Κλαίνε
τα φεγγάρια",
ένα παιδί το ψιθύρισε
Τ’ ακούς; Κορφολογούν αγάπες και σιωπές,
από τις ρωγμές του καιρού
και
φοβούνται τόσο, την ένοχη συγνώμη...
Κουρσεμένη ηνοσταλγία, στο φως
του Νότου»
Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Και στο νοτιά και στο βοριά το ίδιο φέγγουν
τα παράπονα.
Θα με θυμάσαι κάποιες φορές...
Παράτολμα κι αμετανόητα,
σε διάπυρα μάτια ικεσίας,
ανθούν ξανά οι παγωνιές.
Ταξιδεύουν
οι λέξεις και οι ψιχάλες
αθόρυβα
πια, κάθε φθινόπωρο
για
να μην σε τρομάξουν
κι όμως κρύβεσαι.
Φοβάσαι, τα απελπισμένα παιγνίδια της ζωής
το ίδιο όπως και τις αστραφτερές παρελάσεις,
των προσωπείων.
Μην
ξεγελαστείς, και τα ρόδα ματώνουν,
χρειάζεται όμως να ζήσεις...
Αύριο, θ' ανθίσει ένα κυκλάμινο
όπως τότε στον ελαιώνα,
την ώρα που ντύνονται οι ίσκιοι το φως.
Νοέμβρης,
θα με ξεχάσεις,
αν γίνουν τα κύματα στεριά και γιασεμιά τα φύκια...
Θα με θυμάσαι,
όταν στο μαξιλάρι το δάκρυ, θα κεντά την τελευταία φυγή.
Θα
γυρίσεις,
Αύριο, όταν η αξόδευτη αγάπη γίνει μοίρα ελεύθερη...
Αγαπάς,
το διάφανο πέπλο της πάχνης,
αυτό που χωρίζει τη θύμηση, από την ψυχή.
Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω ήλιους στη σκέψη σου,
τώρα που πέρασε κοντά μισός αιώνας απουσίας
μού λείπεις, περισσότερο.
Μια τύψη φθινοπωρινή η ανάμνησή σου
στο θρόισμα των φύλλων διαβάζω ακόμη το πρώτο φιλί.
Εκεί συμβιβάστηκες,
εκεί που και η νοσταλγία παρακμάζει.
Με νοθευμένες προσμονές
απασχολείς τη μνήμη,
φυλλομετράς τα μυστικά της καρδιάς,
αθώες
σκέψεις στο ηλιοβασίλεμα
κι
ας μην είναι ο κόσμος αθώος.
Αγαπάς
τις πένθιμες ομορφιές των λαβυρίνθων.
Σαν
από άλλη ζωή
ήρθες
ξανά, να μού κλέψεις τις έγνοιες.
Πριν αναστήσω το βλέμμα
η
μοναξιά φιλοδωρεί άλλο μέλλον.
Φλεγόμενα τα λάφυρα τού φθινοπώρου στον ορίζοντα,
αφήνεσαι στην όαση του ονείρου κορτάροντας τ' άστρα.
Κι
ύστερα φέρνεις το ποτήρι στα χείλη,
να
μεταλάβεις ξανά φιλί και θάλασσα.
Το ξέρεις πως και
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο.
Κουρσεμένη η νοσταλγία, στο φως
του Νότου.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα Νοέμβρης 2015
