Μελαγχολική η αίσθηση της χαράς
καλοκαίρι της μνήμης και της αλήθειας
φεγγάρι μισό, σε φιλόξενη θάλασσα
ακόμη πιο μακριά ταξιδεύει απόψε τη μορφή σου η σιωπή
το ένστικτο στο βυθό των αισθήσεων
αναλφάβητοι πόθοι από τα δειλινά της νιότης
σκόνες στις αγκυλωτές καμπύλες του φάρου
κι ο καπνός της λήθης υψώνεται πάντα ερήμην μου.
Όλα στον ίδιο άνεμο χορεύουν
κορδέλα της πορφύρας σε γλαυκά κρυσταλλωμένα νερά
αγκαλιές στοιχειωμένες από φύκια κι αλμύρα
αυτές που μάταια προσπαθείς ν’ αρνηθείς
σε νοθευμένες προσμονές.
Σπύρος Τρούσας
Ακρυλικό 50χ100 εκ.
2017
Ένας άγγελος δακρύζει στο φως
ένα παιδί τον οδηγεί, ξυπόλητο στην προκυμαία
εκεί που ρεμβάζουν οι αναμνήσεις
γαληνεμένα βλέμματα στη λιτανεία των κυμάτων
με την αθωότητα που έχουν οι Κυριακές,
ψιθυρίζεις λόγια της αγάπης
οι στάχτες του φθινοπώρου στα χέρια.
Πνεύμα αμέτοχο, καρδιά ξένη
αγνοημένα τα σημάδια και τα παράπονα
τα γλαροπούλια στον ορίζοντα αδιάφορα
το πέρασμα τους μια θλίψη ακόμη.
Στον κατήφορο το τέρμα, Αύριο…
όταν η ψυχή απειθάρχητη, με γιασεμιά
εξαγνίζεται στη δίνη του νόστου
και χάνεται στην επικράτεια του αξεδιάλυτου μύθου
με τον Έρωτα, πιστή ανάσα στην αιωνιότητα.
Μακριά από τον κόσμο των φαινομένων
ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου
σε μυστικό κήπο
πίσω από τ’ αχνισμένα τζάμια
θυμάμαι πως ευωδιάζουν οι στιγμές.
Η πρώτη φορά, με την απροσποίητη ειλικρίνεια,
τα όνειρα, τα γερμένα στο λευκό μαξιλάρι
λάφυρα στην εκκρεμότητα της επιθυμίας
και της έναστρης νύχτας
εκείνης που ακόμη ματαιώνεται στην απουσία σου
και ας θέλει το καλοκαίρι,
να είναι η ανταμοιβή των σωμάτων.
Υπάρχουν δρόμοι, του πόθου,
εκείνοι που σε οδηγούν στην ιερή μοναξιά
και στον αλμυρό αγιασμό της θάλασσας,
ξέρεις πάει καιρός,
έχω ανοίξει ένα παράθυρο
στην πατρίδα του άλλου κόσμου
μα δεν βιάζομαι…
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Φιλιάτες Ιούνιος του 2015 (Σχεδίασμα)
Κράσι Ιούλιος του 2017 στον πλάτανο
