ΞΕΝΙΑ ΜΟΤΕΛ ΣΤΟΝ ΚΑΡΤΕΡΟ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ήταν στη δεκαετία του ‘60, τότε που ο ελληνικός τουρισμός άνοιγε τα φτερά του, μαζί με τα φτερά της Ολυμπιακής, όταν ο ΕΟΤ επέλεξε στρατηγικά σημεία με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος προκειμένου να δημιουργήσει τις πρώτες σοβαρές ξενοδοχειακές μονάδες. Σχεδιασμένα από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες της εποχής, τα 36 συνολικά ΞΕΝΙΑ που κατασκευάστηκαν σε ισάριθμες περιοχές της χώρας αποτέλεσαν την εποχή εκείνη τις πρώτες οργανωμένες τουριστικές υποδομές, φιλοξένησαν διασημότητες που επισκέφθηκαν την Ελλάδα και -όπως γνωρίζουν οι φανατικοί των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ‘60- μετατράπηκαν πολλές φορές σε… πλατό για τους αξιολάτρευτους πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου.

Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Το κράτος αποδείχτηκε ανίκανο στο ρόλο του ξενοδόχου, οι απαιτήσεις στην τουριστική αγορά διαφοροποιήθηκαν και τα ΞΕΝΙΑ πήραν το δρόμο της μιζέριας και της εγκατάλειψης. Σήμερα η ΕΤΑ μετράει 35 ΞΕΝΙΑ (το ομώνυμο ξενοδοχείο στα Χανιά, το οποίο είχε χτιστεί στα ενετικά τείχη, κατεδαφίστηκε εδώ και χρόνια), από τα οποία μόνο τα 11 είναι μισθωμένα και κάποια άλλα έχουν εν μέρει ή εν συνόλω παραχωρηθεί.

Ειδικότερα για την έκταση στον Καρτερό, το δυτικό άκρο του Δήμου, η περιουσία του Δημοσίου, που γειτνιάζει του αρχαιολογικού χώρου Αμνισού και εντός της οποίας είναι εγκατεστημένο το πρώην Ξενία Καρτερού (κηρυγμένο μνημείο προστασίας της Νεωτέρας περιόδου υπ’ αριθμ. ΥΠΠΟΤ/ΔΝΣΑΚ/29073/592 έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού που χαρακτηρίζει το παρόν ακίνητο ως μνημείο σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ 1γ του Ν3028/2002) εμφανίζει εικόνα απαξίωσης και έχει καταστεί χώρος απόρριψης σκουπιδιών.

Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Α. Κωνσταντινίδη, αποτελεί ένα σημαντικό κτίριο όσον αφορά την ποιότητα της αρχιτεκτονικής του, την ένταξη του στο τοπίο, τη σχέση του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, την ειλικρίνεια των υλικών του. Αποτελεί δε χαρακτηριστικό δείγμα της πρώτης τουριστικής υποδομής που επιχειρήθηκε από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού στις δεκαετίες του 50 και 60 και αποτυπώνει την τότε επιθυμία για την ένταξη των υποδομών αυτών στο φυσικό περιβάλλον και στη καθημερινή ζωή των εκάστοτε τόπων.