Πόση φαντασία διαθέτει άραγε η φύση; Πόσες μορφές εναλλάσσονται
στους βασανισμένους κορμούς, πόσα σχήματα ορίζουν τον ατέρμονα
βίο ενός ελαιοδέντρου;
Στην κουφάλα της γέρικης ελιάς δεν φωλιάζουν μόνο μελίσσια, όπως
τραγούδησε ο τρυφερός Επτανήσιος ποιητής. Φωλιάζει κι ο χρόνος.
Αιώνες ολόκληροι πέρασαν, άντεξε το δέντρο, βλάστησε, ξαναβλάστησε.
Άγνωστο ποιος και σε ποιαν εποχή φύτεψε έναν τρυφερό βλαστό στο γόνιμο
χώμα της Κρήτης. Τον πότισε, τον μεγάλωσε, γεύτηκε την ελιά και το λάδι.
Ήρθαν κι άλλοι, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Και τα δισέγγονα των δισέγγονων,
γενιές απανωτές. Τα κλαδιά γεννοβολούσαν, ο κορμός του δέντρου μεγάλωνε
και θέριευε.
Τώρα απλά αναμετριέται με τον χρόνο. Τον κοροϊδεύει. Ή, μάλλον, τον φοβερίζει και τον ξορκίζει. Ξωτικά και φαντάσματα θυμίζουν άλλες μορφές, κατασκευάσματα της ανθρώπινης φαντασίας.
ΠΗΓΗ - ΚΑΡΜΑΝΩΡ
ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ
