Γιάννης Ξυλούρης: Ο δικός μου επικήδειος-“Με συγκλόνισε η στάση της Αριστέας Καλομοίρη”

Του Γιάννη Ξυλούρη, δικηγόρου

Στη ζωή μας, υπάρχουν φορές που συναντάμε το μεγαλείο. Όχι εκείνο που εκπορεύεται από ακαδημαϊκούς τίτλους, ή από υλικά πλούτη, ή από γαλαζοαίματη καταγωγή. Το αληθινό μεγαλείο, είναι το μεγαλείο τής ψυχής. Η μόνη αριστοκρατία που θα πρέπει να παραδεχόμαστε. Τη συναντάμε σε ανθρώπους καθημερινούς. Γυναίκες και άντρες, σαν εμάς τους ίδιους, που μόνο αυτούς αξίζει ν’ αποκαλούμε αρχόντισσες και άρχοντες. Μπροστά τους, μπροστά δηλαδή σ΄ αυτή την ακλόνητη δύναμη που υπερβαίνει το ταπεινό και μίζερο “εγώ”, ως θυσία στο κοινωνικό σύνολο, θα πρέπει να στεκόμαστε κάθε φορά όχι μόνο με δέος και με ευλάβεια, αλλά και με την πίστη ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους.

Γιατί, θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής, μεγάλη καρδιά, για να πεις μπροστά στο φέρετρο τού αδικοχαμένου πατέρα σου, ξεπερνώντας το δικό σου αβάσταχτο πόνο και την οδύνη, κατάμουτρα στο θηρίο τού εκδικητικού μίσους που στο σκοτάδι ακονίζει τα νύχια του, “σήμερα θρηνούμε δυο χαμένες ψυχές”. Ο θρήνος δηλαδή για τον αδικοχαμένο πατέρα, αγκαλιάζει ανεπιφύλακτα και τον επίσης αδικοχαμένο “εχθρό”. Αυτό έκανε προχθές στ΄ Ανώγεια η Αριστέα Ελευθερίου Καλομοίρη. Μια νέα κοπέλα, που με μια μόνο φράση της ξαναζωντανεύει αιώνιες παραδόσεις τής ρωμιοσύνης, και φέρνει στο νου αλλοτινούς καιρούς. Έτσι, θα μιλούσε μόνο μια Ανωγειανή Αρχόντισσα. Απ’ αυτές τις παλιές, που νομίζουμε πως έχουν φύγει πια. Που μπορεί να μην ήξεραν να γράψουν ούτε τ’ όνομα τους, όμως ήξεραν πολύ καλά το χρέος τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Το μεγαλείο τής ψυχής τους, τους έδειχνε καθαρά πως πάνω από το τυφλό μίσος, πάνω από την εκδίκηση που ικανοποιεί το άτομο, υπάρχει ένα κοινωνικό σύνολο, που η Ανωγειανή γυναίκα τάχθηκε να υπηρετεί.

Η στάση της με συγκλόνισε. Χωρίς να την γνωρίζω από πριν, με ταπεινότητα, και έναν απέραντο σεβασμό στο πρόσωπο της, τη συλλυπήθηκα και τής έδωσα συγχαρητήρια γι’ αυτά που είπε. Μ’ ευχαρίστησε για τα συλλυπητήρια και με τη σεμνότητα που τη διακρίνει, μου απάντησε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο: “Eίπα αυτά ακριβώς που θάλεγε και ο πατέρας μου“.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θ’ αφήσουμε πίσω μας. Θ’ αφήσουμε πλούτη, που κάποια μέρα θα σκορπίσουν σαν τα ξερόχορτα στον άνεμο; Θ’ αφήσουμε ένα μεγάλο δοξασμένο όνομα, σαν δανεικό φωτοστέφανο που η λάμψη του μοιραία θα ξεφτίσει στο πέρασμα τού χρόνου; Το πέρασμα τού κάθε ανθρώπου απ’ αυτή τη ζωή, σημαδεύεται από τους απογόνους που αφήνει πίσω του. Έστω, και έναν.

Μ’ αυτή την έννοια, ο αδικοχαμένος Λευτέρης Καλομοίρης άφησε πίσω του άξια κληρονόμο, που αυτή θ’ αναδεικνύει πάντα το μεγαλείο του, και αυτή θα τιμά την ανατροφή που ο ίδιος τής έδωσε.

Ας είναι αιώνια η μνήμη του.