ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΣ ΣΑΝ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Κρητη πολεις και χωρια 3:00:00 μ.μ. 0008 - ΕΛΛΑΔΑ,

Στη λεβεντογέννα ταιριάζουν (δυστυχώς ή ευτυχώς) σχεδόν όλα τα κλισέ που της προσάπτουν, άλλες φορές σαν λοιδορία και ρετσινιά κι άλλες σαν φήμη ξακουστή. Με εντυπωσιάζει πως όσο αλήθεια είναι άλλο τόσο και ψέμματα, μεγάλες αντιθέσεις τη χαρακτηρίζουν- οι μη κρητικοί ορκίζονται στην κρητική φιλοξενία και καλοσύνη προς τους ξένους, την ώρα που σίγουρα έχουν να διηγηθούν ένα περιστατικό ελαφρού τσαμπουκά. Είναι λένε άνθρωποι που βλέπουν μπροστά, ανέκαθεν ανοιχτόμυαλοι αλλά ταυτόχρονα σοβινιστές στο έπακρο (σαν την Κρήτη δεν έχει). Έχουν ευγένεια στην ψυχή τους αλλά στο σώμα πυγμή. Σκούρο δέρμα, ανοιχτόχρωμα μάτια. Μπουνιά και αγκαλιά μαζί. Κατσικάκι γάλακτος με τηγανητές πατάτες και στάκα.

Αγαπώ την Κρήτη σα να είναι ο τόπος μου και τους αναγνωρίζω μόνο και όλα τα καλά. Δεν είμαι αντικειμενική. Όταν δεν μπορώ να είμαι κάτω μαζί τους, αναζητώ στην Αθήνα κρητικές παρέες με καλόσυρους ανθρώπους (που έχουν καλή σειρά), μια καθαρή ρακή, τρυφερό απάκι, μαραθόπιτες και καλιτσουνάκια, μια μεστή γραβιέρα, σαν αυτή του Καργάκη ή του Στειακάκη. Βασική αρχή, όπως σε όλες τις τοπικές κουζίνες που αναπαράγονται σε ταβέρνες μακριά από την πατρίδα της γέννησής τους, είναι πως δεν μπορείς να τις υποστηρίξεις ως μάγειρας (ή επιχειρηματίας της εστίασης) με υλικά αγορασμένα από την πρωτεύουσα. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για την κρητική που είναι τόσο απλή και σκέτη, η νοστιμιά της είναι οι ίδιες οι πρώτες ύλες, φερμένες από το νησί.

Στον Κρητικό στην Κάνιγγος θα πας για το ωραίο του καπνιστό απάκι και τα μανιτάρια με τη στάκα.

Πίσω από την Αλεξάνδρας είναι το Έρως Ήρως, που έχει ωραίους μεζέδες, σφακιανές πίτες, χανιώτικη μπουγάτσα και καλό μαρουβά (κρασί από την ντόπια ποικιλία ρωμέικο)· μικρό παράπονο οι τιμές, που είναι λίγο πιο πάνω σε σχέση με τις υπόλοιπες ταβέρνες του είδους.

Στα νότια προάστια το Μικιό στο Φάληρο, πιο πολύ καφενές και όχι ταβέρνα, όλα από μια ολιά (από λίγο) -σπιτικά ντολμαδάκια, λουκάνικο ξυδάτο και αυγά με στάκα, καλώς καμωμένα.

Στις Τζιτζιφιές ο Μανόλης Πατούχας- περσόνα με λαϊκή σοφία- σερβίρει μοσχαράκι σε πήλινο, θεσπέσιο ανθότυρο, πιτάκια και χοχλιούς.

Στον Πειραιά λειτουργεί και η Σπιναλόγκα, κρητικό όντως, με χαρακτήρα κάπως πιο λαϊκό, αλλά μαγερειές με υλικά που έρχονται από την Κρήτη και πολύ νόστιμα ψητά.

Στα δυτικά, στο Μπουρνάζι βρίσκεται ο περίφημος Κούνδουρος, έχει το layout κοσμικής ταβέρνας με την πρέπουσα φασαρία αλλά επαγγελματικό σέρβις και πιάτα ορίτζιναλ: γαρδούμια αυγολέμονο, κόκορας με μακαρούνες, ψητό αρνί και πιλάφι- θάνατος.

Σε κάποια από τα παραπάνω υπάρχει ζωντανή κρητική (…ή λαϊκή) μουσική, το υπογραμμίζουμε προς αποφυγήν απογοήτευσης: καλό είναι να κάνετε ένα τηλέφωνο πριν τα επισκεφθείτε. Αν παραβλέψουμε τα στοιχεία που τους κάνουν φολκλόρ και πλουμιστούς, σαν την Κρήτη δεν έχει. Κι αμ ίντα;