Μπορούν να γραφτούν πολλά για την σχέση ενός πατέρα και ενός γιου, μέσα στην πάροδο του χρόνου από την πρώτη φορά που σε κρατάει χεσμένος... στα χέρια του μέχρι την μέρα που του ρίχνεις το πρώτο γείωμα για να βγεις με τους φίλους σου ή την μέρα που θα σε καμαρώσει κι εσένα με ένα παιδί στην αγκαλιά σου.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε απόλυτα πώς να πιάσουμε αυτό το θέμα. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλα κείμενα που θα αφορούν τους πατεράδες μας και την σχέση μας με εκείνους.
Είπαμε όμως να ξεκινήσουμε με μερικά πρώτα μαθήματα που έχουμε πάρει από τους πατεράδες μας. Μικρά ή μεγάλα.
Έμαθε πολλά ο Πάνος Κοκκίνης
Ότι πραγματικός άντρας είναι αυτός που πιάνουν τα χέρια του (σ.σ. έφτιαχνε από πρίζα μέχρι μηχανή γιοτ). Ακόμη και αν εγώ –από πνεύμα αντίδρασης- ποτέ δεν αξιώθηκα να τον αφήσω να μου μάθει ούτε καν πώς να αλλάζω μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ.
Ότι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να ξεκινήσεις οικογένεια. Αρκεί να είσαι χορτασμένος. Εκείνος το πήρε απόφαση στα 55 του (μετά από πολύ ξενοπ.....).
Εγώ στα 27 μου.
Ότι αυτός που έχει την δύναμη, δεν υψώνει ποτέ την φωνή του. Πόσο μάλλον το χέρι του. Για αυτό και ήταν η μητέρα μου που με σάπιζε πάντα στο ξύλο. Ενίοτε και με ξύλινες κουτάλες.
Ότι το να ζεις ως τα 90 είναι υπερτιμημένο. Ειδικά όταν αυτό σημαίνει ότι βλέπεις διαδοχικά να πεθαίνουν όλοι οι άντρες φίλοι, πρώην συνάδελφοι, γνωστοί και γείτονές σου.
Ότι όταν μυριστείς ότι η συμφωνία πάει να χαλάσει, πρώτα σπρώχνεις τον Ναζί αξιωματικό που έχεις μπροστά σου στις γραμμές του τρένου και μετά τρέχεις σαν τον άνεμο κουβαλώντας τον τενεκέ με το λάδι στην πλάτη σου. (True story. Ο πατέρας μου ήταν 20 ετών στην κατοχή).
http://www.oneman.gr/
