Ο χώρος ταφής των νεκρών, η τελευταία κατοικία.
Λένε ότι για να μάθεις πραγματικά την κουλτούρα των ανθρώπων μιας χώρας ή μιας πόλης πρέπει να επισκεφθείς τους ναούς και τις εκκλησίες της, εγώ θα έλεγα και τα νεκροταφεία της. Όλες οι κουλτούρες χαρκτηρίζονται όχι μόνο από τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν αλλά και από το πώς αντιμετωπίζουν το τέλος τους. Τα νεκροταφεία δεν είναι «ανατριχιαστικά» μέρη που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα επισκεφθείς αλλά μπορούν να είναι ιστορικά αξιοθέατα, αξιοσημείωτα πολιτιστικά κέντρα, «μνημεία» της ιστορίας ενός τόπου, του παρελθόντος του και των ανθρώπων του.
Το χωριό Ροδιά του δήμου Μαλεβιζίου στον Νομό Ηρακλείου φημίζεται ώς το μπάλκονι του Ηρακλείου.
Το κοιμητήριο του χωριού βρίσκεται έξω απο το χωριό κτισμένο αλληγορικά, αμφιθεατρικά.
Το παλιό και το νέο κοιμητήριο που τα χωρίζει ένας δρόμος.
Η κατασκευή του παλιού κοιμητηρίου έγινε το έτος 1911 με την συνδρομή ομογενών είς Αμερικής εγασθέντων ομοχωρίων με την συμβολή των 700 δραχμών, ενώ για την αποπεράτωση του το υπόλοιπο ποσό κατεβλήθη απο την τότε κοινότητα Ροδιάς και την προσωπική εργασία των κατοίκων.
Η κατασκευή του νέου κοιμητήριου πραγματοποιήθηκε δαπάνη της κοινότητας το έτος 1981 - 1982 σε οικόπεδο που δώρισαν οι Κασαπάκης Εμμανουήλ Αντωνίου, και Λεβεντάκης Γεώργιος Αντωνίου.
