Είχες φύγει
ίσως από αδυναμία
να συναντήσεις το πεπρωμένο
απροετοίμαστοι
στη ματαιότητα της επιθυμίας και οι δυο
με την επίγνωση
ενός μέλλοντος άλλου.
Αύριο,
εκεί στη στροφή του δρόμου
ευωδιάζει η θύμηση τριαντάφυλλα.
Μ' επισημότητα μυσταγωγική
σήκωσες το βλέμμα απ' το χώμα
αργά - αργά
χωρίς εκείνη την έκφραση αγιοσύνης
που 'χαν άλλοτε τα μάτια σου
δίχως να περιμένεις
μα και δίχως να βιάζεσαι.
Τότε μόνο κατάλαβα
έχοντας εννοήσει τη σημασία της κίνησης
μια εκδήλωση απόγνωσης ήταν
ένα πέτρινο παράπονο
που πάλευε απελπισμένα στα χείλη
να σπάσει το φράγμα της σιωπής
υπό το κράτος της μνήμης.
Η ματιά σου,
γύρεψε ν' αναμετρήσει το χρόνο,
το χρόνο και τα μυστικά σημάδια
πιστεύοντας πώς
απ' την αρχή ανακάλυπτες την ύπαρξη μου
μ' ένα λυπημένο χαμόγελο,
ή, μ' ένα δάκρυ προσδοκίας ατέρμονης.
Έμεινες,
ν' αγναντεύεις με δέος
μέσα στο μαύρο βελούδο της νύχτας
το ίδιο εκείνο σημείο της γης
που και πάλι μας χώριζε.
Εν' άστρο έπεσε θεληματικά στο στερέωμα
πρόβλεψη γι' αυτά που πρόκειται να συμβούν
παραστάσεις συνειδησιακές
της ίδιας πάντα αδημιούργητης ύλης
δοσμένης πριν από τα έργα
όταν ο Έρωτας παραμένει αίτημα.
Σε μιαν ήσυχη πόλη
μακριά σου,
όλα οικεία
όλα ανέγγιχτα
εξ' ανάγκης μια χίμαιρα κι όμως
Αύριο...
η μέγιστη δύναμη για τη ζωή η Αγάπη.
Κρατάς το χέρι μου, ακόμη.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
