ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗΣ
Ήτανε η αγάπη σου μεγάλη για τον τόπο
κι’ έλαμπες χαμογελαστός στα μάτια των ανθρώπω
Σου άρεσε να περπατάς σε δρόμους και πλατείες
και ν’ ανταλάζεις με απλούς ανθρώπους χειραψίες
απου σε πλησιάζανε το χέρι να σου σφίξουν
να σε καλοσωρίσουνε το σέβας τους να δείξουν
Να σταματάς να τους μιλάς κι’ εκείνοι να νογούνε
διαβάζοντας τα χείλη σου τι θένε να τους ‘πούνε
Σαν εδικό τους άνθρωπο σε νοιώθανε κοντά τους
όταν τους εχαιρέταγες με τα ονόματά τους.!
Διάπλατα ανοίγανε τις πόρτες να περάσεις
είχες χαρίσματα ψυχής σε όλους να μοιράσεις
Και δεν αρνήθηκες ποτέ και τα δικά τους δώρα
ασχέτως πως η γνωριμιά δεν κράταγε πολιώρα
Ένα νερό γιά μιά ρακή με κιοφτεροσταφίδες
γιά με καρυδαμύγδαλα, γιά συκοπιταρίδες
Ίσα που να τους ευχηθείς και να σου ευχηθούνε
και να χαμογελάσουνε τα μάτια ως νογούνε
Ετούτη η απλότητα και η φιλοξενεία
ήταν που σ’ έφερε κοντά σ’ αυτή την κοινωνία..!!!!!!
Κι΄έδειξες την αγάπη σου κι’ ένοιωσες την δική τους
και έμεινες παντοτινός φίλος μές την ψυχή τους.!
