Όταν δεν ξέρεις τι σου φταίει και τα βάζεις ακόμα και με τις κουρτίνες που σε γαργαλάν όταν πας ν’ αποκοιμηθείς επειδή φυσάει λίγο έξω, φταις εσύ. Ούτε οι κουρτίνες ούτε τα καιρικά φαινόμενα.
Κι άντε να ‘μενε το πρόβλημα του φταιξίματος μόνο στον ύπνο. Το κακό είναι ότι υιοθετείται σ’ όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, ανεξαιρέτως. Στη δουλειά, στο σπίτι, στον καφέ με τους φίλους. Συνεχώς κάτι φταίει που δεν μπορείς να προσδιορίσεις ή να τολμήσεις να σκεφτείς. Κάτι σε τσιγκλάει και δεν ξέρεις τι είναι. Ποιος και γιατί φταίει, μακάρι να μπορούσες να βρεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να μοιράζεις πιθανές ευθύνες στο μυαλό σου. Με μοναδικό αθώο της υπόθεσης, τον εαυτό σου.
Όχι γιατί είσαι φυγόπονος ή άδικος, αλλά γιατί όταν το φταίξιμο πάει στα χέρια κάποιου άλλου, όσο να ‘ναι, έχεις μια παραπάνω ανακούφιση πως δεν έφταιγες εσύ. Αλλά γιατί τόσος προβληματισμός γι’ αυτό; Και να φταις, πού είναι το πρόβλημα; Το θέμα όλο είναι στ’ ότι θα πρέπει να προσπαθήσεις μετά να διορθωθείς. Το βρήκαμε. Εκεί που καταλήγουν όλα γύρω μας δηλαδή, στο σημείο που μαγκώνει το χέρι μας και δεν μπορεί να κουνηθεί. «Μα κούνα κι εσύ λίγο το χέρι σου», σου λένε. Όχι βέβαια, μην το κουνήσεις. Αφού δε φταις, μην τους ακούς.
Και ποιος φταίει τελικά, βρήκαμε; Όχι, σίγουρα όχι εσύ. Δεν ξέρεις να πεις ακόμα ποιος έχει την ευθύνη, είναι σαφές. Φταίει εκείνος που δεν τηλεφώνησε από χθες, η μάνα σου που δε σε καταλαβαίνει, ο κολλητός που δουλεύει και δεν μπορεί να βρεθείτε, η δουλειά που σε γονατίζει από υπερωρίες, το κινητό που δεν έχει σήμα, το αμάξι που καίει πολύ, τα φανάρια που χαζεύουν κι αφαιρούνται και δε γίνονται πράσινα. Όλα φταίνε. Εσύ όχι.
Επειδή πολύ το τραβήξαμε, άκουσε μια στιγμή. Εσύ φταις για όλα. Μη νευριάζεις, αλλά να είσαι ειλικρινής τουλάχιστον με σένα. Εσύ φταις και κανένας άλλος. Ούτε τα φανάρια ούτε το περίπτερο που δεν είχε τα τσιγάρα σου. Όταν δεν μπορείς να προσδιορίσεις ποιος -ακριβώς- και γιατί φταίει, το θέμα είναι όλο δικό σου. Αλλά δεν πειράζει, κάνε τον κύκλο μέχρι να πέσεις σ’ αδιέξοδο και ξαναγύρνα να σε βρεις. Εκεί θα είσαι να σε περιμένεις. Αφού κουβαλάς το φταίξιμο. Και να ‘θελες να φύγεις, θα σου πέσει η μέση απ’ το βάρος στο πρώτο βήμα.
Να γελάς μαζί σου και να μη σε μαλώνεις επειδή φταις. Ούτε η δασκάλα σου είσαι ούτε ο πατέρας σου. Είσαι εσύ που ναι μεν φταις, αλλά έχεις κάνει κι ένα εκατομμύριο όμορφα πράγματα για να σ’ επαινέσεις στο μαξιλάρι σου -που τελευταία σε γρατζουνάει και σου κόβει τον ύπνο. Σταμάτα να σε φοβάσαι, δε θα σε τιμωρήσεις. Η ζωή σου δεν είναι δικαστήριο, αρκεί που παραδέχεσαι, που αναγνωρίζεις. Μη σου κάνεις επιπλήξεις, να συζητάς με σένα. «Ναι φταίω που είμαι στα χάλια μου, τι κάνουμε τώρα για να το αλλάξουμε;». Πρακτικές, εύκολες ερωτήσεις. Όχι ευθύνες σ’ άλλους, παράπονα, κλάψες και τσακωμούς. Γλιτώνεις χρόνο και νευρικές απολήξεις.
Πέρα αυτών γλιτώνεις και ψέματα. Εννοώντας, πως κι απάντηση να μην μπορείς να σου δώσεις, τουλάχιστον θα είσαι ειλικρινής. Αντιμετωπίζοντας εσένα, τα γύρω-γύρω θα σταματήσουν να έχουν ευθύνες, για τα χάλια που τυχαίνει να βρίσκεσαι σήμερα. Αύριο γνωρίζοντας τον φταίχτη, θα πας στο επόμενο βήμα. «Φταίω. Και τι έγινε; Όλοι φταίξαμε κάπου, κάποια στιγμή. Κάτσε να θυμηθώ τα καλά μου».
Όχι να ζεις στο παραμύθι που οι ευθύνες θα είναι θετικά χαρακτηριστικά, αλλά τουλάχιστον απόφυγε να τα κάνεις αρνητικά και να σε κυνηγάνε τα βράδια που ο «από κάτω» βάζει τις ροκιές του. Μπορεί κι αυτός να φταίει για τα χάλια του, ευτυχώς όμως το διασκεδάζει.
Συντάκτης: Μένια Ντελαβέγκα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
