Ναυπηγήθηκε το 1893, από την Belfast Steamship Company, στην Αγγλία και ονομάσθηκε Magic. Ήταν 1627 τόννων, ταχύτητας 17 κόμβων και μήκους 311,3 ποδών.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. To 1918 άλλαξαν την ονομασία του σε Classic.
To 1924 πουλήθηκε στη City of Cork Steam Packet Co. To χειμώνα εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Fishguard-Cork και το καλοκαίρι έκανε κρουαζιέρες στη Σκωτία. Αυτή την περίοδο μετονομάστηκε Killarney, που ήταν το όνομα ενός καταπράσινου μέρους της Ιρλανδίας.
To 1931 το απόκτησε η Coast Lines. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούσε πλωτή αποθήκη στο Rosyth.
To 1947 αγοράστηκε από τη Bury Court Shipping Co, συμφερόντων του Δ. Βεργωτή. Άλλαξε όνομα σε σε Αττική και έκανε δρομολόγια μεταξύ Μασσαλίας-Γένοβας-Πειραιά-Βυρητού-Χάιφας-Αλεξάνδρειας.
To 1948 πουλήθηκε στην Ηπειρωτική ως Αδρίας. Εκτελούσε Δρομολόγια από Πειραιά και Θεσσαλονίκη για Κρήτη, Χίο και Ρόδο.
Στις 6 Οκτωβρίου του 1951 προσάραξε στη Φαλκονέρα, πάνω σε δύο διαφορετικές ξέρες, όπου δημιουργήθηκε ρήγμα 12 μέτρων . Στη συνέχεια έγιναν προσπάθειες διάσωσης, με αρχική επιτυχία, αλλά μια κακοκαιρία που ακολούθησε έγινε η αιτία να κοπεί στη μέση και να βυθιστεί. Από το ναυάγιο αυτό χάθηκε μόνο ένας επιβάτης.
Την εποχή αυτή ήταν 58 ετών.
Έγινε προσπάθεια αποκατάστασης του ρήγματος από συνεργείο δυτών της εποχής. Στα πλαίσια ελάφρυνσης του πλοίου, ρίχτηκαν στην θάλασσα τρόφιμα και μεγάλες ποσότητες από σάπια κρέατα που μετέφερε το βαπόρι και χάλασαν λόγω μη ψύξης. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα την προσέλκυσηκαρχαριών, κάτι το οποίο καθυστέρησε της εργασίες στεγανοποίησης του πλοίου.
Τελικά η στεγανοποίηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία και έγινε και απάντληση υδάτων. Στη συνέχεια ο καιρός άλλαξε σε νοτιοανατολικό και τα συνεργεία ανέλκυσης με τα ρυμουλκά αναχώρησαν για τον Αδάμαντα της Μήλου. Η κακοκαιρία κράτησε σχεδόν τρεις ημέρες και όταν επέστρεψαν το πλοίο δεν υπήρχε πλέον, είχε κοπεί στα δυο και βυθίστηκε!
Το ναυάγιο θεωρήθηκε ολική απώλεια ενώ χάθηκε μόνο ένας επιβάτης, ο οποίος την εποχή αυτή ήταν 58 ετών.
Κάποιος που ταξίδευε με το «ΑΔΡΙΑΣ» διηγήθηκε τις φοβερές στιγμές που έζησε.
Αποσπασματικά αναφέρει:
«Στις 5 του Οκτώβρη του 1951 στα Χανιά έκανε «τον κατακλυσμό του Νώε». Είχα έρθει από το χωριό, τον Καμπανού Σελίνου, στο σπίτι του θείου μου του Στέλιο (Μπουλταδάκη, δ/ντή, τότε, Γεωργίας Κρήτης) κι είχα πάει στο πρακτορείο: «Συνεργαζόμεναι Ατμοπλοΐαι Τόγια» κι είχα βγάλει εισιτήριο, κατάστρωμα (δρχ. 59.000) γι’ απόψε το βράδυ: Σούδα – Πειραιά, με το πλοίο «ΑΔΡΙΑΣ».
«Το πλοίο είχε γείρει απελπιστικά σχεδόν βυθιζόταν. Ήταν από κάτω κόκκινο, θυμάμαι, από το φως των δαιμονισμένων αφρών… Πλάι μας, μέσα στα νερά, δύο γυναίκες θαρρώ πνιγμένες, χτυπιόνταν στους βράχους και στο τοίχωμα του πλοίου η μια είχε την τσάντα της ανοιχτή στον ώμο της… κρεμασμένη. Κι άλλοι δυο, παρέκει… δεν ξέρω αν σώθηκαν…»
