ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ...
Ασύνορο φως, μικρά θαύματα του τόπου μου
Όσες λέξεις δεν μπόρεσα ν' αρθρώσω τις ζωγράφισε ο τόπος πάνω σε πέτρες αγέραστες, σε αμμουδιές που ψιθυρίζουν τις πνοές του Αυγούστου, σε ξωκλήσια που ειρωνεύονται τον χρόνο, στο ασύνορο γαλάζιο του νότου, στο ατιθάσευτο φως της ανατολής.
Ξέρω πως είμαι το ελάχιστο του τόπου, κομμάτι της γενέθλιας γης, ξέρω πως είμαι μια μονάχα στιγμή του χρόνου, βραχύς ανασαμός του μαΐστρου, του λίβα, του απηλιώτη, των αέρηδων που συνόδεψαν τ' αρχαία ταξίδια.
Σε τούτο το φως γεννιόμαστε με το θάμπος κάποιας αέναης ανατολής, αφουγκραζόμαστε τις φωνές των απόντων, περπατάμε σε χώματα που τα πάτησαν άλλοι, κι άλλοι θα τα πατήσουν μετά για ν' ακούγονται διαρκώς καινούργια ωσαννά καθώς θα παρελαύνουν οι μνήμες στον ατέρμονα χρόνο.
Λόγια δεν έχω για να σας πω, εικόνες μόνο, μα κι αυτές δεν είναι δικές μου. Τις ζωγράφισε ο ιδρώτας των προγόνων μαζί μ' εκείνο Το Άυλο Χέρι που , κάθε μεγάλη γιορτή και κάθε σκόλη, προβαίνει από τις χαραμάδες τ' ουρανού.
Ένα μικρό ξωκλήσι, ένα φωτοστέφανο που υφαίνει ο ήλιος, ένα θαύμα που αντιστέκεται χίλια χρόνια τώρα στην ορμή των κυμάτων. Τούτη την εικόνα - γαλάζιο και πράσινο, κόκκινο της καρδιάς (και της αιμάτινης στέγης), κίτρινο του ώριμου σίτου - διάλεξα για να ψελλίσω ένα ταπεινό κι εγκάρδιο ευχαριστώ σ' όλους εσάς που με θυμηθήκατε στη γιορτή μου.
ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ
(6 του Αυγούστου του 2017, μεγάλη μέρα του Αφέντη)
ΠΗΓΗ - ΚΑΡΜΑΝΩΡ
