Γράφει η Καίτη Βασιλάκου
ΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
Όταν η μητέρα μου που ήταν Κρητικιά ανακοίνωσε στο περιβάλλον της ότι επρόκειτο να παντρευτεί τον πατέρα μου που ήταν Πελοποννήσιος, οι άλλοι την κοίταξαν καχύποπτα και τη ρώτησαν: «Γιατί θέλεις να πάρεις αυτόν τον Παλιολλαδίτη; Χάθηκαν οι Κρητικοί;»
Παλιολλαδίτες ήταν όσοι προέρχονταν από την παλαιά Ελλάδα ή αλλιώς όσοι δεν ήταν Κρητικοί.
Σήμερα αυτή η διάκριση έχει αρκετά υποχωρήσει, όμως δεν έχει εντελώς εξαφανιστεί. Κάπου στο βάθος της ψυχής του ο Κρητικός αισθάνεται ότι ο «Παλιολλαδίτης» είναι ξένο σώμα στον τόπο του. Προφανώς αυτό έχει να κάνει με την ιδιαίτερη Ιστορία του νησιού.
Στην Κρήτη έχουν έρθει εν τω μεταξύ και κατοικούν μόνιμα όχι μόνο Έλληνες από την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και πολλοί ξένοι από διάφορες χώρες της Ευρώπης.
Και εκτός αυτών στο νησί ζουν και πολλοί μετανάστες από τις φτωχές χώρες της Αφρικής και της Ασίας.
Οι Κρητικοί ωστόσο δεν ανοίγουν τόσο εύκολα τις αγκάλες τους στους ξένους. Είναι μεν φιλικοί απέναντί τους και φιλόξενοι, αλλά ένα με αυτούς δεν γίνονται. Πάντα υπάρχει η αόρατη διαχωριστική γραμμή που κρατά τους ξένους σε απόσταση.
Οι Κρητικοί είναι Κρητικοί, δηλαδή είναι κάτι άλλο, έτσι νιώθουν όσοι γεννήθηκαν και ζουν στο νησί και μάλιστα φρόντισαν να ενημερώσουν γι αυτό και τους άλλους Έλληνες, οι οποίοι επίσης έχουν την ίδια άποψη. Η διαφορά είναι ότι οι μεν Κρητικοί νιώθουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, οι δε άλλοι Έλληνες πιστεύουν ότι οι Κρητικοί ή είναι πολύ καλοί ή είναι πολύ κακοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου