Του Αιμίλιου Ψαθά*
Με πλησίασε ένας Ιταλός τουρίστας. Καλοκαίρι. Σε φτωχά αγγλικά μου ζήτησε να τον βοηθήσω να βρει επειγόντως τουαλέτα. Ζοριζόταν.
Ημασταν στην κεντρική α γορά της πόλης. Βρέθηκα σε αμηχανία. Δημόσιες τουαλέτες στο Ηράκλειο; Ελάχιστες. Και αυτές συνήθως κλειδωμένες, ακόμη και κατά την τουριστική περίοδο.
Παρακάλεσα έναν σερβιτόρο του διπλανού εστιατορίου να δώσει άδεια στον ταλαίπωρο Ιταλό να κάνει χρήση της τουαλέτας τους.
Ηταν μεσημέρι και το μαγαζί ήταν κατάμεστο από πελάτες. Ετρωγαν. Ο ξένος δίστασε. Υπήρχε όμως επείγουσα ανάγκη.
Ντροπή. Σε καμιά ελληνική πόλη δεν είδα δημόσιες τουαλέτες της προκοπής. Και όσες υπάρχουν, ελάχιστες, συνήθως δεν λειτουργούν. Αυτό για μια χώρα με τόση τουριστική κίνηση είναι απαράδεκτο.
Στις μεγάλες πόλεις χωρών με ανεπτυγμένο τουρισμό, όσο τουλάχιστον εγώ γνωρίζω, τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι δημόσιες τουαλέτες είναι είδος πρώτης ανάγκης. Η έλλειψή τους στη χώρα μας προκαλεί κακή εντύπωση στους ξένους. Ιδίως σε όσους έρχονται με μικρά παιδιά που συχνά στον δρόμο ζητούν τουαλέτα. Θυμάμαι ότι παλαιότερα στη Θεσσαλονίκη (για το Ηράκλειο δεν γνωρίζω) όπου έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, τα πράγματα ήταν μάλλον καλύτερα. Υπήρχαν τα δημόσια ουρητήρια, όπως ονομάζονταν, π.χ. στο Καπάνι, στο Μπεζεστένι και αλλού, με πολλές θέσεις. Υπήρχε και υπάλληλος που τα φρόντιζε. Για το ψιλό σου νερό πλήρωνες μια δραχμή. Για το χοντρό σου νερό, δύο δραχμές. Οι τουαλέτες για χοντρό σου νερό ήταν αλά τούρκα. Υπήρχε και βρύση για το πλύσιμο των χεριών. Τα ποσά φυσικά άλλαζαν ανάλογα με τον πληθωρισμό. Τα χρήματα ο πελάτης τα έριχνε μέσα σε ένα πανεράκι. Η τιμή αναγραφόταν και σε ταμπελάκι. Με τα χρήματα αυτά ο υπεύθυνος στα ουρητήρια (διορισμένος από το Δήμο) ζούσε και φρόντιζε και για την καθαριότητα. Κάπως πρωτόγονα, θα έλεγα, αλλά οι έχοντας ανάγκη εξυπηρετούνταν.
Μερικοί βέβαια που δεν είχαν ούτε τη δραχμή για κατούρημα πήγαιναν σε απόμερους τοίχους και εκεί ξελάφρωναν. Δημιουργούσαν σοαρό πρόβλημα.
Γι αυτό στους τοίχους αυτούς ήταν γραμμένο με μεγάλα γράμματα:
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΟΥΡΕΙΝ ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ.
Ετσι ήταν τότε που δεν υπήρχε τουρισμός. Πάντως δημόσιες τουαλέτες υπήρχαν και συντηρούνταν σε αρκετά καλή κατάσταση και εξυπηρετούσαν πολύ κόσμο, κυρίως άντρες. Σήμερα με όλη την εξέλιξη μας τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα. Και δεν ξέρω αν οι χημικές τουαλέτες εξυπηρετούν καλύτερα. Και μου φαίνεται ότι και στην πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη, όπως παντού στην Ελλάδα, το πρόβλημα αγνοήθηκε. Η κατάσταση είναι χειρότερη τώρα. Απαράδεκτο. Κανονικά, αν θέλομε να έχομε καλό τουρισμό, θα έπρεπε και στις εθνικές μας οδούς να υπάρχουν τουαλέτες, τουλάχιστον σε μερικά από τα πάρκινγκ σε αυτές. Ομως να φροντίζονται από κάποιον. Οχι τουαλέτες που βρωμούν. Ετσι θα αποφευχθεί η βρομιά που υπάρχει στα δασάκια στα πλάγια των οδών αυτών, όπου καταφεύγουν όσοι ταξιδιώτες αισθάνονται ανάγκη. Οι ταξιδεύοντες έχουν πείρα.Ισως οι δήμαρχοι πρέπει να ενδιαφερθούν για το πρόβλημα. Γιατί όχι και η υπουργός Τουρισμού;
* Ο Αιμίλιος Ψαθάς είναι εκπαιδευτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου