Ξυπνάς ένα πρωινό με μια ταραχή· ένα αίσθημα ασυμμάζευτο που δε σου περνάει καθόλου αδιάφορο. Νιώθεις ένα γερό κόμπο στο στομάχι κι αυτό το σφίξιμο στο σώμα σου δεν είναι τυχαίο. Είναι γιατί, μόλις άνοιξες τα μάτια σου, σκέφτηκες απευθείας ένα πολύ ιδιαίτερο δικό σου πρόσωπο, που σου λέει πολλά και κυρίως σου θυμίζει πως το φινάλε σας δεν ήταν απλά όνειρο -ή μάλλον εφιάλτης.
Το συναίσθημα παίρνει μορφή και το ακούς να χτυπάει γρήγορα στο μέρος του στήθους. Μόνο που είναι τόσο έντονο αυτό που νιώθεις, που σιγοντάρει παράλληλα κι εκείνο το συναίσθημα του φόβου. Με λίγα λόγια, ξυπνάς και σκέφτεσαι «τι έγινε;» και «πώς φτάσαμε εδώ;». Ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί κι εκεί που πας να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου, εμφανίζεται και πάλι η γνωστή ταραχή, που σε κάνει άνω-κάτω.
Η λογική προσπαθεί να επικοινωνήσει με το συναίσθημα κι όλα μπερδεύονται, καθώς άλλα υπαγορεύει το ένα, άλλα υπακούει το άλλο. Μάταια προσπαθούμε να γίνουμε περισσότερο αδιάφοροι. Μακάρι να γινόμασταν σχεδόν αναίσθητοι, μα όταν συναντάμε στον δρόμο μας κάτι που έχει άμεση επαφή με τον (κάποτε) άνθρωπό μας, όλα ανατρέπονται.
Στην αρχή συνηθίζει τα ηνία να τα παίρνει η λογική. Δίνει μια δυνατή μάχη με το συναίσθημα, αλλά κατά 90% εκείνο είναι που κερδίζει και καταλήγουμε να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις όποιες συνέπειες. Αν υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε μια αρένα μονομαχίας μεταξύ λογικής και καρδιάς, η μάχη ξεκινά με χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, όταν ο νους μάς υπενθυμίζει συνεχώς τις καλύτερες στιγμές που ζήσαμε κάποτε με τον σύντροφό μας. Να μην μπορείς να ξεχάσεις και να τριγυρίζουν οι αναμνήσεις συνέχεια μέσα σου· το λες κι αντιαθλητικό φάουλ.
Βέβαια, αυτή είναι μόνο η αρχή της μάχης. Ακολουθούν πολλά χτυπήματα, πιο πολύ γιατί η πάλη μέσα μας επιμένει να μας κρατά σε εγρήγορση με σκέψεις και γεγονότα που ήδη τελείωσαν. Αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί να πάρει καιρό. Μπορεί να θέλουμε να ξεχάσουμε, να κάνουμε προσπάθεια να πάμε παρακάτω, μα κάτι να εμφανίζεται στον δρόμο μας που να μας γυρνά στα παλιά και να κολλάμε πάλι στα ίδια. Υπάρχει, άραγε, κάποιο τέλος; Σφυρίζεται η λήξη κάποια στιγμή σ’ αυτήν την κόντρα μέσα μας;
Έχουμε πολλή δύναμη, αρκετή υπομονή κι υπέρμετρη θέληση, έτσι ώστε όταν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω, να μπορούμε να κάνουμε την επιλογή μας πράξη και να τα καταφέρουμε. Συμβολικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως η δύναμη, η υπομονή κι η θέλησή μας γίνονται μια γροθιά κατά του συναισθήματος, που συνήθως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ή τουλάχιστον θέλει χρόνο για να ισορροπήσει. Κάπως έτσι, το οχυρό πέφτει, η μάχη νικιέται κι εμείς ξέρουμε πως κύριος σύμμαχός μας ήταν η υπερηφάνεια μας.
Η αξιοπρέπειά μας. Ναι, λοιπόν, αυτή η ανυπέρβλητη αξία που δίνει ουσία στη ζωή μας. Οφείλουμε να κρατάμε το κεφάλι μας ψηλά. Παραδεχόμαστε πως ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, ζήσαμε με εκείνον τον άνθρωπο ωραίες στιγμές, άλλοτε δύσκολες και στενάχωρες, κλάψαμε, θυμώσαμε, φωνάξαμε, αλλά το σπουδαίο είναι να πάμε παρακάτω -όπως κι αν έχει.
Πρέπει να προχωρήσουμε, δυστυχώς ή ευτυχώς. Χρειάζεται ν’ αντιδράσουμε και να απελευθερωθούμε απ’ τα συναισθηματικά βάρη που αντέξαμε, να δεχτούμε τις καταστάσεις και να σταθούμε στα πόδια μας. Στην τελική, ας το πάρουμε και λίγο εγωιστικά, ας πεισμώσουμε. Ας σηκώσουμε το ανάστημά μας περήφανα όρθιο, κατανοώντας πόσα περισσότερα αξίζουμε, απ’ το να κολλάμε στα παλιά και να μετράμε ελλείψεις.
Αξίζεις, φίλε μου. Όλοι αξίζουμε. Μην υποτιμούμε τον μικρό και, τάχα, ασήμαντο εαυτούλη μας, γιατί ξέρουμε καλά μέσα μας με τι προσπάθεια και κόπο κατάφερε ο καθένας να γίνει ό,τι είναι σήμερα.
Φτάσαμε αισίως στο τέλος της αρχικής μας μάχης. Νικήσαμε. Ίσως πάντα να τρέφουμε συναισθήματα για τον άνθρωπο εκείνον που ερωτευθήκαμε κι αγαπήσαμε, αλλά τα συναισθήματα που έχουμε κρατήσει δε μας βλάπτουν πια, κι αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα.
Είμαστε έτοιμοι, πλέον, έπειτα από μια περίοδο συγκρούσεων μεταξύ λογικής και συναισθήματος, να προχωρήσουμε στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας. Να ανοίξουμε τα φτερά μας που φροντίσαμε καιρό μέχρι να δυναμώσουν, έτσι ώστε να πετάξουμε στον επόμενό μας προορισμό ή, αν το θέλετε αλλιώς, να παραμείνουμε στη φωλίτσα μας πλήρως ανακαινισμένοι, περιμένοντας να έρθει το καινούριο. Γιατί θα μας έρθει.
Θα προχωρήσουμε· το μόνο δεδομένο.
Δημήτρης Καλαλές - pillowfights.gr
