Όσα διαβάσεις παρακάτω, μπορούν να συνοψιστούν σε δυο-τρεις προτάσεις:
γυρίζω γύρω μου και βλέπω δύο είδη ανθρώπων… αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αγάπη κι αυτούς που μπορούν… κι όσο κι αν αγαπώ τους πρώτους, οι δεύτεροι είναι πιο χρήσιμοι.
Ή μήπως μια αλήθεια της ζωής δεν συνοψίζεται;
Ή μήπως ακόμα δεν είναι αυτή η μόνη αλήθεια;
Κι αν είναι ψέματα;
Κι όμως, γυρίζω γύρω μου και βλέπω δύο είδη ανθρώπων… αυτούς που είτε τριγυρίζουν σαν κοτοπουλάκια και τσουγκρίζουν ο ένας πάνω στον άλλον, απεγνωσμένοι να βρουν αγάπη και μια αγκαλιά, είτε κουρνιάζουν εκεί που (νόμισαν πως) βρήκαν την αγάπη μα αν την χάσουν ίσως πεθάνουν… κι αυτούς που ζουν μόνοι, είτε βρίσκονται με άλλους ανθρώπους, είτε όχι – δεν έχει σημασία – και διαχειρίζονται την πραγματικότητα και τον εαυτό τους μ’ έναν τρόπο σχεδόν τεχνοκρατικό.
Και δεν χωράει αμφιβολία πως οι πρώτοι πιο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα στη ζωή… γιατί;
Κι από την άλλη δεν έχω μομφή για τους δεύτερους… καμιά. Δεν λέω πως δεν έχουν αισθήματα. Απλά ο αναβάτης στο άρμα του μυαλού τους έχει το άλογο των συναισθημάτων περισσότερο τιθασευμένο. Ίσως μάλιστα να τους βγάζω και το καπέλο γι’ αυτόν τον λόγο.
Κι όμως, τους πρώτους τους αγαπώ περισσότερο. Με καταλαβαίνεις;
Δεν έχω καταλήξει ακόμα πώς συμβαίνει, δεν μπόρεσα να καταλάβω τον μηχανισμό.
Από τη μια μεριά οι άνθρωποι που μεγαλώνουν με αγάπη, με πολλή αγάπη.
Κι από την άλλη οι άνθρωποι που μεγαλώνουν με λίγη, ή πολύ λίγη αγάπη.
Εσύ μπορεί να πεις πως οι πρώτοι γίνονται πιο σίγουροι στη ζωή. Νιώθουν γεμάτοι. Δεν έχουν κενά, δεν νιώθουν να τους λείπει κάτι. Παίρνουν αγάπη και μπορούν να δώσουν αγάπη. Είναι πιο υγιείς. Απεναντίας, οι δεύτεροι πάντα αναζητούν την αγάπη και πολλές φορές πάνω στην απόγνωσή τους πέφτουν σε κακοτοπιές.
Εγώ, πάλι μπορεί να σου πω ακριβώς τα ίδια αλλάζοντας μόνο τις ομάδες των ανθρώπων. Οι πρώτοι, καθώς έτσι έχουν μάθει, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αγάπη. Είναι μισοί. Κι επειδή έχουν μάθει όχι μόνο να παίρνουν, αλλά και να δίνουν, μπορεί να τη δώσουν οπουδήποτε. Ακόμα και σε λάθος ανθρώπους. Απεναντίας, οι δεύτεροι αφού δεν έχουν μάθει να παίρνουν αγάπη δεν την χρειάζονται κιόλας. Είναι πιο ανεξάρτητοι.
Ουφ! Αυτός ο διάλογος δεν έχει καταλήξει ακόμα. Νιώθω, όμως, πως ο αγκαλίτσας ο άνθρωπος – άνδρας ή γυναίκα – δεν γίνεται να προέρχεται από την δεύτερη ομάδα. Κάποιος που δεν έχει μάθει ν’ αγαπιέται και ν’ αγαπά, μπορεί να μάθει να εκτιμά… αλλά συναισθηματικά πάντα θα είναι απογαλακτισμένος, αποστασιοποιημένος, ανεξάρτητος. Ακόμα κι αν γίνει αγκαλίτσας, θα γίνει γιατί θα του το πει η λογική του, δεν θα εκλιπαρήσει όμως, δεν θα συρθεί, δεν θα πεθάνει μέσα του αν βρεθεί χωρίς αγκαλιά… χωρίς αγάπη. Αυτός, όπως έχει μάθει, θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του.
Δεν ξέρω αν συμφωνείς. Στέκει αυτό που σου λέω, έτσι δεν είναι;
Συνεπώς, στο δικό μου book of knowledge, αγκαλίτσας και αγαπούλης μπορείς πραγματικά να γίνεις αν έχεις πάρει αγάπη, πολλή αγάπη από το περιβάλλον σου ως παιδί.
Όσοι όμως πάρουν αγάπη, κυκλοφορούν σαν τα κοτοπουλάκια τσουγκρίζοντας ο ένας στον άλλο αναζητώντας απεγνωσμένα αγάπη; Ή έστω, αν την έχουν βρει λουφάζουν εκεί; Κι αν την χάσουν πεθαίνουν μέσα τους; Όλοι;
Κι η θεωρία που λέει πως οι άνθρωποι που παίρνουν αγάπη είναι πλήρεις; Και δυνατοί; Και με αυτοπεποίθηση; Πως αφού έχουν πάρει αγάπη, έχουν αγαπήσει τον εαυτό τους και είναι αυτόφωτοι;
Δεν μου πάει η καρδιά να απορρίψω αυτή τη θεωρία. Μου αρέσει πολύ!
Άρα, εφόσον συμφωνήσαμε πως απεγνωσμένη ανάγκη από αγάπη κι αγκαλιά έχουν άνθρωποι που έλαβαν αγάπη και ξέρουν τί πραγματικά ζητούν, έλα να συμφωνήσουμε επίσης πως μόνο σε κάποιους από αυτούς συμβαίνει… Η απόγνωση, δηλαδή… Η πλήρης ανικανότητα να ζήσουν χωρίς αγάπη.
Πάλι καταλήγω στην ίδια απορία. Ποιος είναι ο μηχανισμός που κάνει κάποιους ανθρώπους να μη μπορούν να ζήσουν χωρίς αγάπη;
Ίσως υπάρχουν ποιότητες εκπομπής και ποιότητες λήψης της αγάπης. Ίσως – όσο ακόμα είμαστε παιδιά – κάποια αγάπη να μας γεμίζει ανασφάλεια και κάποια να μας γεμίζει σιγουριά για τον εαυτό μας. Κι αν η αγάπη είναι η ίδια, ίσως κάτι να φταίει στην εκπομπή και στη λήψη της.
Κι έτσι καταλήγω… καταλήγω σε μια μεγάλη αλήθεια – δική μου αλήθεια, συμπερασματική και όχι αξιωματική.
Οι ενήλικες που υπεραγαπούν τους γονείς τους, ακόμα κι αν είναι ανεξάρτητοι, ακόμα κι αν κάνουν πάντα το δικό τους και καπετάνιοι στο δικό τους καράβι είναι οι ίδιοι, αλλά παρόλα αυτά έχουν ανάγκη “την ευχή”, έχουν ανάγκη την αναγνώριση, ανεξαρτήτως του τί θα κάνουν, αλλιώς είναι δυστυχισμένοι… αυτοί είναι που στη ζωή τους ψάχνουν με μανία την αγάπη και την αγκαλιά, αυτοί αναζητούν με απόγνωση το ασφαλές καταφύγιο και τη “συμφωνία” από ανθρώπους γύρω τους για να μπορούν να συνεχίζουν να ζουν.
Αυτοί, οι ίδιοι, έχουν πάρει πολλή αγάπη ως παιδιά, κι όμως κάτι στην ποιότητα της εκπομπής ή της λήψης, κάτι στον τρόπο… κάτι έφταιξε, κι αντί ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους, ακόμα αναζητούν το χαμόγελο στην πόρτα που κλείνει μετά την καληνύχτα.
Αυτούς τους ανθρώπους, που υπερπροσπαθούν να τα κάνουν όλα καλά, ακόμα κι όταν βρεθούν σ’ ένα δίλημμα αγάπης και φτάσουν σε απορία, ακόμα κι αν φερθούν δειλά κάποια στιγμή από φόβο μη χάσουν ένα ψήγμα αγάπης από κάπου αλλού… αυτούς πρέπει να τους προσέχουμε και να τους αγαπάμε.
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
