Μια μαμά περιγράφει πώς την κομβική στιγμή που ετοιμαζόταν να μαλώσει την 2,5 ετών κόρη της για μία αταξία, αποφάσισε να αφιερώσει μόλις 5 λεπτά για να ενδώσει στην στιγμιαία επιθυμία της μικρής και τι κέρδισε τελικά από αυτή τη μέθοδο. Ένα διαφωτιστικό κείμενο που αποδεικνύει πως υπάρχει πάντα καλύτερη λύση από την τιμωρία!
Tο σκηνικό: Δούλευα απορροφημένη στον υπολογιστή, στο σπίτι, όταν η 2,5 ετών κόρη μου πλησίασε το γραφείο και άρπαξε μία στοίβα με φωτογραφίες που απερίσκεπτα είχα αφήσει στην εξωτερική γωνία του γραφείου. Οι φωτογραφίες ήταν από μία σχολική εκδήλωση της μεγαλύτερης κόρης μου, μας τις είχε στείλει η μαμά μιας φίλης της, και θα ήταν αρκετά δύσκολο να τις εμφανίσουμε ξανά αν τις χάναμε.
Δεδομένου του ηλικιακού σταδίου της κόρης μου -στο οποίο «κοιτάζω» φωτογραφίες σημαίνει τις διπλώνω, τις τσαλακώνω, τις σκίζω, τις ζωγραφίζω κ.ο.κ.- αντέδρασα από φόβο μην πάθουν κάτι και σηκώθηκα απότομα από το γραφείο για να τις διασώσω από το μικρό μου τερατάκι.
Εκείνη, μόλις διαισθάνθηκε ότι ετοιμαζόμουν να ματαιώσω την επιθυμία της, άρχισε να τρέχει προς την άλλη άκρη του σπιτιού. Όταν την έπιασα και την στρίμωξα, γονάτισε με την πλάτη στον τοίχο. Έδειχνε να μην πιστεύει ότι η έντονη επιθυμία της και μόνο θα μπορούσε να με αποτρέψει από το να χρησιμοποιήσω τον όγκο και την δύναμή μου για να της αποσπάσω τις φωτογραφίες.
Και προφανώς είχε δίκιο.
Σταμάτησα και το σκέφτηκα. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να πάρω τις φωτογραφίες από τα χέρια της, για να επιστρέψω στην δουλειά μου. Δεν είχα χρόνο για τέτοιες χαζομάρες!
Μετά, όμως, την κοίταξα. Φουντωμένη και προκλητική, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτη και φοβισμένη. Στιγμιαία κάτι ταρακουνήθηκε μέσα μου και την είδα καλύτερα. Κοίταξα πέρα από την περιφρόνησή της, στην ομορφιά της φλόγας της! Και παραδόθηκα. Όχι στην επιθυμία της, αλλά στην βούληση της ίδιας της Ζωής, η οποία ήταν και είναι τόσο ακμαία μέσα της! Το σώμα μου χαλάρωσε, το μυαλό μου «ξεκόλλησε», η καρδιά μου άνοιξε και μία απλή λύση εμφανίστηκε μπροστά μου, σαν φυλλαράκι που το έφερε ο άνεμος.
«Θέλεις να δούμε μαζί αυτές τις φωτογραφίες;»
Κούνησε θετικά το κεφάλι, καθώς η ένταση εμφανώς άδειαζε από το σώμα της και πρόθυμα μου έδωσε την στοίβα με τις φωτογραφίες. Γονάτισα και κάθισα στο πάτωμα και εκείνη στάθηκε όρθια δίπλα μου, καθώς ξεφύλλιζα τις φωτογραφίες. Με ρώτησε «τι είναι αυτό;» γύρω στις 50 φορές και απάντησα, και τις 50.
Κάποια στιγμή παρατήρησα μια τούφα από τα μαλλιά της να ακουμπά τον ώμο μου, καθώς μιλούσα. Συνειδητοποίησα ότι αν είχα λειτουργήσει διαφορετικά, αυτή τη στιγμή θα άκουγα το κλάμα και τις φωνές της.
Σε μόλις 5 λεπτά ήμουν ξανά πίσω στο γραφείο μου... Μόλις 5 λεπτά!
Πέντε λεπτά παράδοσης στην Αγάπη που απέτρεψε ένας-Θεός-ξέρει-πόσα δάκρυα και πόση έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της.
Τα πέντε αυτά λεπτά μου εξασφάλισαν ένα ολόκληρο απόγευμα ψυχικής ηρεμίας και ζεστασιάς στην καρδιά.
