Οι «πουλιτσές», που ψάχναμε, ήταν κυρίως των ασκορδαλλών (κορυδαλλών). Τέτοια πουλιά είχε πλήθος στο χωριό. Χωριό αγροτών, με σπαρτά, με θερισμένα χωράφια, αργότερα με θημωνιές και αλωνίσματα, πρόσφεραν στους ασκορδαλλούς εύκολη και πολλή τροφή. Σε πολλές περιπτώσεις, λόγω υπερπληθυσμού του είδους τους, ήταν πληγή για τους αγρότες. Προξενούσαν μεγάλες ζημιές στα σπαρτά τους.
Βλέπαμε άλλους ασκορδαλλούς στο έδαφος, καμαρωτούς, με τα σταχτιά φτερά και το λοφίο στο κεφάλι και μερικούς να υψώνονται ψηλά στον καταγάλανο ουρανό. Άκουγες από ‘ κει ψηλά νότες κελαηδίσματος διαφορετικές κάθε φορά. Φαίνονταν σαν να μιμούνταν τα κελαηδήματα άλλων πουλιών. Κρυφτήκαμε πίσω από τα βράχια. Ακίνητοι παρατηρούσαμε το παράξενο πέταγμα και κελάηδημά τους. Αφού έμεναν λίγη ώρα στον αέρα, ζύγιαζαν τα φτερά τους, ισορροπούσαν. Έπειτα έκλειναν τις φτερούγες τους και έβλεπες να πέφτουν προς τη γη σαν μικροσκοπικά βομβαρδιστικά «καθέτου εφορμήσεως» ( στούκας ). Λίγα μέτρα πάνω από το έδαφο ς άνοιγαν τις φτερούγες και προσγειώνονταν μαλακά πίσω από πέτρες και θάμνους. Είχαμε μάθει από μεγαλύτερους ή και από τη δική μας παρατήρηση, πως κάπου εκεί κοντά, που προσγειώνονταν, ήταν η φωλιά τους. Εκεί το ταίρι τους επώαζε 3-5 μικρά, σταχτιά και με μικρά στίγματα αυγουλάκια.
Προσποιούμαστε τους ξένοιαστους, χωρίς να πλησιάζομε πολύ, και εντοπίζαμε τη φωλιά. Κι αν το ζευγάρι πετούσε τρομαγμένο από
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ
Συνταξιούχος δάσκαλος
( συνεχίζεται )
(Συνέχεια από προηγούμενη δημοσίευση:ΠΑΙΔΙΚΕΣ
ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕΙΣ)
