Μάρτσαλο, Για Να Φτάσεις Στους Πιο Κρυμμένους Παραδείσους Της Κρητικής Γης Θα Πρέπει Να Κοπιάσεις

Για να φτάσεις στους πιο κρυμμένους παραδείσους της κρητικής γης θα πρέπει να κοπιάσεις. Συγκεκριμένα, για να φτάσεις ως το Μάρτσαλο θα πρέπει να σκαρφαλώσεις στα Αστερούσια, να διασχίσεις κακοτράχαλους χωμάτινους δρόμους, να φας σκόνη, να περπατήσεις μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού σε μονοπάτια που χάραξαν οι κατσίκες. Τι λες, θα αντέξεις;

Το σκηνικό στο φαράγγι του Μαρτσάλου είναι κάτι ανάμεσα σε άγρια κρητική φύση και τοπίο Μέσης Ανατολής (άνετα εδώ θα μπορούσαν να γυριστούν σκηνές για βιβλικές ταινίες). Λευκά απότομα τοιχώματα των βράχων, με κοιλώματα και σπηλιές που κάποτε φιλοξένησαν ασκητές, συστάδες ενδημικών φοινίκων του Θεόφραστου που αναρωτιέσαι πώς κατάφεραν και τρύπωσαν εδώ, ελιές εκατοντάδων ετών να φτιάχνουν με τον κορμό τους σπάνια φυσικά γλυπτά και να προσθέτουν κάτι στην ιερή μαγεία του μέρους, ανθισμένες πικροδάφνες και φυσικά το άγρυπνο βλέμμα των κατσικιών που παραμονεύουν σε κάθε χαράκι, σε κάθε σκιά και εποπτεύουν το πέρασμα σου. 

Αφήνεις το αυτοκίνητο και ακολουθείς το μονοπάτι, κατεβαίνοντας πρώτα τα σκαλιά που σε οδηγούν στην Παναγιά τη Μαρτσαλιανή. Μια εκκλησούλα μέσα σε μια σπηλιά «ύποπτα» κωνική και συμμετρική. Τόσο ύποπτα που σου θυμίζει μινωικό τάφο – πράγμα καθόλου απίθανο, αφού το Μάρτσαλο υπήρξε λιμάνι των Μινωιτών, σύμφωνα με τις ανασκαφές που έχουν φέρει στο φως ευρήματα λιμενικού οικισμού από το 1800 – 1600 π.Χ.. Γύρω από τη Μαρτσαλιανή τα ερημητήρια, οι μικρές σκήτες των ερημιτών που ζούσαν άλλοτε εδώ φωλιάζουν μέσα στους βράχους και απολαμβάνουν τη θέα από ψηλά στο καταπράσινο φαράγγι. 

Σπηλιές που κάποτε φιλοξένησαν ασκητές, συστάδες ενδημικών φοινίκων, πανάρχαιες ελιές και φυσικά το άγρυπνο βλέμμα των κατσικιών που σε παραμονεύουν σε κάθε χαράκι

Η κατάβαση συνεχίζεται σε ένα κατηφορικό, απότομο μονοπάτι μέχρι να βρεθείς στην κοίτη του φαραγγιού.  Εκεί πια ελίσσεσαι ανάμεσα σε αρχαίες ελιές, κατσίκες, χαρουπιές και πικροδάφνες κάνοντας την απαραίτητη στάση στο μικρό φοινικόδασος. Δύο χιλιόμετρα μετά φτάνεις στην παραλία που κρύβεται πίσω από τα πελώρια αλμυρίκια. Ένας κολπίσκος ήρεμος, χωμένος βαθιά ανάμεσα στους βράχους, με γαλαζοπράσινα νερά, μαγικό βυθό, προστατευμένος από τους αέρηδες, ερημικός. Ένα «καλό λιμάνι», όπως λέγεται ότι σημαίνει η λέξη Μάρτσαλο στη λατινική του ρίζα. Και κάπως έτσι, δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις ότι  μερικές φορές η «Ιθάκη» αξίζει όσο και ο πηγαιμός… (όσο για τον γυρισμό και την ανάβαση, μη σε τρομάζει, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φοβάσαι). 

ΠΗΓΗ: http://cretazine.com/