Για το βιβλίο τώρα ξέρετε,
για τη συγκίνηση μου δε βρίσκω λόγια...
Στον καιρό της αθωότητας, η
γιαγιά μου η Γαριφαλιά, πριν πέσω να κοιμηθώ μου έδινε να πιω μια γουλιά
διαβασμένο με ευχές, η ίδια το διάβαζε, νερό, αφήνοντας το υπόλοιπο στο γυάλινο
ποτήρι πάνω στο κομοδίνο, για να ξεδιψούν όλη τη νύχτα εκείνα τα πνεύματα και
οι ξωτικές του άλλου κόσμου, που με πείραζαν και ομόρφαιναν με μια άλλη γλύκα
τον ύπνο μου σκορπώντας ροδοπέταλα και αστερόσκονη.
Γελούσα δυνατά, δεν τρόμαξα ποτέ, όχι, μόνο γελούσα...
Είναι αλήθεια, πως επτά ετών, έφυγα ξημερώματα από το σπίτι ξυπόλυτη χωρίς να με καταλάβει κανείς, με πρόθεση να πάω στον Κάστελο, το βουνό απέναντι, και να ξεκρεμάσω το φεγγάρι, γιατί εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου ήταν δικό μου... και είναι ακόμη, μη νομίζετε, το ίδιο το φεγγάρι μου το είχε πει στο μπαλκόνι της κουζίνας, στο γιασεμί το οποίο μετά την αποτυχία μου ξεράθηκε ...
Δεν είμαι πια τόσο θαρραλέα για να προσπαθήσω δεύτερη φορά, όμως απόψε ο καθένας που ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου μου, μου χάρισε απλόχερα μια χούφτα φως από το ίδιο φεγγάρι... Καμιά φορά συμβαίνουν και θαύματα.
Επίσης, η γιαγιά η Γαριφαλιά, έδενε ένα κόμπο στο μαντηλάκι της και μετά μου το περνούσε βραχιόλι στο χέρι για να με κρατά δεμένη με τη ζωή και μου 'λεγε να μη φοβάμαι γιατί είμαι δεμένη στου αγγέλου το φτερό. Κι ακόμη, όταν ακούω φωνές μέσα στην καρδιά μου και βλέπω με κλειστά μάτια... να μην το '' μολογώ '' σ' όποιον τύχει... δεν καταλαβαίνουν όλοι.
Πάνε πολλές μέρες που λιβανίζω για τ' άστρα κάθε βράδυ έχοντας ανακαλέσει στη μνήμη τα πάντα. Σκέφτηκα δυο - τρεις φορές τόσο δυνατά που τρόμαξα... Μου ξυπνήσατε τον παλιό καιρό και το κάνατε με αγάπη, με ευγένεια, με συμπάθεια, με καλοσύνη, με τιμή, με τη φύση του ανώτερου ανθρώπου. Η αγκαλιά σας, η δύναμη του καθαρού βλέμματος, η νοσταλγία που και εσείς έχετε, η εντιμότητα.
Πιστεύω ξανά μαζί σας, στην παλιά μου φορεσιά της αθωότητας κι ας είναι πια ένα κουρελάκι... κάνω μια προσπάθεια να στρέψω ξανά το βλέμμα προς τα μέσα μου ελπίζοντας να ανακτήσω τη μαγεία και τη δύναμη του παιδιού εκείνου, που στην απεραντοσύνη της αγκαλιάς της αγράμματης Γαριφαλίτσας, έμαθε να αισθάνεται την ομορφιά της καλοσύνης και τη δύναμη της ευχής.
Έμαθε ακόμη να αγαπά περισσότερο τα Φθινόπωρα...
Ευχαριστώ από καρδιάς, το
σύλλογο γυναικών Οροπεδίου Λασιθίου " Ρέα ", το Δήμαρχο Γιάννη
Στεφανάκη, τον τ. Δήμαρχο Γιώργο Μηλιαρά, τον καπετάν Γιάννη Τσαμάνδουρα, τη
Μαρία Τζενάκη, τον ηγούμενο της μονής Κρουσταλένιας πατέρα Αρσένιο, το
συγγραφέα Κωστή Μουδάτσο, τον κύριο Γιάννη Ορφανό, τις υπέροχες κυρίες του
συλλόγου που ξεφύλλισαν και διάβασαν σελίδες του βιβλίου, ευχαριστώ από καρδιάς
όλους σας για την τιμή και τη χαρά της συγκίνησης.
Αύριο... εν΄ονόματι της
Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου
γιατί ... Αύριο, νυχτώνει
φθινόπωρο
