Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης είπε ανάμεσα στ' άλλα:
"Ήμουνα παιδί στο χωριό μου, πήγα στο Ρέθυμνο, στο Γυμνάσιο. Έμεινα δυόμισι χρόνια στο Γυμνάσιο Ρεθύμνου και μετά πήγα στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Όταν βρέθηκα εκεί και γνώρισα τον υποδιευθυντή της Σχολής τον μακαριστό Ειρηναίο Γαλανάκη, θαύμασα! Τότε, ευρισκόμενος εκεί, βλέποντάς τον, γνωρίζοντάς τον, ακούγοντάς τον, έμεινα έκπληκτος. Και είπα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να γίνω τίποτα άλλο παρά ό,τι είναι αυτός. Εθαύμασα πάρα πολύ τη διδασκαλία του, το λόγο του, τη δραστηριότητά του…
Ο άνθρωπος αυτός ήταν αετός. Έκανε έργο για τους ανθρώπους, για τα παιδιά, για τους ανθρώπους όλων των Ενοριών. Πήγε στη Γερμανία. Δεν πήγε από μόνος του. Τον έδιωξαν τότε αυτοί που ήθελαν να τον διώξουν, κι εκείνος στη Γερμανία έκανε θαυμαστό έργο. Μετά εξελέγη άλλος Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου, αλλά ο λαός της Κισσάμου δεν το δέχτηκε αυτό. Ήταν τότε ο Νεκτάριος. Λένε τότε οι άνθρωποι της επαρχίας του: «δεν τον δεχόμαστε». Και δεν τον δέχτηκαν. Και η Σύνοδος επέμεινε αλλά είπαν τότε οι άνθρωποι: «εμείς θα χτίσουμε τις πόρτες των εκκλησιών» και δεν θα μπορεί να τις ανοίξει κανείς άλλος. Η Κίσσαμος και το Σέλινο τον απαίτησαν (τον Ειρηναίο Γαλανάκη) να πάει στην επαρχία του. Και πήγε στην επαρχία του και ίδρυσε πολλές εταιρείες, την ΑΝΕΚ, πολλές για τον Αποκόρωνα, την Ακαδημία, και γενικότερα το έργο του ήταν θαυμαστό και μεγάλο…
Πρέπει να πω ότι αυτός ήταν για μένα ο πατέρας μου, ο πνευματικός μου, το όνομά του πήρα, το δρόμο του. Δεν θέλω να κάνω τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, απ’ όσα εκείνος έκανε… Τέτοιους Ιεράρχες χρειάζεται η Εκκλησία μας, όπως αυτόν: Αληθινούς, εργατικούς, δραστήριους, ακούραστους, αφοσιωμένους στο Θεό και στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος αυτός ελάμπρυνε την Κρήτη, την επαρχία του, την εκκλησία, τον κόσμο. Αυτός είναι ο Ειρηναίος Γαλανάκης, ο δικός μου πνευματικός πατέρας, ο δάσκαλός μου, ο αληθινός άνθρωπος, ο οποίος σε όλη του τη ζωή έδωσε τα πάντα για το Θεό και τον άνθρωπο, για την Κρήτη. Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είμαστε όλοι μας… Πρέπει να είμαστε σαν αυτόν. Είναι πολύ σημαντικό να μιμούμαστε τους Αγίους, αλλά μαζί με τους Αγίους να μιμούμαστε και αυτόν τον άνθρωπο… Να τον μιμούμαστε και να πορευόμαστε με τον τρόπο το δικό μου και όχι με τον τρόπο το δικό μας...".
