Θέλω εσένα σε όλα τα μήκη κι όλα τα πλάτη του χρόνου
Ζούμε σ᾽ έναν κόσμο όπου όλοι κοιτούν να πάρουν κάτι από τον άλλον. Για να δώσουν ούτε λόγος.
Σήμερα, όμως, θα τους αφήσω όλους αυτούς τους εγωιστές στην άκρη και θα γράψω για μας και τη μοναδική μας ιστορία.
Ποτέ δε νοιάστηκα για τα υλικά αγαθά. Ποτέ δεν απαίτησα αχόρταγα για περισσότερα. Η πρώτη κι αναγκαία μου ύλη ήσουν εσύ, κι αυτό ήταν αρκετό για ν᾽ αγγίξω την ευτυχία.
Θέλω εσένα σε όλα τα μήκη κι όλα τα πλάτη του χρόνου.
Θέλω οι μέρες και οι νύχτες μου να είναι γεμάτες από τη μυρωδιά σου. Να σ᾽ έχω αγκαλιά μέχρι τα μαλλιά σου να γίνουν λευκά και το δέρμα σου να στολιστεί με τα σημάδια της πείρας.
Θέλω να σε κρατώ απ᾽ το γερασμένο σου χέρι κι οι άνθρωποι τριγύρω να μας κοιτούν με συγκίνηση και απορία για το πώς καταφέρνουμε ακόμη να είμαστε ερωτευμένοι σαν πιτσιρίκια.
Κι εμείς απ᾽ την άλλη, να μη τους δίνουμε σημασία, παρά να χανόμαστε ο ένας μέσα στο βλέμμα του άλλου και να ζούμε τη στιγμή. Τη δική μας, μοναδική στιγμή.
Είμαστε απ᾽ τους έρωτες εκείνους που συναντάς μονάχα στις ταινίες Γι᾽ αυτό και η φθορά που θα υποστεί το σώμα μας, δε θα μας αλλοιώσει. Αντίθετα θα μας κάνει ν᾽ αντιληφθούμε πόσο μάταια είναι η λατρεία της εικόνας. Στο τέλος, μόνο η καρδιά κι ο άνθρωπος μένoυν.
Θέλω όταν γεράσουμε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Να καθόμαστε τα απογεύματα δίπλα στο κύμα και να με σκεπάζεις με την κουβέρτα, όταν θα βγάζει ψύχρα. Κι εκεί σ᾽ αυτή τη μικρή, απλή κίνηση να στριμώχνουμε όλα τα «σ᾽ αγαπώ» που ξεχάσαμε να πούμε από δειλία.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κρατάει κοντά σου. Τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω σαν κορίτσι στην εφηβεία που καρδιοχτυπά για πρώτη φορά.
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάθε μέρα επιλέγω εσένα, μα δε βρίσκω ποτέ την απάντηση.
Ίσως είναι αυτή η μαγνητική έλξη που νιώθω κάθε φορά που τα χείλη σου φτάνουν σ᾽ απόσταση αναπνοής απ᾽ τα δικά μου. Ίσως είναι η μυρωδιά σου, τα μάτια σου, το χαμόγελό σου που οδηγούν στην ανακάλυψη ενός νέου λόγου που μένω κοντά σου.
Όχι, δεν είναι η ομορφιά σου ο λόγος. Είναι ο τρόπος που υπάρχεις μέσα μου. Είναι αυτή η μικρή, χαριτωμένη ελιά που μοιάζει τόσο ταιριαστή πάνω σου. Είναι όλα αυτά τα μικρά που αποτελούν εσένα και με καταδικάζουν στο να τα λατρεύω.
Μαζί σου βγάζω τον καλύτερό μου εαυτό. Κι αυτόν προσδοκώ να κρατήσω μέχρι τα γεράματα.
Τα νιάτα θα φύγουν και θα λεγόμαστε πια παππούς και γιαγιά. Η αγάπη, όμως, θα παραμένει γιατί θα έχουμε γεράσει ο ένας στα χέρια του αλλού.
Γράφει η Κυριακή Τσανικίδη
Πηγή: ilov.gr
