Μάταιος κόσμος....Όλοι έχουμε ακούσει αυτή τη φράση να διατυπώνεται κυρίως από ηλικιωμένους ανθρώπους, ως απόσταγμα επιμέρους εμπειριών, αλλά και της γενικότερης πείρας τής ζωής. Έχοντας διανύσει το μεγαλύτερο μέρος τού ταξιδιού που λέγεται ζωή, έχουν συνοψίσει ως συμπέρασμα αυτή τη γνώμη, ότι, δηλαδή, όλα τα πράγματα που ζει κανείς σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτόν τον κόσμο, – οι χαρές, οι λύπες, οι αγώνες, τα όνειρα, οι επιτυχίες, οι δημιουργίες κλπ. –, είναι όλα ψεύτικα, είναι όλα μάταια. Όχι μόνο διότι τίποτε δεν είναι σταθερό και μόνιμο, αλλά και διότι κάποια στιγμή όλα τελειώνουν, όλα χάνονται, ή όλα μένουν εδώ∙ δεν παίρνει κανείς τίποτε μαζί του. Σαν να ήταν ένα όνειρο και, όταν ξημέρωσε, έφυγε και χάθηκε, χωρίς να μείνει τίποτε. Προς επιβεβαίωση αυτής της γνώμης-συμπεράσματος, επικαλούνται και τη λόγϊα φράση, «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης», έστω και αν δεν γνωρίζουν ποιος την είπε, τι ακριβώς εννοούσε, και κυρίως, ποιο είναι το συμπλήρωμα αυτής της φράσης.
Κόσμε χρυσέ, κόσμ’ αργυρέ,
κόσμε μαλαματένιε,
κόσμε και ποιος σε χάρηκε
και ποιος θα σε κερδίσει,
ψεύτη κόσμε.
Εγώ `μαι που σε γλέντησα
κι εγω θα σε κερδίσω,
ψεύτη κόσμε.
Πεζός περπατούν στα βουνά,
στους κάμπους καβαλάρης,
ψεύτη κόσμε.
