Σε
πόλεις και χωριά ο φετσάς ή φετσολαδάς έκανε την εμφάνισή του κατά
διαστήματα. Ήξερε αυτός πότε θα έχει τελειώσει το σαπούνι της
νοικοκυράς, πότε θα έχει μαζέψει τσιγαρόλαδα ( χρησιμοποιημένο
ελαιόλαδο)
Ήξερε πότε οι σταφίδες που δεν μπορούσαν να πουληθούν ή να καταναλωθούν,
οι κακοσταφίδες ή καραμπουτζέδες είχαν μπει σε μια άκρη από τη
νοικοκυρά του σπιτιού για να τις ανταλλάξει με πράσινες πλάκες σαπούνι
για τη σκάφη και την ατομική καθαριότητα ή με άλλα μικρά πραγματάκια
που είχε στο κοφίνι του.
Ήξερε αυτός πότε θα περάσει να πάρει τη φέτσα ( το κατακάθι ) από το
λαδοπύθαρο..
Και άρχιζε το παζάρι. « Βάλε ακόμη μια πλάκα σαπούνι, βάλε και πέντε
τσιμπιδάκια για τα μαλλιά, χρυσάφι είναι οι σταφίδες…»
Τρατάρανε κανένα καφέ, κερνούσαν κανένα ποτήρι νερό και συνέχιζε για άλλη γειτονιά για άλλο χωριό.
Η ανακύκλωση που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα και δεν μας έχει γίνει συνείδηση είναι αυτή με την οποία στην ουσία μεγαλώσαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου