Την δημοσιογράφο και συνεργάτιδα των «Ρεθεμνιώτικων Νέων», Εύα Λαδιά βράβευσε για την πολυδιάστατη κοινωνική προσφορά της σε ειδική εκδήλωση τιμής ο Σοροπτιμιστικός Όμιλος Ρεθύμνης «Ερωφίλη».
Μια εκδήλωση που όπως ανέφερε η πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Μαρία Στριλιγκά-Σακαράκη ήταν αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών όλου του κόσμου για ισότητα, δικαιοσύνη και δικαιώματα. «Ως σοροπτιμίστριες είμαστε κρίκοι μιας μακριάς αλυσίδας που θα συνεχίσει να ενώνει ανθρώπους, βουλήσεις, οράματα, στόχους, αγώνες, προσπάθειες για την εδραίωση της ισότητας σε κάθε πτυχή της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η ανθρωπιά, η ευημερία, η ανάπτυξη αλλά και η ίδια η δημοκρατία περνούν από την ισότητα των φύλων.
Γι' αυτό πρώτες εμείς οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας αλλά και την ευθύνη για αλληλοϋποστήριξη και διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας» είπε μεταξύ άλλων στο χαιρετισμό της.
Για το έργο της Εύας Λαδιάς μίλησε η ιδρυτική πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βαρβάρα Σκαρβέλη, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε: «Τι εγκώμιο να πλέξει κανείς στη γυναίκα, τη μεγάλη πλάστρα και τεχνήτρα της ζωής που σαν μάνα καταξιώνεται σε συνδημιουργό του ζωοδότη Θεού.
Πώς να υμνήσει κανείς τη γυναίκα! Αυτή που βαστάει το σπιτικό μα και την κοινωνία ολόκληρη, αφού σαν σύντροφος του άνδρα αποτελεί το alter ego του.
Την ηγερία και τη μούσα του.
Τον συμβουλάτορά του και το στήριγμά του σε κάθε καλή του προσπάθεια και μεγάλο του έργο.
«Cherche la femme» «Αναζητείστε τη γυναίκα» λένε οι Γάλλοι και δεν είχαν άδικο.
Με πολλή συγκίνηση ο νους μου ταξιδεύει μερικά χρόνια πίσω».
Και η κ. Βαρβάρα Σκαρβέλη αφού αναφέρθηκε στην δημιουργική πορεία του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Ρεθύμνου «Ερωφίλη», του οποίου είναι ιδρυτική πρόεδρος και στα επιτεύγματά του συνέχισε:
«Σε όλη αυτή την πορεία στάθηκε αρωγός η κα Εύα Λαδιά, η οποία ήρθε στα Περιβόλια νύφη, στην πόλη μας, αγάπησε τον τόπο μας, αγαπήθηκε από πολλούς για τη δυνατή πέννα της, την πέννα της την αντικειμενική και τον καθαρό λόγο της. Ο γάμος της με τον εκλεκτό συμπολίτη Παντελή Λαδιά την έφερε στο Ρέθυμνο, όπου και σταδιοδρόμησε στη δημοσιογραφία.
Ξεκίνησε στην «Κρητική Επιθεώρηση», όπου σχεδόν είχε ταυτιστεί το όνομά της με την αρχαιότερη των εφημερίδων στο Ρέθυμνο. Εργάστηκε εκεί από το 1972 μέχρι το 1992 και από το 1994 μέχρι το 2010 έδωσε το προσωπικό στίγμα της ευαίσθητης γραφής στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα». Παράλληλα ήταν ανταποκρίτρια Ρεθύμνου στην ΕΡΤ από το 1977 μέχρι το 2010 και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.
Μέχρι τώρα έχει γράψει χωρίς να εκδώσει περίπου πενήντα παραμύθια, τέσσερα θεατρικά έργα για παιδιά, δέκα θεατρικά έργα για μεγάλους, δυο μυθιστορήματα και περίπου τριάντα διηγήματα. Ασχολείται επίσης από παιδί με την ποίηση. Το 1981 είχε εκδώσει τη συλλογή της «Στιγμές αγάπης και στοχασμού». Αργότερα ο Οίκος «Σμυρνιωτάκη» εξέδωσε τα βιβλία της «Αρκαδίου έπος» και «Σ' ένα δάσος μια φορά».
Ο λόγος που δεν αξιοποίησε το έργο της είναι η ενασχόλησή της με τα κοινά και μάλιστα με ιδιαίτερο πάθος στον πολιτιστικό τομέα.
Η συνεργασία της με τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Μπάμπη Πραματευτάκη ήταν καθοριστική για την επιτυχία ενός μεγάλου στόχου, όπως η ανάδειξη της τοπικής ιστορίας μέσα από την τέχνη. Έτσι έχει γράψει τα λιμπρέτα για τα έργα Κέντρους Εγκώμιο, Σπονδή στο μεγαλώνυμο Αρκάδι, Αντίσταση κ.α.
Την προσπάθεια αυτή της ανάδειξης της τοπικής ιστορίας συνέχισε με θεατρικά έργα που καλύπτουν πλέον όλο το φάσμα των μεγάλων ιστορικών στιγμών στο Ρέθυμνο. Και τελευταία έχει προχωρήσει στην παραγωγή ταινιών με το θέμα αυτό πάντα με δικές της δυνάμεις. Η ιστοσελίδα της politistiko-rethymno.org αποτελεί μια πολύτιμη τράπεζα πληροφοριών με ελεύθερη πρόσβαση για όποιον, όπου γης, θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα το Ρέθυμνο. Επίσης στο κανάλι της στο Youtube έχει καταφέρει να ανεβάσει και να διασώσει μεγάλες στιγμές της τοπικής πολιτιστικής ζωής που διαφορετικά θα είχαν χαθεί.
Από το 1977 αναδεικνύει από τις στήλες του τοπικού τύπου μεγάλες μορφές του Ρεθύμνου με ενδελεχή έρευνα και ακούραστη προσωπική εργασία. Έτσι γνωρίσαμε πρόσωπα και γεγονότα που έμεναν ως τότε στην αφάνεια. Και χαιρόμαστε που συνεχίζει με ιδιαίτερη επιμέλεια μετά την συνταξιοδότησή της.
Εκτός από το Σύλλογο Συγγραφέων Λογοτεχνών που είναι ιδρυτικό μέλος, έχει ιδρύσει την Πολιτιστική Αναγέννηση και το Παιδικό Πολιτιστικό Κέντρο μια κοινωνική παρέμβαση με ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Επίσης πήρε την πρωτοβουλία και το μεγάλο ρίσκο για το πρώτο φεστιβάλ στην Ελλάδα την Παιδική Άνοιξη, τις Εκδηλώσεις Τύπου, το Φεστιβάλ της Αρχαίας Ελεύθερνας, ενώ δεν αρνείται τη βοήθειά της σε κάθε κάλεσμα φορέα ή συλλόγου για την οργάνωση δραστηριοτήτων ευρύτερης εμβέλειας.
Μεγάλη ήταν η συμβολή της στην ανασυγκρότηση της Συμφωνικής Ορχήστρας, έργο ζωής του Μπάμπη Πραματευτάκη, σκοπό που υπηρέτησε με ιδιαίτερο ζήλο και μεγάλο προσωπικό κόστος.
Έχει βραβευθεί σε όλους τους τομείς δράσης της από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών, την ΕΣΗΕΠΗΝ και πολλούς πολιτιστικούς συλλόγους του νομού και του λεκανοπεδίου. Έχει τιμηθεί επίσης με πρώτο, δεύτερο βραβείο και έπαινο για το ποιητικό της έργο σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Η ίδια όμως παραμένει απλή, πάντα ανοικτή στον καθένα που θέλει μια στήριξη και κάποιο ενδιαφέρον για το προσωπικό του πρόβλημα. Παραμένει η Εύα που όλοι ξέρουμε και τόσο αγαπάμε».
Για την καλή της φίλη, την γυναίκα και την προσφορά της Εύας Λαδιά στον τομέα του πολιτισμού μίλησε και η Μαρία Σακαδάκη, μέλος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου.
Βαθιά συγκινημένη από την τιμή που της έγινε, η Εύα Λαδιά ευχαρίστησε τα μέλη του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Ρεθύμνου «Ερωφίλη» για την πρωτοβουλία τους. Μίλησε για την επαφή της ίδιας με τον σοροπτιμισμό και την φιλοσοφία του, αλλά και για το τι σημαίνει για την ίδια η προσφορά σε ένα τόπο και σε μια κοινωνία τονίζοντας πως «Γι' αυτόν τον τόπο ότι και να προσφέρει κανείς ποτέ δεν είναι αρκετό».
«Η γιαγιά μου η Εύα»
Η εγγονή της Εύας Λαδιά η μικρή Εύα Πολιτάκη μίλησε για τη γιαγιά της, που ο λόγος της χθες βράδυ, όσα ανέφερε για τη γιαγιά της, συγκίνησαν όλους τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση. Μέσα από το κείμενό της ξεδίπλωσε τη σχέση της με τη γιαγιά της από πολύ μικρό παιδάκι μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικά, ανέφερε:
«Ανήκω στους τυχερούς που έχουν αξιαγάπητες γιαγιάδες. Μ' αρέσει να είμαι κοντά τους και να τις παρακολουθώ στις ασχολίες τους. Η γιαγιά η Εύα όμως ήταν ανέκαθεν κάπως περίεργη με ενδιαφέροντα που πέρασε καιρός για να καταλάβω πόσο σημαντικά μπορεί να είναι. Όταν με πρόσεχε, πριν πάω στο σχολείο, τη θυμάμαι με ένα τηλέφωνο στο χέρι να ρωτά κάποιους πράγματα περίεργα. Κι έπειτα να μιλά σε κάποιους άλλους, κάνοντας και νοήματα απελπισμένα να μην κάνω φασαρία. Αργότερα έμαθα πως έδινε ανταποκρίσεις στο ραδιόφωνο. Στο δρόμο, όταν κάναμε βόλτα, η γιαγιά χαιρετούσε όλο τον κόσμο. Κι εγώ απορούσα. Μα όλος ο κόσμος τη γνώριζε; Είναι η δουλειά μου που με φέρνει κοντά στους ανθρώπους μου απάντησε όταν τη ρώτησα. Έτσι πρέπει να εργάζεται ένας δημοσιογράφος. Πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλους τους ανθρώπους. Καθένας έχει κάτι να πει και συ πρέπει να τον ακούς με ενδιαφέρον. Τη θυμάμαι επίσης καλοκαίρια να τρέχει από δω κι από κει για εκδηλώσεις, όπως μάθαινα. Ένα καλοκαίρι μας πήρε μαζί της με το Νίκο τον αδελφό μου με ένα συνεργείο και πήγαμε σ' ένα χωριό για να κάνει γύρισμα. Τελικά έχει καταφέρει να διδάσκει τοπική ιστορία, το πάθος της, μέσα από τις ταινίες της. Το καλύτερό της είναι όταν ακούει για ιστορικά θέματα. Όπως έμαθα με τον καιρό κι απ' ότι μου έχει πει η μητέρα μου έτσι ήταν πάντα η γιαγιά μου η Εύα. Σαν να ένοιωθε υπεύθυνη για τη χαρά ή τη λύπη των άλλων. Σαν να ήταν δική της υπόθεση αν πετύχει ή όχι μια εκδήλωση συλλόγου που ζητούσε τη βοήθειά της. Και για κείνο το Παιδικό Πολιτιστικό Κέντρο που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί τόσα παιδάκια και κυρίως εργαζόμενους γονείς πόσα δεν έχει κάνει και πόσο δεν έχει πιεστεί. Πολλές φορές την νοιώσαμε πικραμένη. Μάλλον πως έκλαιγε κρυφά, χωρίς να λέει τι και ποιος τη στενοχώρησε. Μας έπειθε όμως ότι κανένας αγώνας δεν πετυχαίνει χωρίς πόνο και προσπάθεια. Εγώ πιστεύω ότι σαν άνθρωπος πρέπει να έκανε και συνεχίζει βέβαια να κάνει το καθήκον της. Στο σαλόνι του σπιτιού της απέναντι από τα δεκάδες κύπελλα του παππού από την ασχολία του με τα καναρίνια, υπάρχει μια σειρά από βραβεία φορέων που επαινούν τη δράση της. Στο γραφείο της πάλι έχει άλλα βραβεία ποίησης, εθελοντικής προσφοράς, βραβείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Δημοσιογραφικών Ενώσεων. Βραβεία παντού που δικαιώνουν την όποια προσφορά της. Όλα αυτά με έκαναν πάντα να πιστεύω ότι η γιαγιά κάνει κάτι διαφορετικό που ο κόσμος ξέρει κι εκτιμά. Εκείνη όμως σαν να μην έκανε ότι έκανε για τα βραβεία αυτά, συνεχίζει τις ασχολίες της και με κάνει να γελώ με τον ενθουσιασμό της όταν της πω ότι πήρα καλούς βαθμούς Αρχαία και Ιστορία. Αφού ομολογώ ότι για να τη βλέπω τόσο χαρούμενη έγινα πιο επιμελής στα συγκεκριμένα μαθήματα. Επιμένει όμως να ονειροβατεί κι αυτό με στενοχωρεί. Θέλει να πιστεύει πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Κι ας έχει γνωρίσει το σκληρότερο πρόσωπό του και λόγω δουλειάς και λόγω ενδιαφερόντων. Μπορεί βέβαια το όνειρό της να ξέρει καθένας την ιστορία του τόπου του να μην εκπληρωθεί άμεσα. Μπορεί το έργο της συνολικά να μην γίνει ευρύτερα γνωστό, αφού η ίδια δεν το επιδιώκει. Και την ξέρω καλά πως δεν δημιουργεί για τον έπαινο, αλλά για την προσωπική της ευχαρίστηση. Δεν θα πάψει, πιστεύω, να είναι η αγαπημένη και άλλων ανθρώπων πέρα από μας την οικογένειά της. Και το αξίζει η καλή μου γιαγιά, ευαίσθητη πάντα και τρυφερή, που κλαίει όταν βλέπει κάποια επιτυχία μας. Εγώ πήρα αρκετά από αυτή. Κυρίως αγάπη για τη μουσική, που η γιαγιά από μωρό σχεδόν φρόντισε να με φέρει κοντά στον υπέροχο κόσμο της μελωδίας. Μα αυτό που έχει χαραχτεί μέσα μου είναι μια φράση από θεατρικό της έργο που καταλήγει: «Κι αν δεν μπορέσουμε να βγούμε στην κορφή και η προσπάθειά μας είναι αρκετή». Και γι' αυτό θέλω να την ευχαριστήσω περισσότερο. Γιατί κατάλαβα κοντά της, ότι η προσπάθεια, ο αγώνας και η γνώση είναι σταθερές αξίες ζωής που της δίνουν υπόσταση. Κι όταν η ζωή του καθενός μας αποκτά νόημα ο κόσμος έχει ελπίδες να γίνει καλύτερος.
Ευχαριστώ γιαγιά. Ευχαριστώ και σας κυρίες που αναγνωρίσατε στη γιαγιά μου αυτό που είναι και η φιλοσοφία του φορέα σας Αγάπη και προσφορά στο συνάνθρωπο».
