Ο Γιώργος Μπουζιάνης (1885-1959) θεωρείται μια ξεχωριστή περίπτωση Ελληνα ζωγράφου, ο οποίος δημιούργησε αυτόνομα και μεμονωμένα έργα σε σχέση με τους υπόλοιπους της γενιάς του. Οι σπουδές του στο Μόναχο και τα ταξίδια του στη Βιέννη και στο Παρίσι του έδωσαν τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τα καλλιτεχνικά κινήματα και τις εκδηλώσεις διαφόρων πρωτοποριακών ομάδων (όπως της “Γέφυρας” και του “Γαλάζιου Καβαλάρη”) στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε μια εποχή που συντελούνται σημαντικές αλλαγές.
Το έργο του Μπουζιάνη αποτελεί φυσικό κομμάτι της ευρωπαϊκής Τέχνης, στην οποία εντάσσεται. Χρονικά η καλλιτεχνική του δράση αναπτύχθηκε σε δυο διαφορετικούς κόσμους: τον γερμανικό και τον ελληνικό με ανάπαυλα την περίοδο του Παρισιού (1929-1932). Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1935 όπου έζησε μέχρι το θάνατό του (22 Οκτώβρη 1959). Είναι ο σημαίνων εκπρόσωπος του εξπρεσιονιστικού κινήματος στην Ελλάδα και ο μόνος της γενιάς του, η ζωγραφική του οποίου δε βασίζεται σε στέρεο σχέδιο. Παρόλα αυτά και η εξπρεσιονιστική προσέγγιση του Μπουζιάνη κρατά έλλογη σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Το σχέδιό του δεν είναι αντινατουραλιστικό, αλλά κρατά στοιχεία αντικειμενικότητας, πρωτίστως τη σχέση με τα φυσικά χρώματα. Εχουμε δηλαδή και σε αυτή την περίπτωση, όπως π.χ. και στην περίπτωση του σουρεαλισμού του Εγγονόπουλου, που σε καμία περίπτωση δε συγκρίνεται με τις παραληρηματικές δημιουργίες των ερωπαίων ομολόγων του, να κάνουμε με μια αναγωγή των διδαγμάτων των καλλιτεχνικών κινημάτων της πρωτοπορίας στην ελληνική παράδοση, μέσω της προσθήκης από τους ζωγράφους του στοιχείου της ελληνικότητας.
