλουργία, όμως, παρουσιάζει ενδιαφέρον και ο τρόπος που έχει μάθει ο Γιώργος Χαλκούτσης να συνεννοείται ιδιαίτερα με τους τουρίστες, οι οποίοι θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτόν.
«Η αλήθεια είναι πως τα χρόνια που μεγάλωσα δεν ήταν καθόλου ρόδινα, όμως δεν το έβαλα στιγμή κάτω. Ακόμα και τώρα, που έχω αποδεχτεί τα πάντα που συμβαίνουν στη ζωή μου, αισθάνομαι τόσο ενεργητικός, που θέλω να κάνω συνεχώς καινούργια πράγματα. Με τους τουρίστες συνεννοούμαι στην αγγλική γλώσσα που, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, την έμαθα παρακολουθώντας για μεγάλο διάστημα ξένες ταινίες! Σιγά σιγά έμαθα τις πρώτες μου λέξεις, ώσπου ξεκίνησα να φτιάχνω μόνος μου προτάσεις και στη συνέχεια όλα πήγαν καλά. Μόλις αισθάνθηκα ότι μπορώ να μιλήσω, όπου έβρισκα ξένο ξεκινούσα την κουβέντα. Ετσι, έμαθα και περισσότερες λέξεις. Εντάξει, δεν λέω πως είναι και μητρική μου γλώσσα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και την πλάκα μου»!
