«Είμαστε σαν τους Αργοναύτες· πάμε από χώρα σε χώρα, από σκηνή σε σκηνή», λέει ο Γιώργος Ξυλούρης, σχεδόν με το που σηκώνει το τηλέφωνο. Αυτή τη φορά βρίσκεται στη Ζυρίχη, θα παίξουν εκεί και μετά θα φύγουν για Βέλγιο. Ταξίδια λοιπόν για τον Ψαρογιώργη, όπως τον ξέρουν οι περισσότεροι, μιας και τα τελευταία χρόνια η μουσική συμμαχία του με τον σπουδαίοΑυστραλό ντράμερ Τζιμ Γουάιτ έχει δημιουργήσει ένα σχήμα με διεθνή απήχηση. Αυτή την Κυριακή, οι Xylouris White θα βρεθούν στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για να μας δείξουν το γιατί...
Πώς όμως ο Κρητικός λαουτιέρης συνάντησε τον Αυστραλό κρουστό και ταίριαξαν τα χνώτα τους, ώστε σήμερα το ντουέτο να μετράει ήδη τρεις δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό του; «Η γνωριμία μας είναι πολύ παλιά, από τότε που έπαιζα στη Μελβούρνη με τους Xylouris Ensemble κι εκείνος ερχόταν να μας βλέπει. Αργότερα με κάλεσε να συμμετάσχω σε συναυλίες μαζί με το τρίο του (ενν. τους Dirty Three) και εκεί είδαμε ότι μας άρεσε πολύ να παίζουμε μαζί, ήμασταν σαν ένα μυαλό. Από τότε πέρασαν χρόνια, όμως πάντα κρατάγαμε επικοινωνία. Και μετά o Τζιμ ήρθε στην Κρήτη. Ξανά και ξανά και την αγάπησε πολύ. Τελικά πήγαμε στο στούντιο και είδαμε πως είχαμε δικό μας πράμα. Η μουσική πήρε άλλη διάσταση...», λέει σχετικά ο Ψαρογιώργης.
Άλλη διάσταση όντως, αφού αν κάποιος ακούσει τον ήχο των Xylouris White θα βρει, βέβαια, μέσα τους δεξιοτέχνες των Ανωγείων, αλλά επιπλέον ξεκάθαρα και τα δυτικότροπα ταιριάσματα με την τζαζ και το ροκ. Κι αν το λεγόμενο fusion, η μείξη δηλαδή των ειδών -ειδικά με παραδοσιακά στοιχεία- είναι πολύ της μόδας στις μέρες μας, αυτό δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα θα είναι απαραίτητα καλό. Ευτυχώς ο Τζιμ Γουάιτ είναι πια και λίγο Κρητικός, αλλά και ο Ξυλούρης από την πλευρά του έχει κοσμοπολίτικο αυτί: «Υπήρξαν εποχές που άκουγα διάφορα - μουσικές από την Κίνα, την Ισπανία και την Αμερική, από παντού. Βέβαια, πάντα μελετούσα τους Κρητικούς πρωτομάστορες και τους μεγάλους ρεμπέτες. Ο ήχος των Ανωγείων προέρχεται από πολύ μακριά, πολλές γενιές πίσω, είναι μια μουσική αρχέγονη, ψυχεδελική», τονίζει ο Ψαρογιώργης, φέρνοντας παράδειγμα τις ξακουστές κοντυλιές «του παππού του πατέρα μου» με γνήσιο στυλ στα λεγόμενα, που θυμίζει τον πατέρα του, τον Ψαραντώνη.
Τι είναι όμως αυτό που προσελκύει ανθρώπους -πέραν την ομογένειας- στη Ζυρίχη ή στο Λονδίνο να ακούσουν κρητικές κοντυλιές ή διασκευές της «Αρετούσας»; «Με τον Τζιμ, πιστεύω, παίζουμε κάτι που είναι αυθεντικό, μια μουσική απίθανης ελευθερίας με πολύ δυναμικά στοιχειά. Ούτως ή άλλως, η χαρά του πράγματος είναι να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά αυτά που νόμιζες πως τα ήξερες καλά», δίνει την ερμηνεία του ο Ψαρογιώργης.
Αναδημοσίευση από την Καθημερινή-Του Αιμίλιου Χαρμπή)
