Εννιά χωριά। Η πανέμορφη περιοχή της Κισάμου, ανάμεσα σε ορεινούς όγκους και σε μικρά φαράγγια। Περιοχή με καστανιές, πλατάνια, ελιές και πολλά νερά। Εκεί γεννήθηκε ο πρωτομάστορας της κισαμίτικης μουσικής, ο Φελεσογιάννης, το 1866,στον Αερινό, στον ορεινότερο οικισμό των Εννιά χωριών.
Γειτονιές-γειτονιές ο Αερινός, τα Καλυβάκια, τα Φελεσιανά, τα Κωσταντουλιανά, τα Ταμπασιανά κλπ. Μα αλίμονο, σήμερα οι περισσότερες γειτονιές είναι έρημες, ακατοίκητες, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων από μερικούς πεισματάρηδες γερόντους που αρνούνται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Μα στην εποχή του Φελεσογιάννη το χωριό έσφυζε από ζωή. Η γιαγιά μου, το γένος Φελεσάκη, έλεγε ότι το 1910 πηγαίνανε 60 παιδιά στο σχολειό.
Ο Φελεσογιάννης,προικισμένος από την φύση, έδωσε χρώμα και ήχο σε μια παλιά λύρα.Σαν λυράρης ξεκίνησε και περίπου μέχρι τα 30 του με την λύρα στο βουργιάλι γλέντησε τα γύρω χωριά. Μα οι δυνατότητες της λύρας είναι περιορισμένες, δεν μπορεί δηλαδή να παίξει στο 100% τα κισαμίτικα συρτά. Έτσι λοιπόν εγκατέλειψε την λύρα για το βιολί. Και στο βιολί, ήταν ασυναγώνιστος. Η φίρμα των Εννιά χωριών για τριάντα περίπου έτη. Στο τραγούδι, όπως λέγανε οι παλιοί, μέτριος, αλλά οι μαντινάδες του ήταν πανέξυπνες και με σχετικά σκωπτική διάθεση. Στο Σέλινο έλειπε ολόκληρες εβδομάδες. Εκεί έπαιζε με τον Κλειναντώνη, τον μεγάλο λαγουτιέρη του Σελίνου. Στην Κίσαμο έπαιζε με έναν Σημαντηρά κι έναν Βεστάκη, συνομήλικους του λαγουτιέρηδες. Υπόδειγμα φιλοξενίας, όποιος περνούσε από το χωριό έβρισκε στρωμένη την τάβλα του Φελεσογιάννη και στρωμένο το κρεβάτι για να ξαποστάσει. Όταν δεν είχε γλέντια, καθόταν στην αυλή του και έπαιζε και γύρω γύρω, οι κοπελιές χορεύανε. Δίδαξε το βιολί στους περισσότερους νέους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης στην περιφέρεια των Εννιά χωριών κι όχι μόνο.Ο τρανός Χάρχαλης ήταν ανηψιός του, της αδελφής του παιδί και πήρε τα πρώτα μαθήματα από τον Φελεσογιάννη.
Ο μεγάλος αυτός μουσικός άφησε στην μουσική μας τρείς εκλεκτούς σκοπούς συρτών. Τον Αερινιώτη συρτό(1896), Ηλέκτρα συρτός(1908), Μπεμπέκα συρτός(1912). Ο Αερινιώτης που είναι και ο πιο γνωστός του σκοπός, συντέθηκε πάνω στην λύρα και για αυτό έχει σχετικά λιγότερα "πλουμιά" σε σχέση με την δαιδαλώδη "Μπεμπέκα" που συντέθηκε στο βιολί.
Και άλλη μια οικογενειακή μαρτυρία: Στο γάμο του παππού και της γιαγιάς μου την δεκαετία του'20 έπαιζαν δύο ζυγιές. Στην αρχοντοκάμαρη ο Φελεσογιάννης, στην αυλή ο Χάρχαλης. Κι ο κόσμος δεν ήξερε ποιόν να πρωτοακούσει...
ΠΗΓΗ: http://kissamoschania.blogspot.de/
Γειτονιές-γειτονιές ο Αερινός, τα Καλυβάκια, τα Φελεσιανά, τα Κωσταντουλιανά, τα Ταμπασιανά κλπ. Μα αλίμονο, σήμερα οι περισσότερες γειτονιές είναι έρημες, ακατοίκητες, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων από μερικούς πεισματάρηδες γερόντους που αρνούνται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Μα στην εποχή του Φελεσογιάννη το χωριό έσφυζε από ζωή. Η γιαγιά μου, το γένος Φελεσάκη, έλεγε ότι το 1910 πηγαίνανε 60 παιδιά στο σχολειό.
Ο Φελεσογιάννης,προικισμένος από την φύση, έδωσε χρώμα και ήχο σε μια παλιά λύρα.Σαν λυράρης ξεκίνησε και περίπου μέχρι τα 30 του με την λύρα στο βουργιάλι γλέντησε τα γύρω χωριά. Μα οι δυνατότητες της λύρας είναι περιορισμένες, δεν μπορεί δηλαδή να παίξει στο 100% τα κισαμίτικα συρτά. Έτσι λοιπόν εγκατέλειψε την λύρα για το βιολί. Και στο βιολί, ήταν ασυναγώνιστος. Η φίρμα των Εννιά χωριών για τριάντα περίπου έτη. Στο τραγούδι, όπως λέγανε οι παλιοί, μέτριος, αλλά οι μαντινάδες του ήταν πανέξυπνες και με σχετικά σκωπτική διάθεση. Στο Σέλινο έλειπε ολόκληρες εβδομάδες. Εκεί έπαιζε με τον Κλειναντώνη, τον μεγάλο λαγουτιέρη του Σελίνου. Στην Κίσαμο έπαιζε με έναν Σημαντηρά κι έναν Βεστάκη, συνομήλικους του λαγουτιέρηδες. Υπόδειγμα φιλοξενίας, όποιος περνούσε από το χωριό έβρισκε στρωμένη την τάβλα του Φελεσογιάννη και στρωμένο το κρεβάτι για να ξαποστάσει. Όταν δεν είχε γλέντια, καθόταν στην αυλή του και έπαιζε και γύρω γύρω, οι κοπελιές χορεύανε. Δίδαξε το βιολί στους περισσότερους νέους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης στην περιφέρεια των Εννιά χωριών κι όχι μόνο.Ο τρανός Χάρχαλης ήταν ανηψιός του, της αδελφής του παιδί και πήρε τα πρώτα μαθήματα από τον Φελεσογιάννη.
Ο μεγάλος αυτός μουσικός άφησε στην μουσική μας τρείς εκλεκτούς σκοπούς συρτών. Τον Αερινιώτη συρτό(1896), Ηλέκτρα συρτός(1908), Μπεμπέκα συρτός(1912). Ο Αερινιώτης που είναι και ο πιο γνωστός του σκοπός, συντέθηκε πάνω στην λύρα και για αυτό έχει σχετικά λιγότερα "πλουμιά" σε σχέση με την δαιδαλώδη "Μπεμπέκα" που συντέθηκε στο βιολί.
Και άλλη μια οικογενειακή μαρτυρία: Στο γάμο του παππού και της γιαγιάς μου την δεκαετία του'20 έπαιζαν δύο ζυγιές. Στην αρχοντοκάμαρη ο Φελεσογιάννης, στην αυλή ο Χάρχαλης. Κι ο κόσμος δεν ήξερε ποιόν να πρωτοακούσει...
Στο βάθος τα Φελεσιανά Αερινού όπως είναι σήμερα.
ΠΗΓΗ: http://kissamoschania.blogspot.de/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου