Στο
δρόμο που συνδέει το Ηράκλειο με τον Άγιο Νικόλαο, στη χαράδρα του
Σεληναρίου που δημιουργείται από το απότομο κόψιμο που κάνουν τα βουνά
που ξεκινούν από τις κορυφές της Σελένας και φτάνουν ως τα παράλια του
Κρητικού πελάγους, βρίσκεται η εν ενεργεία μονή του Αγίου Γεωργίου. Ο
ναός του Αγίου Γεωργίου του Σεληναριώτη είναι μικρών διαστάσεων,
μονόχωρος καμαροσκέπαστος με οξυκόρυφη καμάρα, χρονολογείται στο 16ο
αιώνα (Πλατάκης 1972, Β, 161) ενώ κοσμείται με σύγχρονες τοιχογραφίες.
Σύμφωνα με την παράδοση, κατά τη διάρκεια των χρόνων της Βενετοκρατίας
και μετά την υποταγή της Ρόδου στους Τούρκους το 1552, κατέφυγαν και
εγκαταστάθηκαν στο Βραχάσι τρεις αδελφοί από τη Ρόδο.
Ο
ένας από τους αδελφούς, ο Νικόλαος, ασπάστηκε τον μοναχισμό και
αποσύρθηκε στη χαράδρα του Σεληναρίου. Σε αυτόν αποδίδεται η ίδρυση του
μικρού ναού του Αγίου Γεωργίου. Ο μοναχός ζούσε στο σπήλαιο στην
απέναντι πλευρά του βουνού και πέθανε εκεί. Είχε μόνος του λαξεύσει τον
τάφο του, του οποίου τα ίχνη εντοπίζονται στο σημείο όπου αργότερα
υψώθηκε μεγάλος σταυρός, ορατός από την αυλή του ναού.
Για
ένα διάστημα στα χρόνια της Οθωμανικής Κυριαρχίας δεν είναι γνωστή η
χρήση του χώρου. Πάντως ορισμένα μικρά κελιά που υπήρχαν γύρω από το ναό
φανερώνουν πως λειτούργησε στο χώρο κάποιο κοινόβιο. Το 1934 ξεκίνησαν
οικοδομικές εργασίες ίδρυσης κτιρίων και εκμετάλλευσης του περιβάλλοντα
χώρου για την διευκόλυνση των προσκυνητών του Αγίου Γεωργίου. Σήμερα ο
ναός αποτελεί παρεκκλήσιο της σύγχρονης μονής και φέρει σύγχρονες
τοιχογραφίες. Μέσα στα όρια του προσκυνήματος υπάρχει πηγή νερού.
