Το πείσμα και η σιωπή σε σημαδεύουν
πως να βαστάξει η νιότη τόσο φως
μακριά το πέλαγος φουρτούνες γέννησε.
Μάχεσαι, με τους ανέμους
στην πιο ακρινή βίγλα Του ΄Ερωτα
κι όλο καλείς στην ερημιά σου
θαλασσοπούλια με τα κέρινα φτερά
να μεταλάβουν,
απ' το αίμα το θολό την περηφάνια σου
κι έτσι γιορτάζεις τη χαρά και το χαμό
κι απ' την αρχή το παραμύθι ξετυλίγεις
κλωστή μεταξωτή και μήλο κόκκινο.
Γυρίζεις,
τη λαθρακιασμένη ανέμη στον παλιό καιρό
για να χωρέσει η αιωνιότητα στις χούφτες μας
για να ζεστάνει στην πυρωμένη σου καρδιά
τα παγωμένα χέρια του ο θεός,
ένα ξημέρωμα ακριβό σε στράτα γνώριμη.
Αύριο, όταν τα όνειρα,
γλιστρούν αθόρυβα στο φεγγαρόφωτο
μια νύχτα μαγεμένη
θα αφήσουνε στο χώμα το κουκούλι
το βλέμμα κεραυνός
θα υψωθεί πέρα απ' τα ανθρώπινα
και η μοίρα αρχόντισσα πρωτόσταλτη
θα στρώσει τάβλα ρεθεμνιώτικη στο κάστρο
και μαρουβά θε να κεράσει
τη γενιά που δεν εγέρασε.
Να το θυμάσαι, πριν χαράξει η Άνοιξη
θ' ανοίξει δρόμο η Δρακοκαβαλάρισσα
και στης Σελένας το φαρδύ αλωνάκι
μέσα στις ανθισμένες τις φασκομηλιές
θα σύρει πρώτη όπως τότε
το χορό του λυτρωμού
κουδούνια φορτωμένη στα σαντάλια της
και τ' άγιο πρόσφορο
απ' το κανίσκι της χαράς
θα μας μοιράσει δίκια η Ζωή.
Αύριο... εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 4 Δεκεμβρίου 2011
