Στην ζωή κινούμαστε με συντεταγμένες που σαν σύννεφα που φέρνουν βροχή σμίγουν τις στάλες στα πρόσωπα των Ανθρώπων.Κοινές συνιστώσες στο διάβα της ζωής κυκλώνουν τους Ανθρώπους και τους φέρνουν κοντά σωματικά αφού η ψυχική τους ένωση έχει προέλθει.Έτος 2006 πρωτο-ακούω την φωνή του Νίκου Χασαπλαδάκη στο τηλέφωνο.Στις τάξεις του Ράδιο Κρήτη 101,5 στην πρώτη δημοσιογραφική εκπομπή εκείνης της εποχής που άνοιγε το ημερήσιο πρόγραμμα του σταθμού, ο ακροατής Νίκος Χσαπλαδάκης μοιράζεται και προσφέρει σε όλη την Κρήτη... στίχους, όνειρα, σκέψεις, μαντινάδες και πειράγματα. Θεματικές ενότητες φτιαγμένες απο φαντασία, απο πόνο, απο αγάπη, και απο χαρά βρίσκουν στέγη καθημερινά σε μια ραδιοφωνική εκπομπή μιάμισης ώρας, και γεμίζουν τον αέρα, και όχι μόνο τον ραδιοφωνικό, με ελπίδα και σεβασμό.Ξεχώρισα τον λόγο και την ευγένεια του Νίκου Χασαπλαδάκη εξαρχής, έμαθα ( Αντώνης Γενναράκης ) περισσότερα για αυτόν, για τα βιβλία του και δίνοντας περισσότερη προσοχή στα λεγόμενα του κάθε φορά που επικοινωνούσε με το Ράδιο Κρήτη ηχογραφούσαμε την on air επικοινωνία μας. Οι συντεταγμένες που ανέφερα νωρίτερα δημιούργησαν τελικά την ευθεία που θα βάδιζα για να σμίξω με τον μεγάλο ποιητή, και λαογράφο, τον Άνθρωπο. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο λίγους μήνες πρίν την συνάντηση μας και η συγκίνηση του ήταν μεγάλη, δεδομένο ότι στο πέρασμα των χρόνων ο Νίκος Χασαπλαδάκης ( χάθηκε ) απο τον ραδιοφωνικό αέρα... αλλά εξακολουθούσε να ακούει και να σκέφτεται τους Ανθρώπους που μοιραζόταν την καλημέρα του απο εκείνα τα χρόνια. Με γνώρισε και με φίλεψε τηλεφωνικά με μαντινάδες, προσκαλώντας με στον Σταυρωμένο του δήμου Σητείας όπου κατάγεται και ζεί μόνιμα. Ιούλιο 2018 βρέθηκα στην αγαπημένη μου Σητεία για ακόμα μια φορά με αφορμή το Μεσογειακό φεστιβάλ.Κυριακή πρωί ανηφορίζω στον Σταυρωμένο και σταματώντας στην πλατεία ρωτάω που είναι το σπίτι του Νίκου Χασαπλαδάκη, κατοίκους του χωριού που απολάμβαναν τον πρωινό καφέ τους στο καφενείο με την απεριόριστη θέα την Σητεία.Μια συνάντηση που θα κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου αφού εισέπραξα αγάπη, φιλοξενία, οικειότητα, και ταπεινότητα σοφίας.Αντώνη μου λέει... δεν μπορώ να σε πάρω να πάμε στο μύλο, δεν μπορώ να σε γυρίσω στο χωριό γιατί η γυναίκα μου είναι κατάκοιτη. ΄ ΄ ΄
Η φιλοξενία της Κρήτης απ άκρη σ άκρη κοινό παρανομαστή έχει την αγάπη, και την αγκαλιά, και εδικά απο Ανθρώπους που στο διάβα της δύσκολης ζωής των περασμένων δεκαετιών έχουν μπολιαστεί απο την ανάγκη του μαζί.Στα Χανιά πρίν απο χρόνια έζησα την ανάγκη και την πρόσκληση του προέδρου του πολιτιστικού συλλόγου Περιβολίων να με κρατήσει για κρασί και όχι για τσικουδιά, μόνο και μόνο για να περάσουμε περισσότερες στιγμές μαζί...Στην Σητεία η αίσθηση της μαγείας της Κρήτης με καθήλωσε περισσότερο, όταν (το ακόμα πιο πολλές ώρες μαζί ) προσδιορίστηκε με μια μόνο φράση.Να στρώσεις Νίκο του Ανθρώπου να κοιμηθεί γιατί θα είναι κουρασμένος και αφού έχετε πιεί και 2 κρασιά καλιά του είναι να μην οδηγήσει.Η κυρία Ελένη.... η σύζυγος του Νίκου Χασαπλαδάκη απο το μέσα δωμάτιο που βρίσκεται στο κρεβάτι κατάφερε με μια της κουβέντα να με με κάνει απο μουσαφίρη... νοικοκύρη.Η νοικοκυρά, η κυρία, η Ελένη, το κουμάντο που κάθε άνθρωπος θα ήθελε δίπλα του στο διάβα της ζωής του.
