Ζωές παράλληλες,
να σε κοιτάζω μόνο, δε μου φτάνει
φοράς τη σκέψη μου,
θάλασσα γίνεσαι κι' εγώ λιμάνι.
Με σώζει η Άνοιξη,
σ’ ένα πλανόδιο παλιό φεγγάρι
του νου κατάνυξη,
δυο τριαντάφυλλα, σ’ ένα κλωνάρι.
Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
μέλι μου τάξανε τα δυο σου χείλη.
Ο πρώτος ψίθυρος είσαι στις λέξεις,
για εσένα έζησα, να με πιστέψεις
κι ο τελευταίος, χορός μου γίνεσαι,
δική σου απόψε, αν με προσέξεις.
Στιγμές που ζήσαμε
να τις θυμάμαι μόνο, με πληγώνει
τα άστρα σβήσανε,
μα στο μπαλκόνι μου, δεν ξημερώνει.
Σε φέρνει η ανάμνηση,
με την παλίρροια, πάλι στου Ευρίπου
η ώρα εφτάμιση,
σχεδόν στον Έρωτα κι εμείς περίπου.
Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
μέλι μου τάξανε τα δυο σου χείλη.
Ο πρώτος ψίθυρος είσαι στις λέξεις,
για εσένα έζησα, να με πιστέψεις
κι ο τελευταίος, χορός μου γίνεσαι
δική σου απόψε, αν με προσέξεις.
Εσένα γύρεψα,
σκιά που γλίστρησες μες το σκοτάδι
το φως παγίδεψα
στην πρώτη εικόνα σου, με ένα χάδι.
Γελιέται ο θάνατος,
οι ώρες μέθυσαν, μια λέξη αξίζει,
θα μείνει αθάνατος,
ο μέγας Έρωτας, το Φως να ορίζει.
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 30 Μαρτίου 2011
Στην παλίρροια του Ευρίπου…
αυτό πρόσθεσα σήμερα 31 Μάρτη του 2016, γιατί κάπου υπάρχει ένας άνθρωπος διακριτικός και ευγενής και το περιμένει…
