Πάντα θεωρούσα το λάμβδα ως το εξαίσιο ελληνικό γράμμα με τον υπέροχο ήχο... κανονικό ή παχύ, ομόρφαινε τον ήχο μιας λέξης.... το πέρασμα της γλώσσας πάνω του, έδινε την κλαγγή των όπλων στην λέξη "ελευθερία" ή την λάμψη στη λέξη "θάλασσα" για να λαμπιρίζουν όλα τα δελφίνια του Ελύτη... ήχος κυματισμός, ως η καμπύλη της γραφής του, σηματοδοτεί την ήρεμη δύναμη του Λόγου
Δεν έχει το δυνατό vibrato του ρω... τον ερωτισμό και τον κρότο του ήχου στις λέξεις όπως "Έρωτας", "Ιμερτή", "Θρήνος", "Αμαρτία", "Προδοσία", γιατί το ρω είναι το γράμμα των μεγάλων συναισθημάτων, το επικό ρω που συνταράζει την ψυχή συθέμελα....
Δεν έχει το δυνατό vibrato του ρω... τον ερωτισμό και τον κρότο του ήχου στις λέξεις όπως "Έρωτας", "Ιμερτή", "Θρήνος", "Αμαρτία", "Προδοσία", γιατί το ρω είναι το γράμμα των μεγάλων συναισθημάτων, το επικό ρω που συνταράζει την ψυχή συθέμελα....
Το λάμβδα έρχεται να μαλακώσει την ψυχή, να απαλύνει και να βάλει στην λήθη ότι τάραξε ή ρήμαξε στη ζωή το ρω
