Ένας σπουδαίος πανεπιστημιακός διδάσκαλος της Ορθοδόξου Θεολογίας, όταν ερωτήθηκε «γιατί ο Θεός δεν δίδει την ειρήνη στον κόσμο, αν τον εκλιπαρεί γι’ αυτό έστω κι ένας άνθρωπος», ευθύς απήντησε χωρίς ουδόλως να σκεφθεί: «και πώς είναι δυνατή η πλήρης ειρήνη στη γη, αν παραμένει έστω κι ένας μόνο άνθρωπος με πονηρή θέληση;». Έστω κι ένας για να γίνει το κακό… ένας μονάχα φτάνει…
Όταν ανέγνωσα αυτόν τον διάλογο σε κάποιο βιβλίο, προβληματίστηκα έντονα και σκέφθηκα πόσο δύσκολο είναι να επικρατήσει η απόλυτη ειρήνη στον κόσμο. Σήμερα και μετά από τα λυπηρά γεγονότα στον μαρτυρικό τόπο μου, ο διάλογος αυτός ξαναγύρισε στη μνήμη μου και απορρόφησε τη σκέψη μου. Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει ευταξία και φρονιμάδα, όχι στον κόσμο όλο, αλλά έστω σε μια μικρή κοινωνία;
Ναι, είναι δύσκολο και φαντάζει ακατόρθωτο! Αυτό όμως δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, παραίτηση από το χρέος μας (του καθενός ξεχωριστά και του συνόλου), ΑΛΛΑ διαρκή αφύπνιση και συνεχή επαγρύπνηση!!! Σημαίνει ότι πρέπει να ψάξομε βαθύτερα για να εντοπίσομε τα πραγματικά αίτια που οδηγούν σε τραγικά και οδυνηρά αποτελέσματα, όπως είναι η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής, αλλά που οδηγούν επίσης και σε ήσσονος βαρύτητας ενέργειες, που σκοτεινιάζουν όμως και αυτές και θολώνουν τη ζωή και την ύπαρξή μας.
Οι αταξίες και αστοχίες ΟΛΩΝ ΜΑΣ, πολύ περισσότερο των παιδιών μας, πρέπει να διαβάζονται ΟΧΙ ως απειλή -που δεν είναι- αλλά ως ικεσίες, που μας επισημαίνουν πόσο ανάγκη έχομε να ασχοληθούμε με κάτι πιο πάνω από την ΄΄γαστέρα΄΄… Ως κραυγές, που μας υπενθυμίζουν ότι ξεχάσαμε να αγαπάμε… Ως μυστικές φωνές, που μας υπομιμνήσκουν ότι οφείλομε να αναδειχθούμε άξιοι απόγονοι, γενναίων, φρονίμων και εντίμων προγόνων…
Ο Μέγας ρήτορας της Εκκλησίας μας, «χρυσούς την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν» Ιωάννης, ερμηνεύοντας τα διατρέξαντα συμβάντα που μας συνεκλόνισαν και συνετάραξαν όλους, θα εφώναζε και πάλι στεντορεία τη φωνή ότι: «Ρίζα του φόνου είναι η οργή». Εκείνος που χαλιναγωγεί την οργή του, θα συγκρατήσει πολύ περισσότερο και τα χέρια του. Επομένως, εκείνος που βγάζει τη ρίζα, θα καταστρέψει οπωσδήποτε και τα κλαδιά ή μάλλον «δεν θα τα αφήσει ούτε καν να ξεφυτρώσουν». Εδώ, λοιπόν, θα έπρεπε κάποια στιγμή να εστιάσομε την προσοχή μας. Εδώ εμφωλεύει το πρόβλημα κι όχι στο οιονδήποτε μέσο που χρησιμοποιείται με σκοπό την πρόκληση βλάβης ή και τον θάνατο. Εάν αφαιρέσεις από κάποιον όλα τα όπλα του κόσμου, ΑΛΛΑ όχι την οργή, τον εγωισμό, την κακία, τότε και πάλι μπορεί να σκοτώσει… Όχι μόνον με τα γυμνά του χέρια μπορεί να σκοτώσει, αλλά και με τη γλώσσα του επίσης μπορεί να ΄΄τσακίσει κόκκαλα΄΄ –που λόγω του θυμού λυσσά- και να οδηγήσει στο ΄΄θάνατο΄΄ περισσότερους από έναν και μάλιστα χωρίς να τιμωρηθεί ποτέ από την ανθρώπινη δικαιοσύνη…
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται και η ευθύνη της Εκκλησίας! Ευθύνη να μας διδάξει το ορθόδοξο χριστιανικό Ήθος, που δεν περιορίζεται σε τύπους και κανόνες, που δεν αποσκοπεί στη γνώση ή την προβολή ορισμένων ηθικών αρχών, ΑΛΛΑ στην κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία ανακαινίζει τον άνθρωπο και αποκαθιστά τις σχέσεις του με τον πλησίον και το περιβάλλον ακόμα. Ευθύνη να μας μυσταγωγήσει στη ζωή, να μας δώσει να καταλάβομε τι είναι η ζωή, να μας διδάξει -σε αντίθεση με τη φιλοσοφία της σημερινής κοινωνίας- ότι ΔΕΝ ερχόμαστε από το τίποτα και ότι ΔΕΝ οδεύομε προς το πουθενά, και να μας νουθετήσει στις μεγάλες αρετές της αγάπης, της ταπείνωσης, της καταλλαγής και της ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ.
ΥΓ. Εκφράζω τις βαθύτατες και ειλικρινείς συλλυπητήριες ευχές και προσευχές μου στις οικογένειες των εκλιπόντων αδελφών μας (Ελευθερίου Καλομοίρη και Γεωργίου Ξυλούρη). Εύχομαι και προσεύχομαι ο Αναστάς Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους στην «πέραν του τάφου» ζωή, να παρηγορήσει τις καρδιές των οικείων τους, να προστατέψει τις χήρες και τα ορφανά και να μας φωτίσει ΟΛΟΥΣ να πορευόμαστε πάντοτε τα διαβήματά Του.
Επιστολή στην ΑΝΩΓΗ
Αρχιμ.Νικηφόρος Κουνάλης
Ιεροκήρυκας Ἱ.Ἀ.Κρήτης
Διευθυντής Περιφερειακῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἑστίας τῆς Ἱ.Ἀ.Κρήτης
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου