Εντιμότερες οι λέξεις
αναδύονται από τα έγκατα του νου
εντιμότερες κι από τις τελευταίες εικόνες,
αυτές της πλατείας που γέμισε φύλλα φθινοπωρινά
και της παλιάς πόλης που μαζί περπατήσαμε,
ακόμη κι από τις αυλές που άλλαξαν
λουλούδια, χρώματα και πλακόστρωτα,
άλλα με το πέρασμα του χρόνου
και η πόρτα της εισόδου, από τότε,
παραμένει ερμητικά κλειστή
στη σιωπή ή στη λήθη, ποιος ξέρει,
ούτε το ρόπτρο δεν θέλησα να αγγίξω,
στην ίδια θέση όλα και το γιασεμί,
μια ήττα και μια ανάμνηση πια,
μόνο οι λέξεις δεν άλλαξαν
να δεις, οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν.
Τα μάτια σου,
έχουν κλέψει και το δικό μου βλέμμα
με την ίδια αίσθηση,
όταν όλα γίνονται χάρτινα
σ’ ένα χάρτινο κόσμο
αδρανής ο φόβος στο παρόν της ωριμότητας,
στην υπέρβαση των ορίων
ανακαλύπτεις τα θαύματα της Αγάπης
με το φεγγάρι στη θάλασσα,
το δάκρυ στα βλέφαρα,
το αλάτι στα χείλη.
Τσαλακωμένα τα σεντόνια στο ημίφως
αυτά που κρύβουν
στις πτυχές τους την πραγματικότητα
με την παράφρονα μύηση στον Έρωτα,
ένα σύννεφο βροχή περιμένω
τώρα που όλα τα σημάδια
ντύνονται φως, αναρωτιέμαι ακόμη
πόση γλύκα είχε ο Σεπτέμβρης…
όταν ραγίσω,
μπορείς να κλάψεις κι εσύ
να αφήσεις ένα παράπονο να φτερουγίσει
να του διαλέξεις ουρανό,
ζει στην καρδιά μου η απουσία σου
κι ας νόμιζες δεν έχει σημασία,
όμως μην περιμένεις από εμένα πολλά
ναι, φοβάμαι και την προδοσία
να δεις, οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Της επιστροφής…
Παλιοκαστρίτσα 05 του Σεπτέμβρη 2016
