Μία κραυγή αγωνίας, μία κραυγή υποκειμενικότητας για την καθημερινότητα που ζει αλλά που δεν μπορεί να εκφράσει μέσα από τα δημοσιογραφικά κείμενα είναι το βιβλίο «Τα ψέματα δεν είναι για εμάς» της δημοσιογράφου, Πέλλας Λασηθιωτάκη. Ένα βιβλίο που κλείνει μέσα του την αγωνία, την κρίση, την χαμένη ελπίδα και τελικά τη λύτρωση μέσα από τη ζωή της ηρωίδας του, της Μαριάννας, όπως την έπλασε η συγγραφέας και την προσφέρει σε κάθε αναγνώστη για να συζητήσει μαζί του, για να ανοίξουν μαζί έναν διάλογο δημιουργικό. Ο «διάλογος» στο Ρέθυμνο ξεκίνησε με την παρουσίαση του βιβλίου της Πέλλας Λασηθιωτάκη στο χώρο του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης.
Η ίδια εμφανώς αμήχανη απέναντι στο δημοσιογραφικό κασετόφωνο, έχοντας συνηθίσει 25 χρόνια να το κρατάει, μίλησε στην Κρητική Επιθεώρηση, ανοίγοντας την καρδιά της. Μας περιέγραψε την ανάγκη που την οδήγησε στην πρώτη της συγγραφική δουλειά για να δώσει διέξοδο στις «ριπές αρνητικής ενέργειας» για να μετατραπούν σε θετική αύρα. «Εμείς οι δημοσιογράφοι ζούμε διπλά την κρίση. Από τη μια στο επάγγελμά μας που φυλλορροεί και από την άλλη μέσω του ρεπορτάζ. Επιχειρήσεις κλείνουν και πίσω από κάθε επιχείρηση υπάρχει και ένα οικογενειακό δράμα. Όμως, δεν μπορούμε να βγάλουμε τα οικογενειακά δράματα, δεν μπορούμε να εκθέτουμε ανθρώπους. Υπάρχει μέσα μας λοιπόν πολλή ενέργεια συσσωρευμένη, το νιώθεις κι εσύ.
Μέσα σε ένα ρεπορτάζ θα δώσουμε όσο πιο αντικειμενικά μπορούμε την πραγματικότητα και την κοινωνική της διάσταση. Δεν μπορούμε να κραυγάσουμε. Αυτό το βιβλίο για μένα είναι μία κραυγή. Είναι αυτά που δεν μπορώ να πω μέσα σε ένα ρεπορτάζ, υποκειμενικά και παράλληλα προσπαθώ να βρω κι εγώ τις δικές μας διεξόδους. Όπως αυτό, ότι μπορούμε τις ριπές αρνητικής ενέργειας που δεχόμαστε να τις μετατρέψουμε σε θετική. Μπορούμε να πιαστούμε από τα ιερά και τα όσια, από την ιστορία αυτού του τόπου, που πάλλεται μέσα από τα βράχια και τα βουνά, μέσα από τη θάλασσα, τα αρχαία, πάλλεται η ιστορία του τόπου μέσα σε αυτά. Αν τα ακουμπήσουμε, θα νιώσουμε τον παλμό και θα καταλάβουμε ότι κάποτε οι κρητικοί ήταν αυτοί που σήκωσαν το κεφάλι. Μπορούμε να το σηκώσουμε κι εμείς. Να βρούμε νέους δρόμους. Γι’ αυτό δίνω και την ιδέα της συλλογικότητας. Κι όλα αυτά μέσα από ανθρώπους σαν κι εμάς. Που αγωνιούν, που είναι αδύναμοι, που αδικούν, που αδικούνται, που ερωτεύονται, που έχουν πάθη, που, που, που… Τελικά, προσπαθώ να δώσω τη διέξοδο σε μία διαδικασία για να λυτρωθώ κι εγώ μέσα αυτό».
Αυτή τη διαδικασία τη μοιράζεται με όλους τους αναγνώστες και το ταξίδι είναι πολύ όμορφο, όπως εκμυστηρεύεται. «Όταν βλέπω άλλους ανθρώπους να ταξιδεύουμε μαζί και μάλιστα το ταξίδι αυτό να είναι όμορφο, νιώθω ευτυχισμένη. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουμε ταξιδέψει μαζί και έχουμε κάνει ένα υπέροχο ταξίδι. Το βιβλίο δεν είναι μονόλογος. Είναι διάλογος. Κουβεντιάζω με τον αναγνώστη και πολλές φορές το κάνουν και οι αναγνώστες αυτό και μου το έχουν πει».
ΕΡΩΤΑΣ, ΑΓΩΝΙΑ, ΦΥΣΗ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΛΗ
Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, Θωμάς Καντιφές, ο οποίος δεν έκρυψε τα συναισθήματα που του δημιούργησε διαβάζοντας το. «Το βιβλίο έχει απ΄ όλα. Έχει τη φύση, τον έρωτα, το πάθος, την πάλη για την καθημερινότητα, τα πιστεύω μας, αξίες που κλονίζονται πολλές φορές, είτε λόγω της κρίσης της οικονομικής, είτε λόγω της κρίσης της κοινωνικής και έχει αυτό το μεταφυσικό, που ανακαλύπτει η ίδια η ηρωίδα που είναι η επαφή της με την αιωνιότητα. Ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα πράγματα συμβαίνουν πάντα τα ίδια σε όλες τις εποχές και είναι εκεί δίπλα σου, αρκεί να έχεις τις κεραίες να τα ακούσεις.
Η Πέλλα μας προτείνει να ανοίξουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και να φτιάξουμε μέσα μας την ελπίδα. Ότι μπορούμε να παλέψουμε για να συνεχίσουμε. Αυτό άλλωστε είναι ο άνθρωπος. Απλά το ξεχνάμε. Μας βοηθάει το βιβλίο να ξαναβρούμε την ελπίδα. Μέσα μας είναι η ελπίδα, η δύναμη. Εμείς την έχουμε και το θέμα είναι πως θα τη διαχειριστούμε. Το βιβλίο μας ταξιδεύει σε όλο το νησί. Το ωραίο που έχει κάνει η Πέλλα είναι ότι έχει φτιάξει ένα χωριό φανταστικό, την Πύλη, αλλά είναι όλα τα χωριά της Κρήτης μαζί».
Για τη συγγραφέα και τη δουλειά της μίλησε και η διευθύντρια του μουσείου σύγχρονης τέχνης, δημοσιογράφος και η ίδια, Μαρία Μαραγκού, δηλώνοντας διπλά υπερήφανη ως κρητικιά και ως δημοσιογράφος: «Διαβάζοντας το βιβλίο με συγκίνησε πάρα πολύ γιατί είναι το πρώτο βιβλίο που γράφεται για την οικονομική κρίση στην Κρήτη. Μ’ άρεσε ο τρόπος που δόθηκε η κρίση, ότι η Πέλλα δεν έκρυψε πράγματα, ότι ξεκίνησε από τα χρόνια του χρηματιστηρίου, του ευδαιμονισμού, ότι πέρασε και στις “λαμογιές”, που συμβαίνουν και στο νησί μας και ότι δίνει στο τέλος, διαπερνώντας όλα αυτά, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, δίνει μία θετική έκβαση, όχι γιατί συμβαίνουν γάμοι, βαφτίσια, αλλά γιατί η γυναίκα ηρωίδα βρίσκει τον εαυτό της, στέκεται στα πόδια της και έχει πάντα την ελπίδα και την πίστη σε μία γραελιά, που εμπιστεύεται από την αρχή και αυτό έχει να κάνει με το ίδιο το χώμα του τόπου μας».
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Η Μαριάννα κατάφερε, επιτέλους, να γίνει γιατρός και εργάζεται σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο. Εκπλήρωσε τα όνειρά της με τη «βοήθεια» ενός… νοητού τροχού που μετατρέπει την αρνητική ενέργεια σε θετική και λόγω της «επαφής με την αιωνιότητα», τα δυο μεγάλα στηρίγματα τα οποία είχε επινοήσει στα σκληρά χρόνια της εφηβείας. Εσωτερικά, αντλούσε δύναμη από αυτά, δούλευε σκληρά και είχε πάντα στο πλάι τη μητέρα της.
Συναντά τον έρωτα στα μάτια ενός νέου εύπορου αρχιτέκτονα, με τον οποίο δημιουργεί τη δική της οικογένεια. Ζει ευτυχισμένη αν και, πάντα, φοβάται «ένα μεγάλο χέρι» που θα της πάρει, ξανά, την ευτυχία και θα την αφήσει «στο κενό».
Η οικονομική κρίση διεισδύει όμως και στο δικό της σπίτι μεταβάλλοντας συμπεριφορές και αποκαλύπτοντας χαρακτήρες.
Ένας παράνομος έρωτας, αποτέλεσμα ελαστικών σχέσεων, και το φονικό που ακολούθησε ως συνέπεια επισφαλών κοινωνικών προτύπων, έμελλε να της αλλάξουν τη ζωή και να την οδηγήσουν σε αδιέξοδο.
Η κάθαρση έρχεται μέσα από τις αστάθμητες δυνάμεις του ανθρώπινου παράγοντα, που ξεπερνούν στρατηγικές, τακτικές και προβλέψεις, ακόμα και μετά τη διάπραξη του τέλειου εγκλήματος.
Όλα εκτυλίσσονται με φόντο τις οικονομικές και τις κοινωνικές εξελίξεις στη σύγχρονη Ελλάδα (1999 – 2014). Την Ελλάδα των «αναξιοπαθούντων» που βρίσκει, τελικά, τους δικούς της δρόμους αντίστασης.
Η Μαριάννα βρίσκει κι εκείνη το «μίτο της Αριάδνης», ακούγοντας τη βουή του κόσμου, στα πράσινα μάτια ενός άντρα που αχνοφαίνονται στο μισοσκόταδο, ενώ βρίσκεται μέσα σε ένα μεταγωγικό όχημα της αστυνομίας».
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΛΛΕΡΓΗ
http://www.goodnet.gr/
