Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Μοιράστηκαν μαζί μας τις αναμνήσεις τους, τις φοβίες τους, τα όνειρα τους αλλά και την ευγνωμοσύνη τους για τους Έλληνες. Είναι οικογένειες προσφύγων από την Συρία, οι οποίες «ξεριζώθηκαν» λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην πατρίδα τους και σήμερα ζουν στο Ηράκλειο.
Μας άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους αλλά κυρίως τις καρδιές τους. Για κάποιους δεν υπάρχει γυρισμός, άλλοι πάλι ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη, στη γη όπου γεννήθηκαν, έπαιξαν ως παιδιά και σπούδασαν. Προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Στην αρχή δυσκολεύονται πολύ. Τους τρομάζουν ακόμα και οι ήχοι των αεροπλάνων. Πενθούν για τους ανθρώπους που έχασαν, αγωνιούν για όσους έχουν μείνει πίσω.
Στην Κρήτη αισθάνονται ασφαλείς και δεν κρύβουν την συγκίνηση τους για τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη των Ελλήνων. Στην άλλη πλευρά της Ελλάδας πρόσφυγες και μετανάστες απελπισμένοι και εγκλωβισμένοι στο λασπότοπο της Ειδομένης, αποφάσισαν χθες να φύγουν με τα πόδια για το ταξίδι στο βορά. Πιασμένοι από σχοινιά πέρασαν από χειμάρους με κίνδυνο τη ζωή τους και όσοι κατάφεραν να μπουν στο έδαφος των Σκοπίων συνελήφθησαν.
Η εκπαιδευτικός Αθηνά Ανδριώτη από την πρωτοβουλία για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες Ηρακλείου παίζει με τον μικρό Χουσεΐν. "Πίσω από τους πρόσφυγες υπάρχουν μοναδικές ιστορίες ανθρώπων... Πρόκειται για ανθρώπους με συμπτώματα μετατραυματικού στρες, με φοβίες στους ήχους των αεροπλάνων, με συμπτώματα κατάθλιψης λόγω των απωλειών αγαπημένων τους προσώπων... Νιώθουν πραγματικά ευγνωμοσύνη με μία καλή κουβέντα ή με μια κουβέρτα που θα τους χαρίσεις".
«Πίσω από τους πρόσφυγες βρίσκονται μοναδικές ιστορίες ανθρώπων» λέει η εκπαιδευτικός Αθηνά Ανδριώτη, η οποία ως μέλος της πρωτοβουλίας για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες Ηρακλείου ασχολείται σοβαρά με τη στήριξη αυτών των οικογενειών. «Πρόσφυγες πολέμου με συμπτώματα μετατραυματικού στρες, με φοβίες στον ήχο των αεροπλάνων, άνθρωποι που βιώνουν συμπτώματα κατάθλιψης λόγω των απωλειών αγαπημένων τους συγγενικών προσώπων, αλλά και των εικόνων της καταστροφής και του ολέθρου που έχουν ζήσει. Αισθάνονται πραγματική ευγνωμοσύνη επειδή θα τους χαρίσεις μία κουβέρτα ή θα τους πεις μια καλή κουβέντα. Μπορεί να μη μιλάς τη γλώσσα τους, αλλά σε καταλαβαίνουν με το άγγιγμα, το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση, την αλληλεγγύη που δείχνεις έμπρακτα όταν σε χρειάζονται. Σου ανοίγονται αμέσως όταν νοιώσουν ασφάλεια και πολλά πράγματα που δεν τα γνωρίζουν πρακτικά, τα μαθαίνουν από εσένα και νοιώθουν ευχαρίστηση που τα κατακτούν κι αυτοί». Όπως σημειώνει, «δεν πρέπει να φοβόμαστε αλλά να δίνουμε το χέρι σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί από αυτό αλλά και πολλά άλλα δοκιμαζόμαστε και κρινόμαστε. Όταν βοηθάμε στα δύσκολα, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι».
