Πάντου στον κόσμο, κάποιοι πολιτικοί ηγέτες του παρελθόντος φαίνεται να έχουν περάσει στο επίπεδο του μύθου, γεγονός που δυσκολεύει την αντικειμενική ιστορική αποτίμηση του έργου τους. Στην Ελλάδα το ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η "Αγία Τριάδα των Μεγάλων Ηγετών" που περιλαμβάνει τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη και βέβαια τον Ελευθέριο Βενιζέλο . Δυστυχώς, ακόμη και πολλοί ιστορικοί φαίνεται να έχουν απολέσει τον παραδοσιακό σκεπτικισμό απέναντι στην πολιτική εξουσία που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός.
Αποτιμώντας με νηφαλιότητα το έργο του Βενιζέλου, που ο Τσώρτσιλ αποκάλεσε «μεγάλη μορφή μιας ελληνικής τραγωδίας», σημειώνει ότι ο χαρισματικός πολιτικός έβαλε τη σφραγίδα στην εποχή του, έφτιαξε ιστορία, αφού «οι τρομεροί καιροί» στους οποίους έζησε, σφράγισαν τη ζωή του, αλλά και ο ίδιος σφράγισε εκείνους τους καιρούς. Σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του Βενιζέλου χωρίς «ρομαντική ηρωοποίησή» του, επιχειρεί επίσης να απαντήσει στα δύσκολα «αν» της Ιστορίας, π.χ. θα είχε διπλασιασθεί η Ελλάδα αν ο Βενιζέλος δεν ήταν ριψοκίνδυνος, θα είχε αποφευχθεί η Μικρασιατική Καταστροφή ή θα είχε περιορισθεί η εθνική ζημιά, αν δεν είχε ηττηθεί στις εκλογές του 1920;
