Η Ανάληψη είναι το τέλος της επίγειας παρουσίας του Χριστού. Ολοκληρώνεται το έργο της ενανθρώπισης του Ιησού Χριστού και της σωτηρίας των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν είναι πλέον μαζί με τους αποστόλους και τους μαθητές του, όπως ήταν όταν ζούσε μαζί τους. Δε θα τον βλέπουν πια δίπλα τους, καθημερινά, δε θα μπορούν να τον ρωτούν και να τον συναντούν όπως μέχρι τότε. Οι μαθητές θα είναι μόνοι. Μια περίοδος κλείνει και μια άλλη αρχίζει.
Τι έλαβαν οι μαθητές από όλη αυτήν την πρώτη περίοδο; “Ελαβαν την Αποκάλυψη του θεού με τον Ιησού Χριστό. Την πλήρη και τελική Αποκάλυψη, τη σωτηρία από το θεό, με τον Χριστό τους δόθηκαν τα πάντα. Ο Σωτήρας και Μεσσίας αποκαλύφτηκε επιπλέον και ως Κύριος και θεάνθρωπος. Μια περίοδος κλείνει.
«Είναι καλό για σας να φύγω», τους είχε πει ο Ιησούς. «Πρέπει να φύγω για να λάβετε το Άγιο Πνεύμα». Δεν πρέπει, λοιπόν, να μείνουν ακίνητοι γύρω από τον Ιησού, δεν πρέπει να μείνουν κοιτώντας τον ουρανό, αλλά πρέπει να ανοιχτούν στον υπόλοιπο κόσμο. Τα πάντα τους δόθηκαν με τον Χριστό, αλλά τώρα μόνο αρχίζουν να τα ζουν, τώρα μόνο στρέφονται με το Λόγο της Ζωής προς τον κόσμο.
Με την Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα έρχεται στους αποστόλους και ενοικεί πλέον μέσα στην Εκκλησία. Οι μαθητές δεν είναι ομάδα οπαδών, είναι Εκκλησία, σώμα Χριστού, λαός του θεού. Το Άγιο Πνεύμα συνδέει την Εκκλησία με τον Χριστό και με τον θεό Πατέρα. Η Εκκλησία θα μπορεί να πει «Εμείς και το Άγιο Πνεύμα σας λέμε ότι…» Ο θεός και η δύναμη της σωτηρίας του βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία: θησαυρός σε πήλινο βάζο. Η σωτηρία και η παρουσία του θεού, συναντώνται μέσα στον ανθρώπινο, στον ιστορικό θεσμό της Εκκλησίας. Σε ανθρώπινες καταστάσεις, σε ιστορικούς θεσμούς, σε ατελείς ανθρώπους, σε ατελείς κοινότητες. Χάρη στον Άγιο Πνεύμα η Εκκλησία και η κοινότητα των πιστών είναι σώμα Χριστού, σώμα του οποίου η κεφαλή είναι ο Χριστός, ο Ποιμένας παραμένει ο Χριστός, λαός σε πορεία μέσα στον κόσμο και την ιστορία, με σκοπό την τελική συνάντηση με το θεό, με προορισμό την τελική ανάσταση όλων των δικαίων κατά την κρίση του θεού. Κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει, λοιπόν, το θεό, να γνωρίσει την αλήθεια, το θησαυρό της σωτηρίας, σε πήλινο και εύθραυστο βάζο. Μπορεί να τραφεί με τα μυστήρια, να φωτιστεί με το Λόγο του Ευαγγελίου, να γίνει σύμμορφος του Χριστού, να γίνουν οι άνθρωποι γένος εκλεκτό, έθνος άγιο, λαός λυτρωμένων.
Ως ενωμένη και συγκροτημένη κοινότητα, η Εκκλησία θα πορεύεται στην ιστορία σε διαφορετικές καταστάσεις και θα ανακαλύπτει συνεχώς νέες όψεις του πλούτου που της δόθηκε με την παρουσία του Χριστού. Οα πρέπει να μιλήσει σε συνεχώς νέες συνθήκες, να ξεδιπλώσει την αλήθεια που έλαβε, να δει και η ίδια νέες όψεις της αλήθειας που πιστεύει, δηλαδή του Ευαγγελίου, και να το κάνει καλή αγγελία για τον άνθρωπο της κάθε εποχής. Η σωτηρία του θεού σε πήλινο δοχείο. Παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες. Με ανθρώπους ατελείς. Ο Χριστός όμως δεν ντράπηκε να μας ονομάσει αδελφούς του. Ούτε να συναναστραφεί με εμάς τους αμαρτωλούς. Εμείς δυσκολευόμαστε να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, τον αρνούμαστε πολλές φορές. Το Άγιο Πνεύμα μάς ενώνει αρμονικά με το Σωτήρα Χριστό, με τους αδελφούς μας και, εσωτερικά, με τον εαυτό μας.
Πηγή: Περιοδικό «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (Τεύχος 1063)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου