ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ;

Στάσου ξένε να ξαποστάσεις στον έρημο τούτο τόπο, τον αλλοτινό! Είναι ο ίδιος τόπος που φύτρωναν τα γιούλια και τα γιασεμιά με περισσή λαγνεία και ξεδιάντροπη ευωδία, σκορπισμένη ολούθε!

Γράφει η Εύα Καπελλάκη - Κοντού*

Στάσου ν’ αναπαυτείς κάτω από τη σκιά του αλλοτινού κυπαρισσιού, τώρα ξερής ανάμνησης αποκαΐδι. Δροσίσου από τις σταγόνες τούτης της ξεχασμένης πηγής στην άκρη του βράχου. Είναι εκείνο το γάργαρο νερό, χρόνια τώρα πάνε πίσω, αλαργινά, θυμάσαι; Τότε που ήρθες εδώ, της νιότης αμούστακο παιδί, να δροσιστείς από του Έρωτα τα αθάνατο νερό!

Ο δρόμος είναι μακρύς ως το Αρχαίο Θέατρο, πέρα ‘κεί πίσω από τα βουνά σε περιμένει η ιστορία ακοίμητη – καρτερική, ν’ ακούσει τη φωνή σου ν’ αντηχεί στο τελευταίο διάζωμα κι εσύ απλά να χαίρεσαι που είσαι πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, φωτογράφος, ηχολήπτης, τραγωδός, μύστης των ιερών μυστηρίων και μυστικών ανείπωτων της Επιδαύρου!

Ποιος θα μας λυτρώσει από τη λησμονιά και από το παγερό άγγιγμα του θανάτου; Ποιος θα σπάσει το αγκίστρι της και θα μας ελευθερώσει;

Κάπου στο βάθος, σκιά παραμονεύει ο φύλακας της κοιλάδας, είναι η προέκταση της αρχαίας κληρονομιάς. Πρόσεξε ξένε γιατί το φως, της σκοτεινιάς το στασίδι και της σιδερόφρακτης αγκάλης της λησμονιάς, ξεθωριάζει τη μνήμη και την υψηλή τέχνη, της αλλοτινής νιότης σου στολίδι και ιερή ανάμνηση. Τώρα καραδοκεί ο φύλακας, ο υπερασπιστής της αξιοπρέπειας τούτου του λαού, τούτου του πολιτισμού, ο τιμητής κι ερμηνευτής της «γυμνής τέχνης» ως κακέκτυπο του χυδαίου και της απατηλής δόξας.

Τώρα οι τέχνες δεν αρμόζουν στης λησμονιάς το ιερό κέλυφος.

Στρατιώτες δίνουν τη λύση, το κώνειο είναι έτοιμο σαν η μέρα πάρει τη σκυτάλη, ο δήμιος πάντα πιστός υπηρέτης της ανάγκης και της προσμονής για να λύσει τους γρίφους και τα υψηλά νοήματα, ή να μαρμαρώσει τα πετάγματα σ’ ελεύθερο ουρανό, πρωταγωνιστών της ελεύθερης σκέψης όπως οι άγραφοι νόμοι προστάζουν στα διαζώματα τούτου του θεάτρου!

Στάσου ξένε ευλαβικός προσκυνητής μπροστά στους άσπιλους κύκνους της «Κίρκης και του Οδυσσέα». Σε λίγο οι στρατιώτες της αισχύνης θα σου κλείσουν το στόμα και θα σιδεροφράξουν το πνεύμα, γιατί ύψωσε ο φόβος το ανάστημά του!
Στάσου ξένε κι άκου τη φωνή ενός προδωμένου λαού, ενός κατακερματισμένου πολιτισμού και φώναξε στα πέρατα της Γης! Φως θα πλημμυρίσει τη Γη και ο θάνατος θα βυθιστεί στα Τάρταρα!

[Όταν ο φόβος πάρει τη σκυτάλη της ελεύθερης σκέψης, τότε δεινά κατακλύζουν τον Τόπο. Όταν δεν μπορεί ο λόγος σου και η σκέψη σου ν’ αποκτήσει φτερά και να ενώσει με μια νοητή γραμμή ευλάβειας, το σκηνικό της αρχαίας καταγωγής μας με το τωρινό, φτωχό και βουβό παρόν μας και φοβισμένο κι αβέβαιο μέλλον μας, τότε η ύπαρξη μας δε θα έχει ανάταση παρά αργά, παθητικά, σιωπηλά και πνιγηρά θα συρρικνώνεται στο σκοτεινό πηγάδι του χρόνου! Με αφορμή το επεισόδιο στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου –«Πολιτισμός» 21-09-2014].

*Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]