Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια.
Αναπολούμε τα παιδικά αποκριάτικα πάρτυ, μπαλνταφάδες τα λέγαμε που συμμετείχαμε, μόνο με την στολή μας, σερμπαντίνες και το κέφι μας.
Απλές στολές απο ήρωες που άγγιζαν την ψυχή μας αλλά δεν την τσαλάκωναν,
Καουμπόυ της άγριας δύσης με πλαστικά πιστόλια που ακόμα μου έρχεται η μυρωδιά απο τα καψούλια.
Ζορό, που έπαιζε την δεκαετία του 1980 στην τηλεόραση, Ο ρομπέν των δασών που με το πράσινο του χρώμα έσωζε τον κόσμο.
Οι Νεράιδες των παραμυθιών που όσα χρόνια και να περάσουν θα πρωταγωνιστούν και θα ονειρεύονται , Αυτοσχέδιες στολές, με υλικά που τις περισσότερες φορές τα αντλούσε η Μαμά απο τα ντουλάπια της.
Πολλές ήταν οι φορές που ντυνόμασταν με ρούχα του Παππού, αλλά και τησ Γιαγιάς μας.
Φορούσαμε ένα σαρίκι, μας ζωγράφιζαν ένα μουστάκι και με ένα ψευύτικο πλαστικό μαχαίρι κάναμε τον παλιό κρητικό.
Ο Άνδρας ντυνόνταν γυναίκα και η γυναίκα έκανε τον Ανδρα.
Στα σπίτια γυρνούσαμε βραδιάτικα τότε που τα σπίτια άνοιγαν και υποδεχόταν, μασκαράδες των Αποκρεών.
Κεράσματα, ευχές και μικροδωράκια φίλευαν την επίσκεψη μας.
Ο σούπερμαν που πετούσε με την κάπα του και άλλαζε τον κόσμο, μαζί με τον ευγενή ιππότη μιας άλλης εποχής ήταν κάποια θέματα των στολών μας.
Χωρίς τρόμο, χωρίς όπλα, χωρίς έντονα βαψίματα, με στολές που ήταν γήινες, φιλικές στην ψυχή του παιδιού όπως και τα περισσότερα παιδικά που βλέπαμε εκείνα τα χρόνια για να εμπνευσθούν μικροί και μεγάλοι.
Μπαλνταφάς στο ισόγειο του ξενοδοχείου Ξενία στην πόλη του Ηρακλείου.
με την καθιερωμένη φωτογράφιση στην είσιοο του ξενοδοχείου με φόντο τα μινωικά πιθάρια της Κνωσου,
( Βλέπε 1η φωτογραφία )
Αρχές της δεκαετίας του 1980 θυμάμαι στην περιοχή του Μασταμπά αγροτικά στολισμένα με λινάτσες και σεντόνια - άρματα να συντροφεύουν μασκαράδες που με ήχουςκαι αποκριάτικη διάθεση σχημάτιζαν μια μικρή παρέλαση της γειτονιάς.
Πρόκειται για εικόνες που απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα· εικόνες που μένουν ζωντανές στη μνήμη όσων τις έζησαν και νοσταλγούν τις Aπόκριες στο παλιό Hράκλειο. Mια ανάσα από την καθημερινότητα ήταν οι μέρες αυτές, μια ευκαιρία για να ξεσκάσει ο κόσμος, να δημιουργήσει και να εκφραστεί με χιούμορ. Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεθωριάσει, κάνοντας τους περισσότερους να πιστεύουν ότι οι καλές εποχές δε θα επιστρέψουν, αλλά θα παραμείνουν τυπωμένες στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και στη μνήμη των μεγαλύτερων σε ηλικία Hρακλειωτών, να μαρτυρούν το μέγεθος της αποξένωσης των ημερών μας.
