Σκοτάδι βαθύ κλείνεις τα μάτια,
βελούδο και σκόνη της μνήμης
αφήνεσαι μα δεν ξεχνιέσαι
γέρνοντας το κεφάλι
προς τα πίσω
η σκουριά του φάρου, σκουριά
της ψυχής.
Κυκλωμένες με φεγγάρια
οι θύμησες
πληγές ανοικτές
συνεχείς οι αντιθέσεις στον ορίζοντα…
"η σοφία απέναντι στην άγνοια".
Μη γελάς, ακούω καθαρά
τη φωνή της ερήμου
και του ανέμου τον ψίθυρο
ανάμεσα από φοινικιές και άστρα.
Νικημένα τα όνειρα θα επιστρέψουν
ναυάγια στη συντριμμένη αυγή.
Σύννεφα ταξιδεύουν
στα πονεμένα στήθη
μετράς τις ανάσες πριν το τέρμα
στη νοσταλγία του κεραυνού παγιδεύτηκες
καινούρια αγάπη σαν ανοιξιάτικη φυλλωσιά.
Με σιωπές και κοφτές μαχαιριές
χιμά το παρελθόν από παντού στην καρδιά.
Στη γωνιά του δρόμου
οι φανοστάτες τρεμοσβήνουν στη βροχή
η πολιτεία κοιμάται βαθειά
τώρα που η φωτεινή πλευρά του κόσμου
κρυμμένη, αφήνει την ομίχλη
να ξεδιπλώνεται μητέρα αισθήσεων και εμπειριών
και διαφευγόντων νοημάτων.
Είναι άραγε τέχνη να χάνεσαι,
ν' αγαπάς, ν' αγαπιέσαι...
Χαραγμένο στο αρμυρίκι το σημάδι
του Έρωτα
τώρα μια λέξη τελείως ασήμαντη
έχει γίνει στα χείλη
καμιά ψευδαίσθηση πια.
Χάνεσαι κυνηγημένος στο πλήθος,
θέλω να χορέψω... Αύριο...
για το ταξίδι που μοιραστήκαμε
έτσι κι αλλιώς για πάντα θα είμαι
ηθοποιός μιας παράστασης που βαρέθηκα να παίζω.
Ο χρόνος Αύριο...
με μπλε τριαντάφυλλα αθωώνει τις αναμνήσεις.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
